سرش و بالا گرفت و برعکس تمام این دقایق که سعی داشت از چشم تو چشم شدن با من جلوگیری کنه.. عمیق تو چشمام خیره شد و با حرص گفت:
– ولی شاید پشت سرش توقعی باشه. آره؟
– مثلاً چه توقعی؟!
جوابم و نداد در حالی که با نگاهش داشت فریاد می زد که خودت می دونی چه توقعی!
منم برای این که از فکر و خیال درش بیارم تا یه وقت خیال نکنه ته این قرارداد بستنا قراره بازم به خواسته هایی منجر بشه که این آدم هیچ سود و لذتی ازش نمی برد.. با بی تفاوتی شونه ای بالا انداختم و توضیح دادم:
– اشکالی داره از کسی که بیشتر از یک سال.. مراقب ریتا بوده و ازش نگهداری کرده.. این شکلی تشکر کنم؟
اون خشم نگاهش سریع فروکش کرد و سرش و پایین انداخت.. شاید فقط برای این که دیگه تحمل من و شنیدن حرفام و نداشت سریع پایین برگه رو امضا کرد و بلند شد:
– امیدوارم همینی باشه که می گید.. با اجازه!
راه افتاد بره سمت در که بدون نگاه کردنش گفتم:
– فکر کردم تو این ده روز.. حداقل یه بار میای می بینیش! دلت تنگ نشده براش؟
سکوتش که طولانی شد سرم و به سمتش برگردوندم و دیدم با چهره درهم و ناراحت به زمین خیره اس و در جوابم گفت:
– ترجیح می دم حداقل اون حیوون زبون بسته.. معنی رفتن همیشگی یه نفر و بفهمه و.. عادت کنه به نبودن و ندیدنش! این جوری برای خودشم بهتره!
گفت و بدون این که به من مهلت حرف زدن بده رفت بیرون.. در حالی که من.. یه بار دیگه داشتم لحظات تلخ قرار گرفتن وسط اون جهنم و این بار با آتیشی که توی وجودم روشن شده بود.. تجربه می کردم.. با تکرار مداوم دو کلمه «رفتن همیشگی» که این آدم انگار خیلی بهش اصرار داشت و من.. قبولش نداشتم!
هنوز انقدری دست دلش پیشم رو نبود که مطمئن باشم این حرف ها رو داره از ته قلب به زبون میاره.. یا فقط طبق هشدارهای بی دلیل مغز و منطقش سعی داره من و پس بزنه.
یا شایدم.. جای من توی قلب و زندگیش و.. به کس دیگه ای داده که حالا.. از هیچ طریقی نمی تونه من و به جایگاه قبلیم برگردونه.
ولی منم آدم دست رو دست گذاشتن و تماشا کردن نبودم..
باید بهش ثابت می کردم از بین من و اون آدم تازه از راه رسیده و فرصت طلب.. اونی که محکوم می شد به «رفتن همیشگی» من نبودم!
رو همین حساب.. بی اهمیت به کارهایی که برای انجام دادن داشتم.. سوییچ و موبایلم و برداشتم و در حالی که تو اون لحظه هیچ دلیل قانع کننده ای برای این کارم پیدا نکردم.. ترجیح دادم به یه دلیل مسخره متوسل بشم.. حتی اگه باعث رو شدن دستم پیش درین بشه..
بعد از زدن دکمه آسانسور واسه دوباره بالا اومدنش.. رفتم سمت میز ساحل که داشت با تعجب به این حرکات شتاب زده من نگاه می کرد و دستم و به سمتش دراز کردم:
– کیف پولت و به من بده!
×××××
– الو؟ صدات نیومد یه لحظه.. چی گفتی؟
گوشی و تو دستم جا به جا کردم و با کلافگی در جواب کوروش تکرار کردم:
– گفتم قرارداد بستم.. الآنم نمی تونم بیام شرکت. دارم می رم پیش امیرعلی.. بعدشم…
– وایستا یه لحظه درین! چی داری می گی واسه خودت؟ یعنی چی قرارداد بستی؟
– یعنی لیست و تحویل دادم.. اونم باهام قرارداد بست. همین!
– به همین راحتی؟
مطمئن بودم اولین سوالی که به ذهنش می رسه همینه.. ولی چی باید در جواب می گفتم.. وقتی خودمم هنوز دلیل کارش و نفهمیده بودم!
– هیچی بهت نگفت؟ حرفی نزد؟ چیزی ازت نخواست در عوضش؟
دلم می خواست سرش داد بزنم و بگم اون موقعی که ازت خواهش کردم یکی دیگه رو جای من بفرست سراغ میران و تو زیر بار نرفتی باید به این که یه وقت حرفی بهم نزنه و چیزی ازم نخواد فکر می کردی.. نه الآن!
ولی اون چند دقیقه ای که توی اتاق میران سپری کردم.. انقدر ازم انرژی گرفته بود که دیگه توانی واسه بحث کردن با کوروش نداشته باشم و کوتاه بگم:
– نه!
– اون دیوث لاشی رو من می شناسم.. مطمئنم یه هدفی پشت کارش هست.. تا ما رو به خاک سیاه نشونه ول کن نیست.. این تازه اولشه که داره دون می پاشه.. مطمئن باش یه کم بگذره…
– بسه دیگه کوروش..
کوروش حتما داشته از خودش برای درین میگفته
مجسمه بی‌غیرتیه این کوروش. اگه یه درصد مرد بود، باید خودش می‌رفت برای سفارش دادن سراغ میران
و جالبه که بعد از فرستادن درین زنگ زده و جلسه توجیهی نیت‌خوانی راه انداخته! خوب بی‌رگ تو که می‌دونی چه خبره، غلط کردی درین رو فرستادی سمتش
کاش میران هر چه زودتر این کوروش و بنشونه سرجاش مرتیکه فرصت طلب پررو .
دیوث لاشی تویی مرتیکه خر 😐 اون میران بدبخت درسته بد کرد ولی کاربردش از تو ک مثلا عموشی واسه درین بیشتر بود
واقعااااااا
دقیقاااا 👍مرتیکه بی غیرت احمق 😒