نگاهم چرخید سمت خونه ها و چراغ های روشنشون که نشون می داد هستن کسایی که اگه مجبور به جیغ کشیدن بشم صدام و بشنون و بیان کمک.
ولی قبلش آخرین راهمم امتحان کردم و خواستم قبل از نزدیک شدن میران.. از کنارش رد شم که بالاخره واکنش نشون داد و مچ دستم و محکم تو دستش گرفت!
عین آدم های به ته خط رسیده.. تو یه لحظه برگشتم ضربه محکمی تو صورتش کوبوندم که سرش به یه طرف پرت شد و فشار محکم انگشتاش دور مچ دستم.. کم!
منم از همین فرصت استفاده کردم.. یه چرخ به دستم دادم و همینکه آزاد شد دوییدم سمت کوچه تا از فاصله کمی که بین ماشین و دیوارا بود خودم و رد کنم.
اما انگار همون سیلی.. همه خونسردی و آرامش میران و ازش گرفته بود که دیگه به راه رفتن آروم پشت سر من قناعت نکرد و جوری دویید سمتم که تونست قبل از رسیدنم به ماشین.. گردنم و از پشت محکم نگه داره.
حالا دیگه وقت عمل کردن آخرین راه حل بود و با همه وحشتی که توی جونم بود شروع کردم به جیغ زدن و کمک خواستن و مشت و لگد پرت کردن برای خلاص شدن از میرانی که حالا من و از همون گردنم.. داشت دنبال خودش می کشوند سمت ماشینش!
ولی خیال خامی بود.. کمک خواستن از آدم های غریبه ای که تا مطمئن نمی شدن.. صحنه پیش روشون.. خطری برای خودشون نداره.. جلو نمی اومدن تا یه وقت دردسری آرامش های کوچیک زندگیشون و تهدید نکنه.
شاید حق داشتن و من خودم تو اینجور مواقع یکی از اون آدم ها بودم ولی الآن فکر دیگه ای به ذهنم نمی رسید واسه نجات دادن خودم از این باتلاقی که هرچی بیشتر توش تقلا می کردم.. بیشتر فرو می رفتم!
میران بدون هیچ حرف و واکنشی نسبت به جیغ و داد من.. بدون اینکه بخواد حتی دستش و جلوی دهنم نگه داره.. بعد از باز کردن در ماشینش.. من و جوری پرت کرد تو.. که اول پیشونیم محکم خورد به فرمون و بعد دنده و دم و دستگاه بین دو تا صندلی.. فرو رفت تو شکم و پهلوم و صدای ناله پر از دردم و بلند کرد.
انقدری شوکه شدم که حتی نتوستم پاهام و جمع کنم و خودش دولا شد پاهامم با همون خشونت چپوند تو ماشین و در و بست.
انقدر اون لحظه ای که تمام تلاش چند دقیقه ایم برای فرار از دستش.. خیلی راحت به شکست منجر شده بود.. احساس بدبختی و درموندگی کردم.. که تو همون حالت دولا مونده که سرم روی صندلی میران بود و توان صاف کردن بدنم و نداشتم.. با صدای بلند زدم زیر گریه.

تو همین فاصله میران ماشین دور زد و در سمت خودش و باز کرد.. با دیدن من و وضعیت اسفناکم.. بدون اینکه ثانیه ای تعلل کنه.. انگار که کار هر روز و همیشه اشه.. دستش و دراز کرد و با نهایت بی رحمی.. شال و موهای پشت سرم و تو مشتش گرفت و حین بلند کردن بالا تنه ام با فشاری که به موهام وارد می کرد.. خودش سوار شد و من و جوری هل داد که چاره ای جز صاف نشستن و جمع و جور کردن بدن پر از دردم نداشتم!
صدای نفس های عمیق و خش دارش و لا به لای صدای هق هقم می شنیدم.. ولی عجیب بود که هیچی نمی گفت و نمی خواست این عصبانیتی که از تک تک حرکاتش مشهود بود و با داد و بیداد خالی کنه.
نه برای اینکه دلش واسه من و ترس و لرزم سوخته باشه.. برنامه های بهتری داشت واسه بیرون ریختن این حجم از عصبانیت!
خودش دستش و دراز کرد و کمربند سمت من و کشید و برام بست که حتی اگه یهو تصمیم بگیرم از تو ماشینم فرار کنم.. فرصت کافی برای این کار نداشته باشم.
پیشونیم زق زق می کرد و درد تن و بدن زخم و زیلی شده ام با این حرکت وحشیانه میران بدتر شده بود و جا به جا می سوخت..
