جمله ی همیشگی مادرم برای اینکه گریه ی من را آرام کند ! شهاب اشکم را پس زد و کمکم کرد دست هایم را بشویم … و روی زخم هایم دستمال گذاشت ! …

شهاب کاری کرد که آرام شدم … تنهایی ام را از باد بردم !

وقتی از خواب پریدم … آسمان پشت پنجره هنوز تاریک و روشن بود ! … روز در جدال برای پیروزی بر شب بود ! … و گربه ای در حیاط مدام ناله می کرد .

پلک هایم را روی هم فشردم و خمیازه ای کشیدم .

با آن حجم از دلخوری که از شهاب داشتم … بعید بود در خوابم او را اینقدر صمیمی و دوست داشتنی به یاد بیاورم ! اما انگار ذهنم بر خلاف قلب شکسته ام کار می کرد … مدام می خواست به من یادآوری کند چقدر شهاب را دوست دارم ! …

نفس عمیقی کشیدم و سرم را زیر پتو بردم و باز سعی کردم بخوابم . اما فکر شهاب …

وقتی به عصری که گذرانده بودیم فکر می کردم … تمام وجودم از دردی عظیم تیر می کشید !

شهاب به من گفته بود، ننگ ! … از ماه جان بودنش نزول کرده بودم به لکه ی ننگ زندگی اش ! … چقدر بعد از آن تلاش کرد حرفش را پس بگیرد و من را آرام کند … ولی من نمی توانستم ! …

قلبم شکسته بود و آنچنان فجیع و دردناک … که فکر می کردم دیگر هیچوقت مثل قبل نمی شوم ! تمام مسیر بازگشت، شهاب قربان صدقه ام رفت … و من فقط سکوت کردم تا به خانه رسیدیم . او را با نگاه تلخ و پشیمانش پشت در جا گذاشتم … و تمام شب اشک ریختم !

این حرف را از هر کس دیگری اگر می شنیدم، تا این حد بهم نمی ریختم . اما از شهاب توقعش را نداشتم … . انگار راست می گفتند که همیشه کاری ترین زخم ها را از کسی می خوری که فکرش را هم نمی کنی !

باز اشک کاسه ی چشمم را داغ کرد و گلویم را درهم فشرد . صدای ناله ی گربه هم یک لحظه قطع نمی شد . بی حوصله گفتم :

– اه … تو دیگه چی می خوای این وقت صبح ؟

این گربه هم عادت کرده بود از دست من غذا بگیرد … حتی گاهی به اتاق من بیاید . بی حوصله و کلافه پتو را از روی تنم کنار زدم و رفتم تا ببینم … چه مشکلی دارد که یک لحظه آرام نمی گیرد !

پرده ی مقابل درب شیشه ای را پس زدم … .

در لحظه ی اول هیچ چیزی ندیدم … جز لکه ی خونی نقش بر شیشه ی تمیز . و بعد نگاهم پایین افتاد … و بعد جیغ بلند و هراسناکم … .

– شهاااب !

#سال_بد ❄️

#پارت_542

قلبم از جا کنده شد … نفسم رفت و دیگر برنگشت ! …

این بدنِ شهاب بود ! … اینطور درهم شکسته و خونین … پشت درب اتاق من، روی موزاییک ها خودش را مچاله کرده و از هوش رفته بود ! … این شهاب بود … و رد دست خونینش روی شیشه ی اتاقم … .

دیوانه و سراسیمه در را باز کردم و کنار بدن او زانو زدم . دست های لرزان و سردم چنگ زد به بازوی او … انگار که می خواستم او را از خواب بیدار کنم ! … از شدت ترس به هق هق افتاده بودم … .

– شهاب جان ! … شهاب جان چشماتو باز کن ! … تو رو خدا چشماتو باز کن !

زار می زدم و او … هیچ واکنشی نشان نمی داد ! بدنش سرد بود و من … داشتم جان می دادم از دیدنش ! … سرش را از روی موزاییک ها برداشتم و در آغوش گرفتم … و داد کشیدم :

– بابا اکبر ! … عمو رضا ! … تو رو خدا به دادم برسید ! …

و باز سر شهاب را به سینه ام فشردم و ضجه زدم :

– شهاب جونم تو رو خدا ! … شهاب ! شهاب !

