ـ نمی ذاری باهات بیام ، نمی ذاری لااقل یه زنگ کوچولو بهت بزنم . الانم که همینجوری به امان خدا ، بدون خداحافظی داری ولم می کنی بری ……………. هر کس و ناکسی می تونه بهت زنگ بزنه الا من ……….. منی که مثلاً تنها عضو خانوادتم .

ـ گندم …………. من هرچی میگم اول از همه بخاطر تو و محافظت از جون تو هستش ………… بخاطر اینکه نمی خوام خدایی نکرده ، اتفاق ناخوش آیندی برای تو بی افته .

ـ دروغ نگو …………. دروغ نگو ………….

و یزدان در سکوت نگاهش کرد و بجای آنکه چیزی بر زبان بیاورد ، گندم را به سمت تختش کشید و او را میان تخت قرار داد و خودش هم کنارش دراز کشید و دست از زیر گردن او رد نمود و گندمِ به پهلو چرخیده را به خودش چسباند و گندم از خدا خواسته پیشانی اش را به سینه او فشرد .

ـ به هیچ چیز فکر نکن . فقط پلکات و ببند و سعی کن بخوابی و به لحظه ای فکر کنی که این سفر به پایان رسیده و من دوباره کنارت برگشتم .

با اینکه گندم در آغوشی فرو رفته بود که ماندن در میانش منتهی علیه آرزوهایش بود …………… اما فکر و خیال رفتن یزدان و دور شدن از او آنقدر بی قرار و مستاصلش کرده بود که به او اجازه نمی داد تا چیزی از این لذت در آغوش او بودن ، را بفهمد ………….. آنچنان به او چسبیده بود و بویش می کرد که انگار آخرین لحظات زندگی اش را در کنار او سپری می کند و باقی عمرش را باید فقط با رویای بودن با او سپری کند .

چند دقیقه ای را بی هیچ تحرک و به همان صورت ، گندم را میان آغوشش گرفته بود و متفکرانه با نگاهی خیره و ابروان بهم نزدیک شده ، به دیوار پیش رویش نگاه میکرد .

با ندیدن تکانی از گندم آرام خودش را اندکی عقب کشید که پیشانی گندم از سینه اش جدا شد و او توانست پلک های بسته گندم و صورت خیس از اشکش را ببیند .

دل خودش بسیار آشوب تر از گندم بود ، اما این فاصله را برای این دختر لازم می دانست تا گندم به هوای سفر بعدی اشان و همراه شدنش با گروه ، اندکی به خودش بجنبد و تعلیمات رزمی اش را جدی تر بگیرد و دنبال کند .

گندم همانطور بی حرکت مانده بود اما خوب می دانست که این دختر نخوابیده ………… لرزش ابروان و یا لبانش که بر روی هم فشرده می شد و یا چانه بی قرارش که آن هم به لرز افتاده بود می گفت که گندم تنها پلک هایش را بسته و هیچ خبری از خوابید نیست .

نفس عمیقی کشید و روی گندم جمع شده در خودش ، خم شد و لبانش را بی هیچ عجله ای آرام بر روی گیج گاه گندم گذاشت و او را به بوسه ای گرم و عمیق و طولانی مهمان کرد و لحظه ای بعد راه گرفتن اشک های گندم و فرو رفتن اشک هایش در پارچه آستین لباس در تنش را دید .

ـ خداحافظ عزیز دلم .

و آرام دستش را از زیر سر گندم کشید و از تخت پایین آمد و با ابروانی درهم فرو رفته ، بخاطر اشک های گندم ، از اطاق او خارج شد و آرام در را پشت سرش بست .

گندم با حالی خراب و قلبی که لحظه شماری می کرد تا از سنگینی این غم منفجر شود ، با شنیدن صدای بسته شدن در اطاقش ، پلک های خیسش را از هم باز کرد و با دیدن جای خالی یزدان ، انگار که حکم مرگش را صادر کرده باشند ، همچون عذا داران ، بغضش ترکید و صدای هق هق جانسوز گریه هایش اطاقش را برداشت .

یزدان با چهره ای درهم کشیده و نگاهی که انگار باز هم در کوهی در یخ فرو رفته باشد ، سوار ماشین شد و جلال اتومبیل را آرام از عمارت خارج کرد و با رسیدن به کنار دیگر ماشین ها ، یزدان شیشه را پایین داد و گفت :

ـ پشت سر ما حرکت کنید .

