– پس دردت چیه؟ یعنی.. یعنی الآن خودتم داری با من عذاب می کشی؟ مریضی؟ دیوونه ای؟ چرا داری کاری می کنی که جفتمون دیگه هیچ وقت نتونیم یه زندگی نرمال داشته باشیم؟
– مجبورم!
– چـــــــــــرا؟
– نمی خوام مدیون خودم و.. پونزده سال از دست رفته عمرم بشم.
– ولی حالا داری مدیون من و زندگی به فنا رفته ام می شی.
نگاهش بین چشمای پر از عجز و التماسم جا به جا شد.. انگار تو یه خلسه فرو رفته بود و همه این حرفا رو غیر ارادی به زبون آورد..
چون یهو به خودش اومد و روی پاهاش بلند شد.. نگاه منم که باهاش بالا کشیده شد دستش و به سمتم دراز کرد و گفت:
– بریم بخوابیم!
بی اهمیت به دست دراز شده اش فقط خیره خیره نگاهش کردم که گفت:
– نترس.. دیگه حال سکس و ندارم.. می خوام بخوابم.. ولی با تو!
نگاهم و گرفتم و با خشم و حرص نفسم و بیرون فرستادم. خوب می دونست تو این لحظه.. حتی یه خوابیدن معمولی کنار این آدم آخرین چیزیه که می خوام.
اونم وقتی برای چندمین بار من و به این درجه از عجز و فلاکت رسوند که جلوش به ضجه زدن بیفتم ولی خب.. هدف اونم همین بود.
وقتی دید اهمیتی به حرفش ندادم و حتی سانتی متری از جام تکون نخوردم.. خودش دولا شد بازوهام و گرفت و من و بالا کشید..
سعی کردم با تقلا کردن خودم و از دستش خلاص کنم که گفت:
– خیله خب. می دونم ازم بیزاری.. ولی مجبوری تحملم کنی. پس حالا که آرومم تو هم آدم باش. در و روت قفل نمی کنم.. ولی انقدری سرت می شه که بدونی محاله بذارم این ساعت پات و از خونه ام بیرون بذاری.. پس دیگه بیخودی شلنگ تخته ننداز و بیا بالا بخواب.. فردا صبح هرجا خواستی بری برو..
– ولم کن.. می رم تو یه اتاق دیگه می خوابم.. نمی خوام پیش تو باشم.. ولم کن می گـــــــــم!
– نه دیگه.. جایی می خوابی که من می گم. حالا که دوست نداری مثل آدم باهات رفتار شه.. مجبورم مثل همیشه به زور متوسل بشم.
به دنبال حرفش.. خم شد و من و بدون هیچ زحمتی روی دستاش بلند کرد و رفت سمت پله ها.. منم.. دیگه هیچ جونی برای تقلا کردن نداشتم و علی رغم میلم ساکت و صامت تو بغلش موندم و نگاه توخالی شده ام و دوختم به رو به روم..
پس چرا.. تموم نمی شد؟

– پس بگو.. از اول خسته بودی و حوصله بالا اومدن نداشتی که جفتک مینداختی.. سواری مفت حال می ده نه؟
دوباره از جدیتی که باهاش فقط همون دو سه تا جمله رو به زبون آورد فاصله گرفته بود و زده بود تو کانال لودگی های مسخره اش..
– سبک شدیا.. غذا نمی خوری؟ اونم باید با زور تو دهنت بچپونم؟
جوابم به کلمه کلمه از حرفاش فقط نفس عمیقی بود که به شکل آه از سینه ام بیرون می اومد.. شاید از نظر وزنی سبک شده بودم ولی.. روحم انقدر سنگین و پر کینه شده بود.. که محال بود حالا حالاها حس سبک بودن بهم دست بده.
نمی دونستم ته این جریان قراره به کجا کشیده بشه و اگه سرانجامی داره.. کی اتفاق می افته ولی.. از این بابت مطمئن بودم که یه روزی ورق برمی گرده.. اون موقع بهش می فهموندم حال و روز الآن یکی مثل من.. می تونه چه بلایی سر زندگی و آینده ای که دیگه هیچ نقطه روشنی توش دیده نمی شه بیاره.
من و که روی تختش گذاشت.. چراغ و خاموش کرد و خودشم کنارم دراز کشید.. بدون توجه به اینکه از قصد تو آخرین نقطه تخت توی خودم مچاله شدم تا بدنم کوچکترین تماسی باهاش نداشته باشه.. نزدیکم شد و از پشت بغلم کرد و با پررویی پرسید:
– قصه می گی برام؟
پوزخندی زدم و با انزجار گفتم:
– الآن تنها قصه ای که به کارمون میاد.. شنگول و منگوله!
خندید و جواب داد:
– دقیقاً کجاش به ما میاد؟
– تو اون گرگه ای!
– خب؟
– منم بزبز قندی..
یه قطره اشک از گوشه چشمم روی بینیم سر خورد و صدام لرزید..
– شنگول و منگولم.. آرزوها و غرور و شخصیتی که داشتم و.. تو عین یه حیوون گرسنه.. بلعیدیشون..
– جالبه.. تا حالا از این زاویه بهش نگاه نکرده بودم.. بقیه اش؟
– حبه انگورم.. حس انتقامه! فعلاً توی ساعت قایم شده.. منتظر فرصت مناسبه که بیاد بیرون و من و دوباره هل بده سمت تو.. اون موقع اس که با شاخام.. شکمت و پاره می کنم و.. شخصیت و غرورم و از توش بیرون می کشم.. تا شاید اون موقع بتونم.. زندگی کنم!
چند ثانیه سکوت کرد و بعد صداش از کنار گوشم بلند شد:
– یعنی واقعاً به زندگی بدون من فکر کنی؟ من از وقتی دیدمت.. دیگه نتونستم یه زندگی بدون تو رو تصور کنم.
– نهایت آرزوم زندگی بدون توئه.. بهش می رسم مطمئنم.