چه حس بدبختی عمیقی می کردم ! …

طولی نکشید که بابا اکبر از صدای جیغ و دادهایم بیدار شد و به اتاق من دوید … و با دیدن شهاب، سر جا وا رفت … .

– یا امام حسین !

و پس از آن عمو رضا سراسیمه از پله ها پایین دوید و تا قبل از اینکه فرصت کند سوالی بپرسد … خودش همه چیز را با چشم دید .

مغز من اما فلج شده بود … از اتفاقاتی که در اطرافم می افتاد درکی نداشتم . حتی وقتی سوده ضجه زنان خودش را به شهاب رساند … از او جدا نشدم .

سر شهاب را در آغوشم فشردم و موهایش را نوازش کردم … انگار می خواستم به او دلداری بدهم ! … که آرام باشد ! … که درست می شود ! … که همه ی این ها می گذرد … و ما باز به روزهای خوبمان برمی گردیم ! …

🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥

#سال_بد ❄️

#پارت_543

تنها وقتی بابا اکبر بازویم را گرفت و من را عقب کشید … تا با کمک عمو رضا و شایان، شهاب را بردارند و سوار ماشین کنند … من از او جدا شدم .

مات زده … سرگشته … نگاه کردم به دست های خالی ام … .

رد خونِ شهاب روی دست هایم باقی مانده بود … .

***

– بیمار اورژانسی مراجعه شده به بیمارستان … دارای ضربات متعدد چاقو و شکستگی های مشهود در قسمت های مختلف بدن و مشکوک به شکستگی دنده های سینه و خونریزی داخلی ! سریعاً از ریه و جمجمه اش عکس برداری بشه و بعد منتقل بشه به اتاق عمل !

مثل مرده ی متحرک کنار دیوار ایستادم و او را دیدم که روی تخت بیمارستان … با سرعت از ما دور کردند .

قلبم خالیِ خالی بود و در عوض تجمع خون را در جمجمه ام احساس می کردم . صدای ضربانِ شقیقه هایم … مثل صدای پتک آهنگری در گوش هایم بود ! … و من حتی دیگر گریه ام نمی گرفت !

با چشم های رک زده و خشک … تنها نگاهش کردم ! …

سوده روی صندلی نشسته بود و ضجه می زد … شادی و شایان اشک می ریختند و تلاش می کردند مادرشان را آرام کنند .

عجیب بود که برای اولین بار در عمرم دلم برای سوده سوخت … اما هیچ کاری از دستم بر نمی آمد تا به او دلداری بدهم !

عمو رضا عملاً از هم فرو پاشیده بود و بابا اکبر … سرگردان و سراسیمه برای گرفتن خبری از شهاب مدام جلوی راهِ این دکتر و آن پرستار می پرید … .

نگاه می کردم به این ویرانی … و در دلم تکرار می کردم، تمام اینها را عماد شاهید کرد !

او شهاب را به این روز انداخت ! او ما را بدبخت کرد ! … او خانواده ی من را به خاک سیاه نشاند ! …

#سال_بد ❄️

#پارت_544

با هجوم عمه آشا و عمه الهام به بیمارستان … صدای شیون و ناله یشان تمام بخش را برداشت . هیچ این صحنه را دوست نداشتم … من را به یاد عزاداری می انداخت ! … اما شهابِ من زنده بود ! … و تا او زنده بود من هنوز حتی به اندازه ی اندکی روح در تنم می تپید !

هستی و فافا به طرف من آمدند … هر دو مثل ابر بهار اشک می ریختند . هستی گفت :

– الهی برای دلت بمیرم بلو !

و دست هایش را دور گردنم حلقه زد و هق هق بی امان گریه اش … . شانه اش را نوازش کردم :

– درست میشه هستی ! آروم بگیر … حالش خوب میشه !

عجیب بود که در آن موقعیت، من به دیگران دلداری می دادم ؟ … لابد عجیب بود که هستی و فافا آنطور متحیر خیره شدند در صورتم … و هستی انگشتانم را فشرد .

– تو چرا گریه نمی کنی آیدا ؟ … چرا اینطوری آرومی ؟!

سکوت کردم و او … با آشفتگی بیشتر ادامه داد :

– گریه کن آیدا ! … تخسِ بدبخت … الان سنکوپ می کنی به خدا ! گریه کن دلت خنک بشه قربونت برم !