سه روز از رفتن یزدان می گذشت و گندم بی حس و حال در حالی که بیش از چهل و هشت ساعت از زندانی کردن خودش در اطاقش می گذشت و تنها حمیرا و دیگر خدمتکاران صبحانه و ناهار و شامش را به اطاقش می آوردند ، همچون جنینی در شکم مادر ، روی تختش خوابیده بود و در خودش جمع شده بود …………. حالش بد بود و فقط با دو روز ندیدن یزدان ، به چنین حال و روزی افتاده بود ……….. می دانست دلش بدجوری هوای دیدن یزدان و یا حتی شنیدن صدای او را کرده .

با شنیدن صدای ضربه های ممتدی که به در اطاقش می خورد ، با ابروانی درهم گره خورده ، بی حوصله و بد اخلاق ، پلک گشود و بدون آنکه تکانی به تنش بر روی تخت دهد ، بلند گفت :

ـ بله ؟

ـ خانم ، مربی دفاع شخصیتون خیلی وقته پایین منتظر شما هستن .

گندم بی اعصاب دوباره پلک هایش را بست و بیشتر از قبل در خودش مچاله شد :

ـ بگو بره به درک .

باز هم ضربه ای نچندان محکم به در خورد :

ـ خانم یزدان خان تاکید کردن که بعد از اومدن مربیتون بلافاصله تمریناتتون و شروع کنید .

گندم حرصی پتویش را روی سرش کشید و گوش هایش را گرفت تا صدای پسرِ ایستاده پشت در اطاقش را نشوند .

آنقدر حرص و خشم در سینه اش نشسته بود که دلش می خواست آنقدر جیغ و فریاد بکشد تا این حرص و خشم نشسته در قلبش خالی گردد ………. اصلاً هر کاری کند تا تنها به ذره ای آرامش برسد .

ـ گفتم برو به اون مرتیکه بگو بره به درک .

ـ نمی تونم خانم ………… یزدان خان گفتن شرکت شما در این کلاس الزامیه .

گندم حرصی پتو رو از روی خودش کنار زد و از آن حالت جنینی بیرون آمد و روی تختش نشست و موهایش را چنگ زد …………. متنفر بود از این اجبار . اجباری که انگار راه خلاصی از آن نداشت ‌.

ـ خیله خب ، به پایین اطلاع بده که برام صبحونه بیارن ………… صبحونم و که خوردم خودم پایین می یام .

ـ شما صبحونه نخوردید ؟

ـ نه .

ـ چیزی تا ظهر نمونده ، می خواین یه ذره صبر کنید که یکدفعه ای ناهار بخورید ؟

گندم متعجب از شنیدن لفظ ناهار ، سرش را به سمت ساعت چرخاند و با دیدن ساعت یک ربع به یک ، چشمانش گرد شد .

فکر می کرد که ساعت باید حدودای یازده باشد ، نه یک ………….. و در عجب بود که چرا حمیرا خبری از او نگرفته و یا صبحانه اش را بالا نیاورده .

ـ فکر می کردم ساعت یازده اینطورا باشه ، نه یک .

ـ الان بگم صبحانتون و بالا بیارن یا صبر می کنید یکجا ناهارتون و بخورید ؟

ـ دیگه سر ظهره ، می مونم یکجا ناهار می خورم . بهشون بگو لازم نیست برام ناهار بالا بیارن ، خودم میام پایین .

ـ حله خانم . پس تا آماده شدن شما ، همینجا پشت در اطاقتون منتظر می مونم .

گندم درهم فرو رفته نفس عمیقی کشید و به زور از تختش پایین آمد و به سمت سرویس بهداشتی اطاقش به راه افتاد تا دست و صورتش را آبی زند .

شانه ای به موهای درهم فرو رفته اش زد و همه را بالا سرش محکم بست و بافتشان و گوجه ای بالا سرش درهم پیچید و بست . شومیز اسپرت سفیدی که طرحی از ورساچ بر رویش دیده میشد هم به همراه شلوار ورزشی اسپرت مشکی رنگ دمپا گشادی به پا زد و بعد از گذاشتن روسری عسلی بر سرش کارت اطاقش را برداشت و از اطاق خارج شد که چشمش به پسری که این سه روز یک دم پشت در اطاقش رفت و آمد می کرد و صدایش را پی در پی می شنید ، افتاد .