دوباره رو ترش کرد:

_ خبه خبه، میخواستی نری خواستگاریش، دست گل خودت بود!

تیز به سمتش چرخیدم، در صورتش زل زده گفتم:

_ شاید اگه با نقشه‌های شما و خواهرت کاری نمیکردین که من فکر کنم قباد بی خبر از من لاله رو صیغه کرده و رفتن مسافرت، منم همچین کاری نمیکردم!

متعجب نگاهم کرد، رنگش پرید اما اخم کرد، خواست جواب دهد که سریع گفتم:

_ خدا رو شکر کنید که به قباد نگفتم، چون خطای خودم بود، باید قبل از همچین غلطی ازش میپرسیدم، اره قبول دارم… اما اگه یبار دیگه به من گیر بدین و اذیتم کنید، میرم بهش میگم!

خشم از چشمانش زبانه میکشید، زیر تابه را دوباره روشن کردم و نیمرو را هم زدم، چرا باید صبحانه‌ی لذیذم را بخاطر بحث با همچین کسی حیف میکردم؟

اما او رفت، از اشپزخانه بیرون رفت و من ماندم و کیمیا!

_ کاش نمیگفتی…

زمزمه‌ی آرام کیمیا باعث شد نیم نگاهی به سویش بی‌اندازم، رنگبه رو نداشت، چشمانش غمناک بود و داشت با لقمه‌ی کوچک صبحانه‌اش بازی میکرد:

_ نگران نباش، فکر نکنم حتی وقت کنه با وجود این مشغله‌ها به ایت فکر کنه که از کجا فهمیدم!

لبخند کمرنگی زد، آنقدر کمرنگ که غم درونش مشخص بود:

_ چیشده کیمیا؟ همه چی که درست شد!

سری به طرفین تکان داد:

_ مادر وحید مونده، ازون ور هم تو نبودی صبح رفتار داداشمو ببینی، همچین اخم کرده بود و محل نمیداد که هرکی میدید فکر میکرد من عروس این خونه‌م و لاله دخترش!

پوزخند کمرنگی زدم:

_ حالا فکر کن من هم عروسم هم هووی این خونه!

تلخ خندید:

_ کاش جای اینا سقطش میکردم همون اول، بعدش دیگه اینجوری نمیشد، تو هم این همه حرف نمیشنیدی!

شانه بالا انداختم و تابه‌را برداشتم، پشت میز روبه‌رویش جا گرفتم.