گریه نمی کردم ! نمی توانستم گریه کنم ! از درون منجمد شده بودم … دیگر احساسی در وجودم نبود ! … آخر هستی چه می فهمید از حال من ؟

با دیدن دکتر که از قسمت اورژانس خارج شد … هستی و فافا را پس زدم و به طرفش دویدم .

– آقای دکتر ! … آقای دکتر ! …

نفسم در سینه ام پر پر می زد … راهش را سد کردم . باید به من جواب می داد ! …

– شهاب … حالش چطوره ؟ … بهوش اومده ؟

دکتر برای چند لحظه سکوت کرد و من با تمام خواهشم … ادامه داد :

– حالش خوب میشه ! نه ؟! … حالش خوب میشه ؟!

#سال_بد ❄️

#پارت_545

دکتر نفسی گرفت و از بالای عینک بزرگش به من نگاه عجیبی انداخت :

– زنده می مونه ! … این به اندازه ی کافی خبر خوبی نیست ؟! …

وا رفتم ! … و دکتر دیگر مهلت نداد چیزی بپرسم … از کنارم عبور کرد و رفت ! …

***

ساعت چند شده بود ؟ … دیگر حتی از این خبر نداشتم ! …

آسمان رنگ عجیبی از سرخ گرفته بود . نمی دانستم روز است یا شب ‌‌‌… یا به قول فروغ، غروبی ابدی !

در محوطه ی بیمارستان نشسته بودم روی نیمکتی … با همان چشم های خالی از اشک … نگاه می کردم به بنر بزرگی که تصویر عماد شاهید را در جمعی از دکترها و پرستاران بیمارستان به نمایش گذاشته بود !

به یاد آوردم روز اولی که این تصویر را دیدم … چه شادیِ بیهوده ای در قلبم پر کشید ! فکر اینکه این مرد آدم خوبی است و کارهای خوب زیادی می کند … من را مثل ابلهِ زودباوری به وجد آورده بود ! فکر می کردم شهاب برای این آدم کار می کند … پس هیچ ایرادی بر او وارد نیست ! …

تلخ بود … اما من و شهاب چوبِ زودباوری و حماقتمان را خوردیم !

حالا هم آنجا نشسته بودم و به عکس او نگاه می کردم … و تکلیف خودم را نمی دانستم ! … باید خشمگین می بودم به خاطر بلایی که سر شهاب آورده بود ؟ … یا سپاسگذارش می بودم از اینکه او را زنده نگه داشته بود ؟ …

نمی دانستم … مغزم پوچ شده بود ! خسته تر از آن چیزی بودم که حتی از کسی خشمگین باشم ! …

نگاه بی حس و مرده ام به روبرو بود … که هستی به من ملحق شد . در دستش دو لیوان کوچک کاغذی با طرح دانه های قهوه ی چاپی داشت . یکی از لیوان ها را به سمت من گرفت :

– بیا قهوه بزن !

نشست روی نیمکت . لیوان را از او گرفتم . هیچوقت طعم قهوه را دوست نداشتم … اما آن روز احساس می کردم برای سر پا ماندن به کافئین احتیاج دارم . لیوان را به دهان بردم و تمامِ محتویاتِ داغ و زهر ماری اش را یک نفس فرو بلعیدم .

🔤🔤🔤

#سال_بد ❄️

#پارت_546

هستی گفت :

– این زن دایی سوده هم خودشو به کشتن میده آخرش ! … هر چی مامانم و خاله آشا بهش گفتن بره خونه استراحت … گوش نداد !

لیوان کاغذی را در انگشتانم چرخاندم و پاسخ دادم :

– تکلیف شهاب هنوز مشخص نیست ! حق داره آخه … ! …

هستی براق شد توی صورتم و تند تند پلک زد … و با لحن شوخی گفت :

– داری از سوده دفاع می کنی تو ؟ … الله اکبر !

و جایی میانه ی انگشت شصت و سبابه اش را گاز گرفت ! … خنده ی غمگینی پخش صورتم شد … گفتم :

– من دلم براش می سوزه … عاشق شهابه ! … می دونم عاشق شهاب بودن چطوریه ! … هم ازش حرصت میگیره … هم راضی نیستی خار به پاش بره ! … این دفعه هم که …

حرفم را قطع کردم … گوشه ی لبم را کشیدم بین دندان هایم و پوست لبم را با حرص جویدم . هستی جرعه ای از قهوه اش را نوشید .

