#پارت_۶۹۴

🌓🌓 دختر نسبتا بد🌓🌓

مسواک زدم و با خشک کردن دست و صورتم از سرویس اومدم بیرون و به سمت کمد لباسها رفتم!
روی ردیف رگال، اون لباس خوابهای ساتن که یه پیرهن و یه شلوار ساتن با گلهای آبرنگی ابی بود چشمم رو گرفت.
خسته از هر نوع لباس زیری لخت مادر زاد شدم و تنها همونهارو پوشیدم…
آخه که چقور پوشیدنشون حس خوب راحتی رو برام به ارمغان میاوردن!
قدم زنان به سمت آینه رفتم و رو به روش ایستادم.
اول موهام رو بستم ولی بعد پشیمون شدم و دوباره بازشون کردم.
برس رو برداشتم و آروم آروم شروع کردم شونه کردنشون و همزمان نگاهی به نیما که کنار پنجره ایستاده بود و سیگار میکشید و همزمان با گوشیش ور میرفت انداختم.
من دلم نمیخواست بخاطر سلامتی خودش هم که شده اون این زمان سیگار بکشه!
صورتش درهم بود.پرسیدم:

-اتفاقی افتاده ؟

سرش خم بود و نگاهش خیره به موبایلش.
یه جورایی غرقش بود اما وقتی من ازش سوال پرسبدم اون سرش رو بالا گرفت و جواب داد:

-نه!

اینو گفت و تلفن همراهش رو پرت کرد رو تک مبلی که همون نزدیکی بود و دوباره به کشیدن سیگارش مشغول شد.
یکم ادکلن به برسم زدم و بعد اونو به آرومی لای موهام بالا و پایین کردم و گفتم:

-سه تا سیگار کشیدی از وقتی رسیدیم خونه…ساعت سه و نیمه هاااا…

نگاهی به سیگاری که لای انگشتاش بود انداخت و بعد پنجره رو بار کرد و پرتش کرد بیرون و گفت:

-سه تا نخ که چیزی نیست!

همونطور که آروم آروم برس رو لای موهام میکشیدم گفتم:

-چرا عزیزم سه تا نخ واسه این تایم خیلی هست…

خیلی باهام موافق نبود شاید چون تجربه ی انجام همچین کاری رو تو همچین زمانهایی داشت آخه لبخند بر لب ابروهاش رو بالا انداخت و جواب داد:

-نیست…بعضی وقتها این زمان بیشتر از اینها میکشیدم….شاید گاهی تا یه پاکت!

اینو گفت و قدم زنان به سمتم اومد و درست
پشتم ایستاد.
خیلی جدی گفتم:

-خب…هم کار اون زمانت غلط بود هم کار الانت….

دستشو خیلی آروم از روی سرم تا پایین جایی که بلندی موهام تموم میشد کشید و گفت:

-من کاری به درست و غلط ندارم…من وقتی نیاز دارم باید بکشم…

دوباره دستوش روی سرم و لاب موهام کشید. نوازشوار و آروم و بعد هم آهسته زمرمه کرد:

“چقدر نرمن ….”

باز من با یه لمس کوچیک اون وا دادم و حتی چمشهام با نوازشها و دست کشیدنهاش خمار و سنگین شدن.
دستهاش به آرومی روی شونه هام نشستن…
سرم رو کج کردم و خیلی آروم گفتم:

-باید کمش کنی نیما…باید کمتر سیگار بکشی! کمتر…

دسته ای از موهام رو کنار زد و لبهاش رو گذاشت رو گردنم و جواب داد:

-بهش فکر میکنم…

پلکهام لرزیدن و ناخوداگاه موجی از لذت به اندامم افتاد.
آب دهنمو قورت دادم و سعی کردم ریتم نفسهام معمولی بشن اما قفسه ای سینه ام منو قطعا لو میداد.
بوسه اش آروم بود و دلنشین…
دلم میخواست ادامه بده این بوسه های شیرین رو…
دستهاش از شونه هام تا روی بازوهام پابین اومدن.عطر موهام رو بو کشید منو به خودش فشرد.
دوست داشتم منن لمسش بکنم واسه همین دستهامو روی پاهاش گذاشتم و خودم سرم رو کج نگه داشتم تا اون بارم بوسم بکنه و
نکرد و خیلی بی هوا با صاف نگه داشتن سرش از توی آینه نگاهم کرد و پرسید:

-موهاتو ببافم !؟

هووووف!
هی منو میبرد لب چشمه و تشنه برمیگردوند!
لبخند زدم و با نگاه کردن به تصوبر افتاده ی چشمهاش تو آینه پرسیدم:

-مگه بلدی !؟

با نیش باز شده جواب داد:

-آره بابا دست کم نگیر!چه کار شاخی باشه چه نباشه ما بلدیم انجامش بدیم…

صاف ایستادم و گفتم:

-باشه…بباف….

