×××

آوا

با تکون خوردنای کتفم چشمام و به زور باز کردم و نگاهم تو نگاه خانمی خورد!

خانمی تقریبا میان سال و تپل که برام آشنا میزد… نگاهش‌ که به چشمای بازم خورد گفت:

_هزار الله اکبر چشمات چه خوشگله دختر… پاشو پاشو چقدر می‌خوابی؟ می‌دونی چقدر صدات کردم و چشم باز نکردی؟!

چند بار پلک زدم و تو جام یکم نیم خیز شدم.

هنوز خسته بودم و دیشب با وجود هزار تا فکر و خیال هیچ خوابم نبرده بود و الان فقط میل داشتم چشمامو دوباره روی هم بزارم که صدای اون خانوم تپل باز اومد:

_نگاهش کن هنور خوابه… پاشو دختر آقا فرزان پایین سر میز منتطرت

با شنیدن اسم فرزان اخمی کردم و این بار سر جام خواب و بیدار دراز کشیدم که صدای لا الاهه الی الله شنیدم و بعد صدای بسته شدن درو

بی اهمیت دوباره چشمام گرم خواب شد و به خواب رفتم و هنوز تو خلسه خواب و بیداری بودم و تو دلم خوشحال ازین که زنه رفت پی کارش بودم ولی با شُک بد سرما و خیسی که تو صورتم حس کردم در حد مرگ ترسیدم و جیغی زدم و تو جام نیم خیز شدم…

با چشمای گرد نگاهم به دیوار روبه روم بود و اصلا نمی‌فهمیدم چی به چیه و بعد چند بار پلک زدن نگاهی به اطراف کردم‌ که نگاهم به نگاه عسلی خونسرد فرزان رسید

تو دستش لیوان بلندی بود و تا وسطای لیوان آب بود و تازه فهمیدم چی به چیه و حرصی روبهش توپیدم

_مرض داری مگه؟!

خونسرد سمت در اتاق رفت و شمرده شمرده گفت:

_پایین سر میز صبحانه منتظرتم!

در و که بست دیوونه ای نثارش کردم و از جام با بی میلی بلند شدم.

گوشی رو از روی عسلی برداشتم و با دیدن هفت صبح آه از نهادم بلند شد و چشمام و کلافه باز و بسته کردم!

خدایا چرا همه ی آدمای دور من باید یه مرگیشون باشه؟

حرصی با کیلیپسی موهامو نامنظم جمع کردم تو سرم و بیخیال قیافه داغونم از اتاق زدم بیرون؛ پله هارو یکی دوتا پایین اومدم‌ و‌ نگاهی به اطراف انداختم‌ کسی تو سالن نبود حالا من از کجا می‌دونستم‌ میز صبحونه کجاست!؟

با دوتا دستم‌ چنگی به موهام زدم و زیر لب به خودم توپیدم

_چند روز این‌ جایی هیچی به هیچی… حتی نمیدونی چی کجاست چی کجا نیست دختره ی خنگ

بیخیال سمت راست رفتم و تازه نگاهم به اطراف و پنجره هایی سرتا سری خورد که با وجود پرده های تیره نور ازشون رد نمی‌شد و سالن گرفته بود و حاله تاریکی داشت

همین جوری نگاهم به اطراف بود و گلدونای خوش رنگی که خالی از گل بودن و نگاه می‌کردم که صدایی باعث شد برگردم و عقب و نگاه کنم!

نگاهم به همون خانوم تپلی افتاد که اومده بود بیدارم کنه

_داری کجا میری تو دختر؟!

شونه ای انداختم بالا

_بابا من چمدونم میز صبحونه کجاست

سری به چپ راست تکون داد

_حقم داری مگه پاتو از اون اتاق بیرون گذاشتی این چند روز؟… بیا دنبالم

شونه ای انداختم بالا و بدون حرف دنبالش رفتم که جهت مخالف من رفت.

به یه در چوبی کلاسیک رسیدیم و تازه نگاهم به آشپزخونه مجهزی خورد که کنار پنجره سر تا سری بزرگش میز ناهار خوری بزرگی بود و فرزان نشسته بود پشتش و مشغول خوردن تنقلات روی میز بود.

نگاهش که به من خورد اخماش رفت توهم ولی هیچی‌ نگفت و بعد مکثی دوباره مشغول شد.

بیخیال نگاهش می‌کردم‌ اما اون خانوم هولم داد به جلو زیر لب گفت:

_برو دیگه

پکفی کشیدم سمت راستش روی صندلی ناهار خوری نشستم.

نگاهم دادم به خوراکیا روی میز و بعد نگاهی به فرزان انداختم که با اشاره روبه اون خانم تپل گفت:

_براشون قهوه بریز

خانم سری تکون داد ولی قبل این که کاری کنه روبه فرزان با اخم و تخم گفتم:

_خودم هم دست دارم، هم چشم دارم‌، هم شکر خدا می‌بینم، پس بخوام بخورم‌ خودم می‌ریزم

نگاهش با اخم روم‌ موند که حرصی ادامه دادم

_تنها چیزی که الان می‌خوام اتاقم و تنهایی و خلوت با خودم فکر کنم این و باید می‌دونستی پس نباید ساعت هفت صبح بیدارم می‌کردی

بدون این که جواب حرفام و بده نیم نگاهی به خانم تپل کرد

_می‌تونی بری شما… موبایلم و جا گذاشتم تو اتاقم موقع رفت برام بیار

صدای چشم خانوم اومد و رفت ولی من با اخم بهش خیره بودم که باز بی توجه مشغول خوردن شد و بدون این که نگاهم کنه گفت:

_دیگه سر میز صبحونه یا هر موقع که خواستی بیای جلو چشم‌ من با این سر وضع نمیای بدم‌ میاد از شلختگی و حتی خدمه این خونه با ظاهر تمیز تو خونه ی من می‌گردن

خواستم چیزی بگم که با اخم سرش و آورد بالا

_هنوز حرفم تموم نشده