نگاهم برگشت سمت پاهام که که شاید حرکت نمی کردن ولی.. وزنم و روی خودشون نگه داشته بودن و میران.. دیگه حتی از اینم محروم شده بود.

اگه می خواست این زندگی رو قبول کنه.. دیگه فقط باید برای بلند شدن از عصا کمک می گرفت و من.. حتم داشتم که اون.. هیچ وقت زیر بار همچین چیزی نمی ره و ترجیح می ده تا آخر عمرش.. روی تخت بمونه!

آدمی که از ماشینش پیاده شده بود اومد سمتم.. به خیال این که می خواد کمکم کنه تا از وسط خیابون رد شم همراهش شدم.. ولی من و کشید سمت ماشین خودش و بعد از باز کردن در کمکم کرد سوار شم.

عین آدم های بی اراده و مسخ شده.. نشستم تو ماشینش که در و بست و خودشم سوار شد.. حرکت که کرد.. از پیچیدن بوی عطر غیر آشناش توی مشامم به خودم اومدم و حواسم جمع شد..

اون سرگیجه و نبض وحشتناک شقیقه ام که حالا بهش اضافه شده بود هنوز فعالیت مغزم و مختل کرده بود.. ولی باید زودتر خودم و پیدا می کردم تا این گیجی کار دستم نده و یه مصیبت جدید واسه ام درست نکنه!

درحالیکه دستم و به یه طرف شقیقه ام چسبونده بودم تا جلوی درد وحشتناکش و بگیرم.. سرم و به سمت راننده ای که نمی دونستم قصدش کمکه یا مزاحمت چرخوندم که یه لحظه نگاه اونم به من افتاد و با اخمای درهم پرسید:

– خوبی؟

ناباورانه آب دهنم و قورت دادم و با صدایی که به سختی از گلوم خارج شد.. اوج حیرتم و به زبون آوردم:

– شـ… شما این جا.. چی کار می کنید؟

نمی دونم چرا.. ولی یه لحظه خوشحال شدم.. انگار دیدن این آدم که من و سوار ماشینش کرده بود و حالا با نگرانی داشت نگاهم می کرد.. من و به این باور رسوند که وسط یه خواب و کابوس احمقانه گیر کردم..

پس صد در صد.. اتفاقاتی که توی شرکت میران افتاد و حرف هایی که از زبون منشیش شنیدم هم.. جز همین کابوس بود و من فقط باید صبر می کردم تا بیدار شم!

وگرنه.. حضور استادم که تا دو ساعت پیش.. سر کلاسش نشست بودم.. تو خیابون نزدیک محل کار میران.. درست تو وقتی که داشتم بین مرگ و زندگیم یکیش و انتخاب می کردم.. هیچ توجیه منطقی و عاقلانه ای نداشت!

رو همین حساب چشمام و بستم و سرم و به پشتی صندلی تکیه دادم.. بوی عطرش هنوز تو مشامم بود و یادم نمی اومد قبلاً هم توی خواب هام انقدر واضح بوها رو تشخیص داده بودم یا نه..

ولی اهمیتی نداشت چون دیگه توانی برای باز نگه داشتن چشمام و کار کشیدن از مغزم نداشتم و شدیداً امیدوار بودم که وقتی چشمام و باز می کنم.. روی تختم.. تو اتاق و خونه خودم باشم و ساعت.. هشت صبح باشه و من این روز نحس و از اول.. به یه شکل دیگه شروع کنم!

اما بازم هیچی اون جوری که انتظار داشتم پیش نرفت.. نمی دونم چقدر گذشته بود که با تکون های دستی رو شونه ام چشمام و باز کردم و دوباره نگاهم.. تو اون چشمای مشکی که حالا درصد نگرانیش بالاتر رفته بود قفل شد!

خودش بیرون بود و بالا تنه اش و از در باز شده سمت من آورده بود داخل و داشت خیره خیره نگاهم می کرد که یه کم معذب خودم و روی صندلی کشیدم بالا و با گیجی به دور و برم زل زدم..

انگار همون چرت چند دقیقه ای من و به خودم آورده بود.. دیگه هیچی شبیه خواب و کابوس به نظر نمی رسید و همه چیز خیلی واقعی تر از اونی بود که بخوام برچسب توهم بهش بزنم!

آب دهنم و قورت دادم و یه بار دیگه نگاهم و دوختم به استاد علی عسگری که هیچ ذهنیتی از این که چه جوری از اون جا سر درآورده بود نداشتم..

تا این که با قرار گرفتن نی آبمیوه توی دستش.. جلوی صورتم نگاهم و ازش گرفتم و شنیدم که گفت:

– یه کم بخور.. رنگت خیلی پریده!

دست خودم نبود که چونه ام لرزید و چشمام پر شد.. من.. طعم این نگرانی ها و توجه ها رو از سمت یکی دیگه چشیده بودم.. یکی که الآن.. تو بدترین وضعیت عمرش قرار داره و من.. حتی واسه ثانیه ای نمی تونستم خودم و بذارم جاش و حال واقعیش و درک کنم!