دستی رو چشمام کشیدم، خواستم برم اما نگاهم به صفحه روشن گوشی تو دستش خورد!

صفحه ی گوشیش روشن بود و این یعنی آوا تازه از سر خستگی خوابش برده… نگاهی به صورتش کردم و بعد نگاهی به گوشی تو دستش و کنجکاو گوشی رو از لای دستاش بیرون کشیدم و بهش خیره شدم

فکر میکردم الان با صفحه چتش با آتنا روبه رو می‌شم اما با دیدن اسم فرزان بالای صفحه اخمی بین ابروهام نشست

خیره به پیامایی که پی در پی فرستاده بود و هیچ جوابیم نگرفته بود شدم و از اتاق خارج شدم

روی اولین کاناپه نشستم و شروع به خوندن پیاما کردم و با هر متن انگار یه سطل آب یخ ریختن روم!

” خیلی حس بدیه کنار کسی که قلبت از اعماق وجودش دوساش داره زجر بکشی و عامل اون عذاب و دردم همون فردی باشه که قلبت با دیدنش تپش میگیره!

فرزان این روزا خیلی سخت داره می‌گذره خیلی… حرفاش اذیتم میکنه حرفایی که کم مونده بود امروز از سر اعصبانیت رازی که بینمون بود و برملا کنم و بگم که چقدر بهت مدیونه اما بدتر از حرفاش و کنایه هاش نگاهاشه که آزارم میده نگاهایی که معذبم میکنن و گاهی حتی خودمم به خودم شک میکنم که نکنه کار اشتباهی کردم! نگاه های بدش نگاهایی که برای خلاصی ازشون مجبور شدم برم آزمایش بدم تا بفهمه جانان بچه خودشه جانانی که انگار پدر واقعیش و شناخته بوی عطر تن پدرش و طلب میکنه!… میدونی بیشتر از تصورم دلم برات تنگ شده و نمیدونم چی بهت بگم برادر، حامی، رفیق، دوست، نمیدونم اما هر چی که هستی بدون دلم برات تنگ شده! ”

ناباور و بهت زده زل زده بودم به پیاما و هر جملش و با خودم تکرار می‌کردم!… نگاهم به پیامای بالا تر افتاد و مشغول خوندنشون شدم و همین طور که جواب خیلی سوالامو می‌گرفتم سوالای جدیدی تو سرم مطرح میشد و همین طور غرق تو صفحه گوشی بودم اما به یک باره گوشی به سمت بالا کشیده شد و همراه باهاش سر من بود که بالا اومد و نگاهم تو نگاه هراسون و بهت زده آوا قفل شد!

اخمی کردم و از جام بلند شدم که عقب رفت و حرصی گفت:

_حق نداشتی… حق نداشتی دست به گوشیم بزنی حق نداشتی پیامارو بخونی حق نداشتی حتی وارد اتاقی شی که من توش خوابیدم

من با تو یه غریبم فقط مادر بچتم منــــ…