_اولا مادر من خبر نداره من یا جاوید قراره سرزده بریم پیشش… البته شاید پدرم بهش گفته باشه اما در کل ساعت ده شبه… امشب نمیریم

چند بار پلک زدم

_جاوید چی اون داره میره؟… مگه قرار نشد باهم برید

کلافه بود و با سوال پرسیدنای من کلافه تر شد:

_اونم تا اون جا که من از زبون آیدین فهمیدم با فردا موافقه

_احساس میکنم دارید فرار میکنید!

سکوت کرد و با مکث اشاره ای کرد به در ماشین و گفت:

_پیاده شو بدم ماشین و پارک کنن

شاکی شدم از بی اعتناییش

_کجا؟!… من گرسنمه ها

_هتل غذا داره

_نمیخوام الان تو میری میخوابی تو اتاقت!… این جوری غذا بهم مزه نمیده

خیره شد تو صورتم و این بار کمی عجز قاطی حرفاش دیده شد

_آوا من خستم

وَ باز هم من کوتاه نیومدم، شاید بارداریم باعث شده بود زورگو خوبی بشم

_خوشبختم منم گشنم!.‌.. والا خب از تهران تا این جا یه جرعه آبم ندادی بهم انگار نه انگار من باردارم

×

تیکه جوجه کبابی تو بشقابم گذاشت که متعجب نگاهش کردم… اما اون خیلی ریلکس مشغول غذا خوردنش بود

نگاه سنگین من و که دید سری به معنی چیه تکون داد که گفتم:

_من که نگفتم جوجه میخوام

_آره ولی با اون نگاهای خیرت به بشقابم غذارو داشتی کوفتم میکردی

لبخندی از این همه توجهش زدم و کم کم خندم‌ گرفت که نگاهش و بهم داد و لبخندی زد

_به خاطر جانان

_باشه… ولی من جوجه نمیخواستم

با تعجب به محتوایات داخل بشقابش نگاهی کرد که اشاره ای به ترشی کلمای بنفش کنار بشقابش کردم

_ترشیارو میخوام!

نگاهش و بهم داد و احساس میکردم تو نگاهش یه لذتی هست، لبخندی زد و گفت:

_آوا دلم برات خیلی تنگ میشه!

لبخند از رو لبم پر کشید و با مکث گفتم:

_فرزان… من چه به جاوید بگم چه نگم… هیچ وقت نمیزارم دلتنگم شی چون… خودمم نمیتونم دلتنگت شم!

×

جاوید*

_بابا غذاتو بخور به چی خیره ای؟!

توجه ای به آیدین نکردم… حتی نمی‌تونستم دهن باز کنم بگم آوا

آوایی که برای من بود!… وَ هیچ وقت فکر نمیکردم از واژه بود این قدر نفرت پیدا کنم

هیچ وقت

آیدین ادامه داد

_جاوید!؟ گرسنگی و مسیر راه زده به سرت؟ غذات و بخور به چی نگاه میکنی؟

وقتی دید هیچ عکس العملی نشون نمیدم نگاهم و دنبال کرد و سرش و به پشت سرش برگردوند و نگاهش رو به میزای اطراف داد اما باز هم متوجه آوا و فرزانی که اونطرف تر از ما لبخند زنون تو صورت هم خیره بودن نشد!

حقم داشت کی فکرش و میکرد فرزان عظیمی لبخند بزنه کنار آوایی که مال من بود!؟

کی فکر میکرد غذاش و از فرط توجه تو بشقاب آوا بزاره… یا اصلا کی‌ فکرش و میکرد تو همین زمان اون دوتام جایی باشن که ما حضور داریم

انگار این دختر خوب بلد بود لبخند رو لب بیاره و آرامش و القا کنه… چیزی که قدرش و ندونستم! ولی انگار فرزان داشت خوب قدردانی میکرد و حسادت تو کل تنم داشت فریاد می‌کشید؛ صدای خنده بلندش مثل ناقوص مرگ تو سرم صدا کرد و دیگه نتونستم به تصویر روبه روم خیره بمونم نگاهم و به آیدین دادم و از جام بلند شدم و خشک گفتم:

_من بیرون منتظرم!

با بهت بهم نگاه کرد و نگاهش و به بشقابم که چیز زیادی ازش کم نشده بود داد ولی چیزی نگفت!… بی توجه به نگاهش سمت خروجی رفتم و دیگه نگاهم و به میزشون‌ ندادم

چقدر حس تنهایی داشتم… چقدر حس تنهاییم زیاد بود

از رستوران بیرون زدم و سمت ماشینم رفتم؛ بهش تکیه دادم و جعبه سیگاری که شاید قبلا ماهی یک بار خریداری میشد ولی جدیدا خریدش هر هفته یک بار شده بود و دراورم!

×××

به در سفید خیره بودم و حالم به قدری بد بود که بدنم از فرط هیجان و استرس می‌لرزید!… اصلا تو حال و هوای خودم نبودم که دستی رو شونم نشست و صدای آیدین اومد

_جاوید؟!… زنگو بزن دیگه

زنگ در خونه ی مادری که چندین سال بود ندیده بودمش!؟

دستی بین موهام کشیدم

_فرزان؟! اون میاد؟

_اره دیگه قطعا داخله… ماشینش همین روبه روی در پارک پس هست

_یعنی دیدش؟

آیدین نفس عمیقی کشید

_جاوید نمیدونم فقط میدونم اونام داخلن… البته که احتمال میدم چون ماشینش همین جا پارک شده