نفسی گرفتم و حالا که دیگه راه انکار به روم بسته شده بود به ناچار سرم و به تایید تکون دادم و لب زدم:

– فقط.. اومده بودم.. یه سر بزنم.. کاری نداشتم.. ببخشید.. نمی خواستم مزاحم کارتون بشم!

– خواهش می کنم.. این جا فعلاً تعطیل شده.. ما هم به خواست خانوم محمدی موندیم تا بدهی شرکت هایی که باهامون قرارداد بستن و به خاطر این شرایط نتونستیم کاراشون و انجام بدیم و برگردونیم!

نفس عمیقی کشیدم و لبم و محکم به دندون گرفتم.. دلم می خواست بگم با کدوم پول؟ نصف پول اون طلبکارا دست کوروشه و نصف دیگه اش برای من خرج شد. حالا چه جوری دارن این حساب ها رو صاف می کنن؟

ولی رفتار ملایم این دختر نشون می داد خبر نداره یکی از مسببین اصلی این اتفاق منم که این جا رو به روش وایستادم و لزومی هم نداشت که حرفی بزنم..

واسه همین.. فقط برای این که اومدنم یه فایده ای داشته باشه پرسیدم:

– شما.. از.. ازشون خبر ندارید؟

– از آقا میران منظورتونه؟

خجالتزده سرم و به تایید تکون دادم.. مسلماً تا الآن خودش فهمیده بود که دیگه رابطه ای بینمون نیست که من داشتم خبر حال و روزش و از منشیش می گرفتم که گفت:

– این جا نیستن!

سرم و بلند کردم و گیج شده بهش زل زدم تا بفهمم منظورش از این جا دقیقاً کجاست که توضیح داد:

– با عمه اشون.. رفتن سوییس! برای درمان..

نگاه ناباورم و ازش گرفتم و نفس حبس مونده ام و آروم بیرون فرستادم.. میران رفت و من احمقانه هنوز امید داشتم تا یه بار دیگه ببینمش و این بار سر حال تر از دفعه پیش باشه و حداقل چند کلمه باهام حرف بزنه؟ چه خیال خامی بود که فکر می کردم اون مصیبت.. قراره انقدر زود تموم بشه و به زندگی نرمالش برگرده!

– البته.. نمی دونم شما خبر دارید که چه اتفاقی براشون…

– بله!

قبل از این که بخواد اون اتفاق تلخی که روزی هزار بار برای خودم مرورش می کردم و این بار از زبون منشی شرکت میران بشنوم.. پریدم وسط حرفش و ساکتش کردم!

دیگه لزومی نداشت بیشتر بمونم.. ولی هنوز یه سوال توی ذهنم پررنگ بود و نمی تونستم بی خیال پرسیدن بشم که آروم لب زدم:

– شما.. از وضعیت پاش.. خبر دارید؟ تونستن کاری براش بکنن؟

نگاه ماتمزده اش که به چشمام دوخته شد قلبم از حرکت وایستاد.. خیره شدم به لباش که مدام از هم فاصله می گرفت ولی حرفی نمی زد..

منتظر بودم کلمه «نه» رو از زبونش بشنوم تا همین جا آوار بشم روی زمین.. ولی.. فقط گفت:

– متاسفانه من.. اطلاع ندارم.. یعنی چند روزیه که اصلاً نتونستم باهاشون.. تماس بگیرم!

سری تکون دادم و با یه تشکر و خدافظی زیر لبی برگشتم سمت پله ها.. در حالی که خیلی خوب فهمیده بودم حرفی که می خواست بزنه.. اینی که به زبون آورد نبود!

انقدر آروم آروم رفتم که صدای دور شدن قدم هاش و شنیدم و بعد.. پله های پایین رفته رو دوباره بی سر و صدا برگشتم بالا..

این بار بدون این که خودم و نشون بدم.. فقط گوشام و تیز کردم و منتظر موندم.. شک نداشتم حرفی رو که به من نتونست بزنه رو الآن به اون آدمی که تو اتاق نشسته می گه و انتظارم خیلی طول نکشید و مرده پرسید:

– چرا بهش نگفتی؟

– چی می گفتم؟ همین جوریشم داشت پس می افتاد!

– باشه بالاخره باید می دونست!

– خودش دیر یا زود می فهمه.. من دوست ندارم خبر بد به کسی بدم!

– نمی خواستی خبر مرگ بهش بدی که!

– چه فرقی می کنه؟ این که بگم دکترای این جا جوابش کردن و دکترای اونور هم چاره ای براشون نمونده بود جز این که پاش و قطع کنن واسه دختری که با رنگ و روی پریده رو به روم وایستاده و خبر سلامتی دوست پسرش و از من می خواد.. فرقی با دادن خبر مرگ داره؟ کارت و بکن.. تا یکی دو ساعت دیگه می رسن!

دیگه چیزی نشنیدم.. نمی دونم اون آدم چیزی نگفت.. یا گوشای من جوری کیپ شد که دیگه کوچکترین صدایی واردش نشد!