هردو وارد اتاق شدند و خیره‌ی حورا ماندند، کیمیا موبایلش را دراورد و درحالی که دوباره خارج میشد گفت:

_ یه زنگ به مامان و وحید میزنم میام…

قباد فقط سر تکان داد، در که بسته شد جلوتر رفته کنار تخت حورا ایستاد، ان رنگ پریده، هیکل لاغر شده و چشمان گود افتاده‌اش، چرا حالا این حالش را میدید؟

همسرش روزها و ماه‌هاست که بیمار است و او متوجه نشده، چرا که دائم در فکر حرف‌های خاله‌زنک مادرش و لاله و خاله‌اش بوده…

مدام به او و امکان خیانت کردنش شک میکرد، دنبالش میکرد و ازارش میداد، اما هیچگاه حال بدش را ندید…

لجبازی و حس انتقام و غرور چشمش را کور کرده بود، زنی دیگر از او باردار بود و حس خوب پدر شدنش، مجالی به فکر کردن به او نمیداد و‌‌…او عاشق بود؟

میتوانست ادعای عاشقی کند؟ میتوانست بگوید که او را دوست دارد اما حورا نخواست؟ محال است، که اگر دوستش داشت، ابدا اینگونه حال بدش را نمیدید…

مثل قبل زودتر متوجه میشد، زودتر میدید، زودتر میفهمید، ان ریشه‌ی موهای دو رنگ شده‌ای که در این سنِ جوانی، میشد چند تار موی سفید را در چشمانش فرو کند…

اما ندید…نفهمید، و دیر شد و حالا او را اینجا روی تخت بیمارستان میدید! بد کرده بود و راه جبران را هم خودش بسته بود…

لاله باردار بود، قرار بود عقد شود، و حورا جدا میشد، زنی که سه سال بدنش را در آغوشش زیر و رو کرده بود را باید به دست کسی دیگر میداد؟ میتوانست؟

نمیتوانست! قباد محال بود اجازه دهد جنس نر دیگری به او نزدیک شود، خودش فتحش کرده بود، خودش او را یافته بود، دل بسته بود و دل داده بود، بد کرده و عذابش داده بود اما…نمیتوانست، نمیتوانست زنش را که تمامش را از بر بود دست کسی دیگر بسپارد…

خواستگار؟ خواستگار داشت، با وجود تأهل او، فقط با یک روز کندن ان حلقه، خواستگار داشت…وای به حال روزی که زنی تنها شود!

از خشم نفسش تند شده بود، افکارش را حین خیره بودن به حورا در سرش میچرخاند و لحظه لحظه عصبی‌تر میشد!

حورا

کسل بودم، پلک‌هایم سنگین بود و درکی از حالم نداشتم، اما نوری که محکم به صورتم میخورد، اجازه‌ی بیشتر خوابیدن نمیداد، از کی تابحال اتاقم اینگونه پر نور شده؟

دستم را تکان داده خواستم روی صورتم بکشم، امل با سوزش پشت دستم، سریع چشم گشوده آخ گفتم، و آنگاه بود که دیدن محیط من را با اوضاع آشنا کرد.

اتاق بیمارست و لباس‌های صورتی و گشاد، سرمی که به پشت دستم وصل بود و پنجره‌ی بدون پرده‌اش!

آهی کشیده به اطراف نگاهی کردم، کسی نبود! چشم چرخانده به دنبال ساعت گشتم، ساعت رومیزی‌ای که کنار ان کمد سفید و خالی چشم ریز کردم، هفت صبح را نشان میداد!

سعی کردم از جا برخیزم اما زیردلم درد گرفت، ظاهرا با مسکن دردش ساکت شده بود!

باز شدن در، نگاهم را به سمت خود کشاند، کیمیا بود، با چشمانی سرخ به سمتم امد، حتی سر بلند نکرده بود که ببیند بیدار شده‌ام!

روی صندلی نشست و تازه سر بلند کرد و با دیدن نگاه خیره ام، چشمانش گشاد شد.

سریع دوباره از جا برخاست و روی صورتم خم شد:

_ حورا؟ خوبی دختر؟ تو که سکته‌مون دادی، چرا هیچی نمیگی؟

لبخندی بی حال زدم، دهانم برای حرف زدن باز نمیشد! زیادی بی حال و کسل بودم، دلم میخواست باز هم بخوابم:

_ اذیت نکن خودتو، برم به بقیه بگم…وای نمیدونی از دیشب چی کشیدیم…

کشیدند؟ خودش شاید، اما دیگر چه کسی بود؟ شاید همان خواستگار را میگفت، نکه تنها کسی که به من اهمیت میداد همان بود، برای همین!

بیرون رفت و زیاد طول نکشید، که چند پرستار و یک دکتر داخل شد، چطور فهمیدم؟ خب روپوش‌هایشان فرق داشت!

_ به به، خوشگل خانوم بیدار شد بالاخره…

لبخند خشکی زدم، نزدیک شد و مشغول چک کردن سرم، دستم و چشمانم با ان چراغ قوه‌ی کوچکش شد.

_ خب، ظاهرا علائم حیاتیت خوبه همه چی، هرچند اینا هم لازم نیست، همش برای اطمینان بیشتره… ماشاالله چه شوهری داری، از دیشب انقدر غر زده به جونمون که نگو!

بی اراده اخم در هم کشیدم.

_ درد که نداری؟

قبل از اینکه پاسخی دهم، دستش را روی شکمم گذاشت و با ملایمت فشار داد و معاینه کرد.

_ ظاهرا خوبی…به لطف مسکن!

بالاخره لب باز کردم و با صدای گرفته‌ای پرسیدم:

_ مشکل، چیه؟

دکتر لبخندی زد:

_ دیشب که اوردنت، دکتر عمومی تشخیص داد مشکل از رحم باشه…برای همین من اومدم بالا سرت…چندتا سوال دارم، که میخوام در حضور خونواده‌ت جواب بدی، مشکلی که نداری؟

اخم کردم، حضور خانواده؟ انگار نگاه گیجم را دید که به پرستار اشاره‌ای کرد و سریع بیرون رفت.

سپس رو به من کرده ادامه داد:

_ ببین عزیزم، یه کیست رحم داری که نیاز به جراحی فوری داره…

لبخند زد و دستم را گرفت، چرا طوری رفتار میکرد که انگار قرار است بمیرم، اینکه چندان خبر بدی هم نیست، هست؟ فکر نکنم چیز بدی باشد!

در باز شد و صدای دکتر هم ادامه‌ی حرف‌هایش را در پی داشت:

_ امروز تا عصر جراحی میشی، میخوام علائمی که میگم رو بگی از کی داری و چطور هنوز متوجه چنین چیزی نشدی!

سر تکان دادم. قباد، کیمیا و مادرش داخل شدند، بی اراده سعی کردم نیم خیز شوم، کاش در حضور آنها پاسخ نمیدادم! چه اصراری بود اصلا؟

_ راحت باش حوراجونم…

کیمیا کنارم روی تخت نشست و دستم را گرفت، نگاهم پی وحید رفت که لحظه‌ای دیدمش و فقط در جواب نگاهم سر تکان داده لبخند زد، در که به رویش بسته شد، همین چند نفر ماندیم در اتاق، حتی پرستارها را هم بیرون فرستاد:

_ حوراجان، عادت ماهانه‌ت چند ماهه که نامنظمه؟

اخم کردم، حس خوبی به این سوالات نداشتم، به ارامی لب زدم:

_ نمیدونم…پنج، یا شش ماه؟

اخم کرد:

_ چرا پیگیرش نشدی؟