ارسلان نیم نگاهی به دلارای انداخت

_آره ، جلوی چشمم نباش.

دلارای بغضش را قورت داد و دستانش را پشت کمرش برد.

نگاه ترحم انگیز علیرضا را اصلا دوست نداشت.

سکوت کرد و آهسته خودش را کنار کشید

_ درد داری؟ چی برات بیارم؟

ارسلان کلافه صدایش را بالا برد

_ نفهم بازیای دلارای خانم استارت خورد

دلارای سرش را سمت مخالف برگرداند تا اشک هایش را علیرضا نبیند

ارسلان این‌بار علیرضا را مخاطب قرار داد

_تو هم برو ، می‌خوام تنها باشم.

علیرضا خواست اعتراض کند اما با دیدن چهره‌ی عبوس ارسلان ترجیح داد سکوت کند

دلارای طبق عادت مثل حاج خانم تعارف کرد

انگار برای ثانیه ای فراموش کرده بود خانم این خانه نیست

بچگانه در رویاهاش او همسر آلپ‌ارسلان بود و اینجا هم خانه اش!

_ بمونید آقا علیرضا نهار درست کردم

علیرضا لبش را گزید و آلپ‌ارسلان با خشم سمتش برگشت

_ بیا برو گمشو تو اتاق دلی که هرچی میکشم بخاطر جنابعالیه
انگار عروسی باباشه مهمونم دعوت میکنه
برو جلو چشمم نباش حوصله ندارم

دلارای دلخور سرش را پایین انداخت و علیرضا شرمنده زمزمه کرد

_ نهار جایی دعوتم یک لیوان آب بهم میدی فقط؟
منم به ارسلان کمک میکنم بره تو اتاقتون

دلارای که بغ کرده سمت آشپزخانه رفت غرید

_ چرا باهاش اینطوری میکنی روانی؟
میدونی چه قدر ناراحت و نگران بود واست؟

ارسلان با تمام دردی که در بندبند وجودش احساس می‌کرد خودش را به اتاق خواب رساند

_ گند خودشه بایدم نگران باشه

صدای آرام دلارای از سمت چهارچوب در آمد

_ عادت کردی بار این رابطه رو دوش من باشه
یک بار که تو بخاطرش مجازات شدی به چشمت اومده
وگرنه من بخاطر تو زیاد کتک خوردم
چه از خودت ، چه از بقیه

ارسلان عصبی نگاهش کرد

_ فکر کردی قرار نیست از رو این تخت بلندشم که زبون درازی میکنی؟

علیرضا بحثشان را قطع کرد

_سه‌روز ، فقط سه روز فرصت عقد کردن دارید و بعدش باید شناسنامه‌هاتون رو ببرید نشون بدید.

علیرضا که از خانه بیرون زد دلارای سرش را به دیوار تکیه داد
به خودش التماس کرد

_ توروخدا قوی باش
تو بدتر از اینم گذروندی…

آبمیوه‌ای که از قبل آماده کرده بود را در لیوان ریخت و سمت اتاق قدم برداشت

وارد اتاق شد با ترحم به ارسلان نگاه کرد

روی شکم دراز کشیده و با درد نفس می‌کشید

بالاتنه اش برهنه بود
با دیدن زخم‌های روی کمرش، پاهایش سست شد

اگر نگاهش را نمی‌گرفت قطعا بر روی زمین سقوط می‌کرد.

بغضش را فرو داد و دست های لرزانش را فشرد

لبه‌ی تخت نشست و آرام گفت

_ارسلان بلند شو این آبمیوه رو بخور.

ارسلان بی حوصله بود
درد داشت ، زخمش می‌سوخت و خشم رهایش نمیکرد

اما مهم تر از همه حقارتی بود که احساس
می‌کرد

_دختر حاجی جدیدا حافظه‌ت شده حافظه‌ی ماهی؟!
بگو واست درستش کنم

دلارای دستش را سمت کمرش برد و خواست زخم هایش را لمس کند اما نتوانست

انگشت هایش در هوا ماند

چشم‌هایش را با درد بست و اشک روی گونه اش سقوط کرد

_ درد داری؟

ارسلان جوابش را نداد
دلارای که به سختی کمرش را لمس کرد از شدت درد منقبض شد اما ناله نکرد

دلارای لب زد

_ الهی بمیرم من…

طاقت دیدن ارسلان را در این وضعیت نداشت

ارسلان بی اهمیت زمزمه کرد

_ لازم نکرده بمیری
این چند روز جلو چشمم نباشی کافیه

_پاشو این آبمیوه رو بخور توروخدا
جون هرکی دوست داری حداقل الان لجبازی نکن دورت بگردم