برعکس من اون اصلاً نگاهم نمی کرد و همچنان با اخمای آویزون به زمین زل زده بود.. تا این که طاقت نیاوردم و صدای لرزونم و انداختم تو سرم:

– حرف بزن دیگــــــــه!

سرش و بلند کرد و جوری نگاهم کرد که نفسم تو سینه حبس شد.. حتی قبل از این که چیزی بگه داشتم خودم و آماده می کردم برای زار زدن که گفت:

– زنده اس!

نفسی که اون لحظه از سینه ام بیرون اومد.. با این که لرزون و بریده بریده بود.. ولی حس کردم راحت ترین نفسی بود که توی تمام عمرم.. یا حداقل توی این چند ماه گذشته کشیدم!

از لحظه ای که بهوش اومدم تا همین الآن.. داشتم حال رو به فروپاشیم و بعد از شنیدن خبر مرگش تصور می کردم و حالا.. همین یه کلمه.. یه جون دوباره بهم داد..

بالاخره تونستم چشمام و ببندم و یه کم که آروم تر شدم.. سوال دومی که توی سرم بود خودش و نشون داد.. حالا که از زنده بودنش مطمئن شدم باید می فهمیدم تو چه وضعیتیه..

– دیدیش؟

– خودش و نه!

چشمام و باز کردم و زل زدم به نیم رخش که حالا کنارم روی تخت نشسته بود و بازم نگاهش به زمین بود.. انقدر جوابش گنگ بود که با تعجب بهش زل زدم که توضیح داد:

– عمه اش.. تو بیمارستان بود.. با اون حرف زدم!

اشک چشمام و پر کرد.. باز خوبه که تنها نبود.. حالا دیگه جفتمون توی زندگیمون فقط یه نفر و داشتیم و از ته دل می خواستم که عمه میران.. بیشتر از عموی من.. یادگار برادرش و دوست داشته باشه!

– تو رو می شناخت؟!

– به عنوان رفیق و معاون شرکتش.. آره! ولی بعد از نارو زدنم.. اولین بار بود که باهاش رو به رو شدم!

پوزخندی زد و با تاسف اضافه کرد:

– فقط نفرینم نکرد.. ولی نگاهش…

نفسش و فوت کرد و شونه ای بالا انداخت و با لحنی که سعی داشت نشون بده که بی تفاوته گفت:

– بی خیال!

نیم نگاهی به چهره همچنان منتظرم انداخت و ادامه داد:

– راستی.. شکایتم نکرده ازت.. به پلیس گفته یه مشکل شخصی بوده و از کسی شکایت ندارم.

نگاهش خیره و مستقیم به چشمام بود تا ازم عکس العمل بگیره.. ولی این حرف ذره ای متعجبم نکرد.. میرانی که تو اوج قهر و دلخوری و رابطه به قهقرا رفته امون.. بازم حاضر نشد من یه شب تو کلانتری بمونم و اومد دنبالم..

میرانی که خودش و تو دل آتیش انداخت تا من کوچکترین آسیبی نبینم و حتی تو بدترین شرایطش.. نذاشت کمکش کنم تا از اون جهنم سالم بیرون بیام..

میرانی که حتی ته دلش.. خوشحال بود از انتقام گرفتن من.. از همدست شدنم با کوروش واسه زمین زدنش.. از این که یه کاری کردم تا شاید یه کم داغ دلم آروم بگیره.. هیچ وقت.. هیچ وقت راضی نمی شد بابت این کار ازم شکایت کنه و کارم و به کلانتری و دادگاه بکشونه..

اون جلادِ بیش از حد مهربون.. هیچ وقت.. تو هیچ شرایطی نمی ذاشت به جز خودش.. کس دیگه ای باعث آزار و ناراحتیم بشه..

نفس عمیق و درمونده ای کشیدم و بی اهمیت به حال کوروش و این عذاب وجدانی که بالاخره به جونش افتاده بود.. خودم و بالاتر کشیدم و تنها مسئله ای که توی حرفاش برام مهم بود و به زبون آوردم:

– یعنی.. یعنی خودش همه چیز و برای.. عمه اش و پلیس تعریف کرده؟ پس.. پس یعنی حالش خوبه که می تونه حرف بزنه.. آره؟

– لابد دیگه..

– چرا انقدر گنگ حرف می زنی کوروش؟ بالاخره حالش خوبه یا نه؟

کلافه از سین جیم کردن های من بلند شد و توپید:

– حال خوب از نظر تو چیه دقیقاً؟ مگه فقط نمی خواستی بدونی زنده اس یا مرده؟ آره زنده اس.. ولی تو شرایطیه که می مرد بهتر بود..

با دهن باز مونده بهش زل زدم.. صدام و گم کرده بودم وگرنه حتماً بهش می گفتم تا همین جا بسه و دیگه ادامه نده.. ولی نه من تونستم حرف بزنم و نه کوروش دردم و از نگاهم فهمید که بیشتر داغون کرد این قلبی رو که همین جوریش هم یکی در میون می زد..

– عمه اش که رفت.. دکترش و پیدا کردم و باهاش حرف زدم.. سوختگی به کنار.. درد اصلیش پاشه که استخونش از چند جا شکسته و له شده.. شاید با چند تا جراحی بتونن نجاتش بدن.. اونم شاید.. وگرنه پاش و قطع می کنن.. دیگه این که سوختگی چقدر شدید بوده و به جز پوست به اندام های داخلی هم آسیب زده یا نه نمی دونم.. ولی دکتره اصلاً خوش بین نبود.. اینا هم نمی گم تا حالت و بد کنم.. فقط می خوام خودت و برای هر چیزی آماده کنی و اگه.. اگه یهو از یه جایی.. خبر مرگش و شنیدی.. شوکه نشی! چون اصلاً بعید نیست.. خودتم مقصر ندون.. اون خودش خواست و هر بلایی سرش اومده.. به خاطر کارای خودشه!

نگاهم و ازش گرفتم و به رو به روم زل زدم.. جون کندم تا تونستم جلوی اون دو تا قطره اشک سمجی که به شدت برای پایین افتادن اصرار داشتن و بگیرم..

با این که نفس هام دوباره باهام سر ناسازگاری گذاشت و برای ورود و خروجشون به ریه هام التماس می کردن.. با این که قلبم که به محض شنیدن زنده بودن میران جون گرفته بود و حالا دوباره یه گوشه قفسه سینه ام آروم و نامنظم می زد که فقط از زیر بار مسئولیت زنده نگه داشتن من خلاص بشه.. با این که بند بند وجودم دلش جیغ زدن و زار زدن می خواست برای آدمی که درسته بد کرد.. ولی دیگه تا این حد زجر کشیدن حقش نبود.. ظاهرم و آروم نگه داشتم و نذاشتم چشمام بباره!

یه جورایی کوروش حق داشت.. خودم و باید برای هرچیزی آماده می کردم بدون این که خودم و مقصر بدونم.. درسته اون آتیش.. به دست من روشن شد و دامن میران و گرفت ولی.. منم کم نسوختم توی آتیشی که میران روشن کرد.. منم ذره ذره مرگ و تجربه کردم.. با این تفاوت که جسمم سالمه و روحم.. تیکه پاره شده!