تنها کاری که تونستم بکنم این بود که دستم و جوری محکم جلوی دهنم بگیرم که درد فک و صورتم من و به خودم بیاره و بهم بفهمونه این جا جای واکنش نشون دادن نیست!

واسه همین سریع از پله ها پایین رفتم و خودم و رسوندم به خیابون و بی اهمیت به تک و توک آدم هایی که از جلوم رد می شدن با صدای بلند زدم زیر گریه!

حالم و نمی فهمیدم.. ولی تو بدترین شرایط روحی و حتی جسمی چند وقت اخیر بودم.. انقدری که به وضوح حس می کردم همه آدم ها و ساختمون های اون خیابون دارن دور سرم می چرخن و من اگه دستم و از روی دیوار برمی داشتم محکم می افتادم زمین.

کاش نمی اومدم.. کاش قلم پام می شکست و نمی اومدم این جا.. کاش حداقل وقتی اومدم و منشیش اون حرف ها رو بهم زد.. برمی گشتم.. کاش کنجکاوی نمی کردم و بیخودی خودم و تو این باتلاقی که فقط داشت پایین می کشید و هیچ تهی نداشت و حتی من و نمی کشت.. نمینداختم!

تا الآن که امید داشتم پای میران درمان شده باشه.. زندگیم راحت نبود.. ولی می گذشت.. حالا.. از این به بعد چه جوری قرار بود بگذره؟

چه جوری می خواست روزام شب بشه و شبام صبح.. با فکر پای قطع شده میران و عذاب و مصیبتی که قراره تا آخر عمرش به خاطر اون پا بکشه.. دیگه چی از من باقی می موند؟

میران همچین آدمی نبود.. میران سر تا پا غرور آدم سر کردن با یه بدن ناقص.. آدم سر کردن با فقط یه پای سالم نبود..

شک نداشتم که دیر یا زود خودش و خلاص می کرد.. شک نداشتم که زندگیش هم با اون پای قطع شده تموم می شد و من چند وقت دیگه.. مثل امروز خبر مرگش و می شنیدم و دوباره ویرون می شدم!

خدایا این چه مصیبتی بود؟ این چه عذابی بود؟ یک ماه و یک هفته اس که دارم التماست می کنم.. یک ماه و یک هفته اس که دارم راه به راه ازت سلامتی میران و می خوام.. یک ماه و یک هفته اس که ازت می خوام چیزی به گوشم برسه که حداقل یه شب خواب راحت داشته باشم و حالا باید این خبر و بشنوم؟ باید این شکلی نابود بشم؟

چی و می خوای بهم ثابت کنی؟ که کارم چقدر اشتباه بود؟ که چقدر بد انتقام گرفتم و با کارم.. اون آدم چقدر ناحق مجازات شد؟

فکر می کنی خودم نمی دونم؟ فکر می کنی حتماً باید کار میران به این جا می کشید تا بفهمم چه گندی زدم؟ چی می شد حالش و خوب می کردی وقتی فهمیدی من چقدر پشیمونم؟

چی می شه یه کمم به من فکر کنی؟ چی می شه یه کمم من برات مهم باشم؟ چی می شه یه بارم من و ببینی؟ چرا نمی ذاری یه روز.. فقط یه روز طعم آرامش و خوشبختی رو تو این زندگی بچشم؟

اگه از اول همچین حقی نداشتم.. برای چی من و آفریدی؟ من چی ام برات؟ چرا انقدر واسه ات بی ارزشم که جلوی این مصیبت ها رو نمی گیری.. چرا هم باید تاوان گناه مادرم و من پس بدم و هم تاوان اشتباه میران و؟ پس حق من چی می شه این وسط؟

نفهمیدم با اون حال داغون و گریه ای که قصد بند اومدن نداشت و سرگیجه ای که رفته رفته شدیدتر می شد و داشت کاری می کرد تا هرچی تو معده ام بود و نبود و بالا بیارم تا کجا رفتم و توی دلم با خدا حرف زدم و ازش بابت این همه مصیبت گله کردم!

فقط از صدای بوق ممتد ماشینی که داشت بهم نزدیک و نزدیک تر می شد فهمیدم وسط خیابونم و همین نگاه گیج و تارم و بهش دوختم دیدم که با سرعت از کنارم رد شد و حین رد شدن چند تا فحشم بهم داد..

ولی من بازم توان حرکت دادن پاهام و نداشتم.. پای میران و قطع کرده بودن و من توان راه رفتن ازم گرفته شده بود.. من فلج شده بودم!

شایدم از قصد حرکت نمی کردم.. دلم می خواست وسط این خیابونی که راننده ها دلشون نمی اومد به خاطر هیچ و پوچ سرعت ماشین و بیارن پایین.. انقدر وایستم تا بالاخره یه کدومشون بهم بزنه و خلاص شم از این نکبتی که به زور داشت اسم زندگی رو دنبال خودش می کشید!