ولی اینا چیزی نبود که من و تسلیم کنه و انقدر از عاقبت این راهی که باید کنار این آدمِ وحشی شده طی می کردم.. هراس داشتم که ادامه جیغام و توی فضای بسته ماشین سرش خالی کردم:
– چی می خوای از جــــــونم؟ واسه چی اومدی دنبالـــــم؟! نمی بینی چشم دیدنت و ندارم؟ نمی فهمی حالم ازت بهم می خـــــــوره؟ نمی فهمی وقتی گوشیم و خاموش می کنم که حتی یه پیام ازت نبینم یعنی چـــــــــــــی؟ یعنی خودت و همه زندگیت و همه دلیلایی که باهاش اینجوری من و داغون کردی برید به جهنـــــــــــم! دست از سرم بردار.. بی شرف بی همه چیــــــــــز!
چهارچشمی زل زده بودم بهش و لا به لای نفس نفس زدنی که صداش کل فضای ماشین و پر کرده بودم به این فکر می کردم که چه جوری می تونه انقدر خودش و بی تفاوت نشون بده در برابر این حجم از بیچارگی من.
یعنی واقعاً.. این همون چیزی بود که همیشه دلش می خواست و حالا که بهش رسیده.. داره ازش لذت می بره؟

– دردت چیـــــه؟! حرف بزن! واسه چی این کارا رو می کنــــــــــی؟ همه اش برمی گرده به عقده ها و کمبودهای بچگیت آره؟ به من چــــــــــــه؟ من چرا باید تقاص بدبختی های تو رو پس بـــــــــــدم؟ انتقام بدبختی هات و زندگی بی سر و سامونت و داری از من می گیـــــری؟ آره؟ انقدر مریضی تـــــو؟ انقدر روانی هستی که نمی فهمی دردت و باید با انتقام از باعث و بانیش خالی کنی.. نه من خاک بر سری که از بخت بدم.. از شانس گند و مزخرفم.. فقط سه ماهه تو رو می شناســــــم!
وقتی دیدم جوابش بازم سکوته.. یا نه.. حتی بدتر از اون.. وقتی ماشین و پشت چراغ قرمز نگه داشت و دیدم شروع کردن با انگشتاش روی فرمون ضرب گرفتن.. اونم نه از سر عصبانیت.. با آرامش طوری که صداش شکل یه ملودی بشه.. چشمام و بستم و جیغ کشیدم:
– با توام عوضــــــــــــــی!
شک نداشتم که پشت سر این جیغ پر از دردم.. انقدر عصبی می شه که حتی دست روم بلند می کنه.. ولی وقتی خبری نشد و چشمام و باز کردم.. دیدم با یه چشم جمع شده و نگاه پر تمسخر.. انگار که فقط صدای جیغم اذیتش کرده نه حرفایی که زدم.. زل زده بهم.
– اصلاً فکرشم نمی کردم صدات انقدر وسعت داشته باشه!
ماشین و جلوی نگاه مبهوت من به حرکت درآورد و ادامه داد:
– اگه یه روزی.. بر فرض محال.. پات به اونور آب رسید.. حتماً یه تست خوانندگی بده!
به همین راحتی.. با دو تا جمله.. جوری من و لال و شوکه کرد.. که دیگه حتی نتونستم لبای نیمه باز مونده ام و روی هم بذارم.. چه برسه به اینکه مغزم و وادار به پیدا کردن کلمات کنم.. یا زبونم و برای گفتنشون به حرکت دربیارم.
دیگه چی قرار بود روی این آدم سرد و سنگی شده اثر بذاره که من از اون طریق وارد بشم؟ چه جوری تونسته بود تو تمام این سه ماه.. این روی خودش و جوری مخفی کنه که حتی یه درصد احتمال ندم به وقتش.. این آدم می تونه همچین شخصیت وحشتناکی هم داشته باشه!
همیشه فکر می کردم.. باید از داد و بیداد و وحشی گری و خشونت ترسید.. اما حالا.. میران تو همین دو سه روز.. کاری با من کرد که انگار نسبت به یه چهره آروم و حرفای خونسردانه.. فوبیا پیدا کرده بودم!
این شوک و ناباوری.. این قفل شدن آنی همه عضلات و ارگان های بدنم.. که از بینشون فقط قلب و ریه هام با زور و بدبختی به کارشون می رسیدن.. تا وقتی که ماشین و تو یه مکان ناشناخته.. حداقل برای من.. پارک کرد ادامه داشت و بعدشم فقط تونستم نگاهم و بچرخونم برای دیدن اطرافم که کوتاه و سرخوش گفت:
– پیاده شو خانوم!