– این که من از مشکلاتم و تنهایی هام گفتم.. معنیش این نیست که دارم دنبال دوست می گردم.

– من به تو کاری ندارم. ولی من دارم دنبال دوست می گردم!

زل زدم بهش و ساکت موندم که گفت:

– شاید چون خانواده دارم فکر کنی بلوف می زنم.. یا ناشکری می کنم. ولی فقط خودم می دونم که بعضی وقتا درست مثل تو تنهام. تنهایی فقط این نیست که هیچ آدمی دور و برت نباشه.. بعضی وقتا همین که یه هم صحبت نداشته باشی.. یا هیچ کس نباشه که خط فکریش به تو نزدیک باشه.. هیچ کس نباشه که با هم حرف های مشترک داشته باشید.. هیچ کس نباشه که بتونید همدیگه رو درک کنید.. از هر آدمی تنها تری.

نفسی گرفتم و دستام و مشت کردم تا متوجه لرزشش نشه. خواسته نامعقولی ازم نداشت ولی.. تجربه های تلخی که از سر گذروندم.. وادارم می کرد با همین تنهایی خو بگیرم و دیگه کسی و وارد محیط تقریباً امنی که برای خودم ساختم نکنم..

– خب.. از کجا می دونید من.. همون آدمم؟ که درکتون کنه و خط فکریش با شما یکی باشه؟

– این چند وقته فرصت خوبی بود که بفهمم همون آدمی.

– چه جوری فهمیدید.. شما این چند وقته.. هیچ حرفی از خودتون و شرایط الآن زندگیتون به من نزدید.. که بخواد جنبه درد دل بگیره.

– چون به خودم این اجازه رو نمی دادم که تو رو درگیر مشکلاتم کنم. ولی اگه پیشنهاد دوستیم و قبول کنی.. راحت تر می تونم حرفام و بزنم.

کلافه شدم از این که بعد از هر حرفم یه چیزی آماده داشت تا تحویلم بده و من و هر بار خلع سلاح می کرد. نمی دونم.. شایدم پیشنهاد بدی نبود.. تو این شرایطی که حتی با آفرین هم نمی تونستم از هر دری که دلم می خواد حرف بزنم و خودم و سبک کنم.

واسه همین یه کم نرم شدم.. هرچند که هنوز دلایلی برای مخالفت داشتم و با این امید که یه وقت.. سوالم براش باعث سوء تفاهم نشه.. به زبون آوردمش:

– شما از کجا می دونید.. اون کسی که قراره باهاش ازدواج کنید هم مثل شما فکر می کنه و.. از این که یه دوست و هم صحبت مونث داشته باشید راضیه؟

– کسی که قراره باهاش ازدواج کنم کیه دیگه؟

– خودتون گفتید! که.. خانواده اتون یکی و براتون مد نظر دارن و همین روزا قراره ازدواج کنید!

یه کم فکر کرد تا یادش بیاد کی این حرف و زده و بعد تکیه داد به مبل و نفسش و بیرون فرستاد..

– من قطعی کسی و یا زمان خاصی رو مشخص نکردم. فقط گفتم دیر یا زود این اتفاق می افته و منم قرار نیست سر این مسئله باهاشون مخالفت کنم.. همین!

– خب.. به هر حال.. یه روزی.. یه کسی وارد زندگیتون می شه که…

– مطمئناً کسی وارد زندگیم می شه که با این قضیه مشکلی نداشته باشه. در غیر این صورت من و اون می شیم دو تا آدمی که هیچ درکی از عقاید هم ندارن و زندگیمون با جنگ و دعوا سپری می شه که اگه این جوری باشه.. تنهایی رو به ازدواج کردن ترجیح می دم.

حرف هاش خیلی برای من قانع کننده نبود.. مطمئناً اگه خودشم توی موقعیت قرار می گرفت.. می فهمید که زیادی رویایی فکر کرده و هیچ زنی.. به خصوص وقتی از یه خانواده سنتی باشه.. همچین روابطی رو قبول نمی کنه.. مگه این که جزو استثناهایی باشه که همیشه به تعداد محدود هستن.

ولی خب دیگه نمی شد رو این قضیه مانور داد چون.. به من ارتباطی پیدا نمی کرد.. من فقط باید از سمت خودم یه سری حد و مرز تعیین می کردم و بهش می فهموندم که اگه قراره به من نزدیک بشه.. پاش و از این مرز فراتر نذاره.. در غیر این صورت باید دور این دوستی رو خط بکشه.

چشمام و محکم بستم و دو قطره اشکی که به خاطر سوزش زیاد چشمام رو صورتم ریخت و سریع پاک کردم و گفتم:

– من.. من خب.. برام یه چیزایی مهمه.. که دلم می خواد بهش احترام بذارید.

– صد در صد به هر چیزی که ازم بخوای احترام می ذارم.

– اولیش و مهم ترینش اینه که.. دلم نمی خواد رابطه امون از دوستی و همصحبتی فراتر بره. تحت هیچ شرایطی..

– بذار همین الآن یه قولی بهت بدم.