#پارت_۶۹۵

🌓🌓 دختر نسبتا 🌓🌓

صاف ایستادم و گفتم:

-باشه…بباف !

آستینهای سویشرت تنش رو داد بالا.انگار میخواست آپلو هوا کنه!
نفس عمیقی کشید و بعد آروم آروم و سر حوصله و ناشیانه موهای منو برای اینکه بتونه ببافه به سه قسمت تقسیم کرد.
خندیدم و پرسیدم:

-تو مطمئنی بلدی ؟ کمک و راهنمایی نمیخوای !؟

یه نگاه غضب آلود به صورتم انداخت. از اون نگاه ها که پر از حرفن و من اگه میخواستم ترجمه اش کنم میشد این که:

“دیگه نبینم همچین توهینی به حرفه ای ترین مرد دنیا بزنی!!”

به کارش ادامه داد و گفت:

-حالا بزار ببافم! بعدش میبینی و میفهمی که هیچکس تو دینا تاحالا موهاتو اینقدر خوشگل نبافته بود.
ار فردا هم میایی منت کشی که موهای منو واسم بباف و منم محلت نمیزارم!

لبخند زدم و بدون اینکه چیزی بگم به صورتش خیره شدم.
سرش خم بود به لطف قامت بلندش خیلی راحت به کله ی من و موهام تسلط داشت با اینحال با دقت زیادی مشغول بافتن موهام بود.

درست عین کسی که قصد ساختن بمب اتمی داره!
چشمهاش یهدجفت چشم قهوه ای معمولب بودن که حتی یه حالت تنگ و افتاده داشتن اما مژهدهاش بلند بودن و وقتی پایین رو نگاه میکرد این بلندی بیشتر به چشم میومد.
درست مثل الان…
ته ریش داشت و صورتش جدی شده بود.
از لبهای کلفتش هم نگم که زیر لب نرم بودن و خوش طعم هرچند رنگشون بخاطر سیگارهایی که میکشید تقریبا دیگه اون صورتی معمولی رو نداشتن.
با اینجال جذاب بود.
خیلی خیلی جذاب …
البته من درگذشته خیلی ازش خوشم نمیومد وهمین تنفر باعث میشد هیچوقت مثل الان فکر نکنم که خوشتیپ و جذابه و وقتی دخترای فامیل با حسرت به رویا بابت داشتن نیما غبطه میخوردن تصور میکردم دیوانه و احمقن…
بعداز چنددقیقه بلاخره سرش رو بالا گرفت و باتوی دست گرفتن موهای بافت شده ی من گفت:

-بفرما…تحویل بگیر!

موهام رو ازش گرفتم و نگاهشون کردم و گفتم:

-نه…مثل اینکه بلدی! خوشگل بافتی!

دستهاش رو بالا و پایین کرد و گفت:

-گفتم که! بلدم !

قامتش رو خم کرد تا سرش دقیقا رو به روی سرم باشه.
زل زد تو چشمهام و بعدهم پرسید:

-تاحالا کسی به این خوشگلی موهات رو بافته!؟

دستهام رو گذاشتم روی شونه هاش و بعد سرم رو بردم جلو و لبهاش رو بوسیدم و جواب دادم:

-نه!

لبخندی زد و بعد عقب رفت درحالی که منتظر بودم این بوسه اونو راغب به انجام رابطه کنه.
اصلا احساس من احساس میکردم اون منو بیشتر شبیه به همخونه و یه دوست میبینه نه یه همسر…
نه کسی که میتونه باهاش رابطه ی جنسی داشته باشه.
رفت سمت تخت و کنارش ایستاد.اول سویشرتش رو درآورد و پرتش کرد تو هوا…
گله مندانه لباس رو تو هوا و گفتم:

-نیماااا…لطفا این عادتو بدتو بزار کنار…همیشه باید لباساتو پرت کنی اینور اونور!

خم شد و شلوارش رو هم از ما درآورد و اون رو هم پرت کرد و بعد گفت:

-باشه! از فردا!

بازم به اجبار خم شدم و شلوارش رو از زوی زمین برداشتم و گفتم:

– نیماااااا….

خندید و خودشو انداخت روی تخت و گفت:

-هشت ونیم باید شرکت باشم.خستمه جون تو…چراغ رو خاموش میکنی؟
خوابم میاد!

آها! پس اصلا کلا قصد اینکه با من داشته باشه رو نداشت.
لباسهاش رو مرتب کردم و گذاشتم رو دسته مبل و آهسته گفتم:

-اتفاقا خودمم فردا هشت صبح باید برم بیمارستان!
دیر خوابیدم!

چراغ رو خاموش کردم و تو تاریکی به سختی خودمو رسوندم به تخت.
کنار نیما دراز کشیدم و به صورتش خبره شدم.
خوابیده بود و انگار نه انگار که همین چنددقیقه پیش سرش رو گذاشته بود روی بالش….

پتو رو تا روی تنم بالا کشیدم و زمزمه کنان گفتم:

” شبت بخیر…”