– مامور آگاهی الان داخل بیمارستان بود … داشت با دایی رضا حرف می زد !

– خب ؟!

– هی دایی رضا رو سوال پیچ می کرد ! … می پرسید شهاب با کسی دشمنی داره ؟ … دایی بدبخت نمی دونست چی جواب بده ! … اما تو بهتر شهابو می شناسی ! … آیدا این وحشی بازی کار کیه واقعاً ؟!

حس بدی در تمام تنم پخش شد . دلم می خواست فریاد بزنم … و در عین حال نمی خواستم کسی از راز درونم با خبر شود ! لیوان خالی بین انگشتانم مچاله شد … گوشه ی لبم با نفرت لرزید . گفتم :

– شاید … شاید کار لاتا و زورگیرا باشه !

🩸🩸🩸

#سال_بد ❄️

#پارت_547

هستی متفکرانه نوچی گفت .

– پلیسه می گفت کار اونا نیست احتمالاً … با توجه به تجربه ای که داره ! اول اینکه شهر ما زورگیر به اون صورت نداره … ! … دوم اینکه زورگیر اگه بخواد بزنه … اینطوری نمی زنه !

تپش قلبم تند و دردناک شد … و هستی ادامه داد :

– می گفت زورگیر برای ترسوندن قربانی شاید تیزی بکشه روی شکمش ! … شاید از دستش در بره و رگش رو بزنه حتی ! … اما شهاب یه جورایی خیلی هدفمند شکنجه شده !

گفت و با ناراحتی نگاه کرد به من … و در انتظار عکس العملم …

دستی راه گلویم را در هم فشرد … اکسیژن محیط کم شد انگار ! … الهی می مردم برای شهاب ! الهی پیش مرگش می شدم !

هستی آه خسته ای کشید :

– اما می دونی نکته ی مهمش کجاست ؟ اینکه این آدم دیوونه ای که این کارو کرده … به هر دلیلی نخواسته شهابو بکشه ! … یعنی تا لبِ مرز برده … ولی نکشته ! …

شانه ای بالا انداخت … ادامه داد :

– به هر صورت تا خودِ شهاب بهوش نیاد و صحبت نکنه … نمیشه بیشتر از این چیزی فهمید !

و آخرین جرعه ی قهوه اش را سر کشید … .

***

همه اش منتظر بودم شهاب بیدار شود و من کنارش باشم . دوست داشتم وقتی چشم باز می کند … اول من را ببیند !

اما بیدار نشد ! تاثیر مسکن ها و آرامبخش های پس از عمل جراحی او را به چنان خواب عمیقی فرو برد … که فکر نمی کردم به این زودی ها به هوش بیاید .

بعد بابا اکبر با توپ و تشر من را به خانه برگرداند .

🔤🔤🔤

#سال_بد ❄️

#پارت_548

برای من توفیقی اجباری بود تا کمی استراحت کنم و انرژی بگیرم .

دوش مفصلی گرفتم … شام خوردم … و چند ساعتی هم خوابیدم .

صبح ساعت شش از خواب بیدار شدم و با دقت لباس پوشیدم . پیراهن ساحلی سبز رنگ با دامنِ چیندار و گلهای سفید ریز روی آن … بلوز جلو باز سفید رنگ به روی آن و کتانی های سفید . آرایش کردم و دستمال سری با دقت روی موهایم بستم .

می خواستم وقتی شهاب بیدار شد … من را زیبا ببیند ! شاید هم این شروع زندگیِ جدید ما بود ! ما به اندازه ی کافی تاوان داده بودیم … حتی شاید بیشتر از آن چه مستحقش بودیم !

سر راهم دسته ای گل نرگس خریدم و به بیمارستان رفتم .

آن وقت صبح راهروهای بیمارستان خلوت بود … و خدا را شکر کسی به ورود من اهمیتی نداد تا بازخواستم کند .

از اطلاعات بیمارستان شماره ی اتاق شهاب را پرسیدم و به بخش رفتم … و در را باز کردم ‌‌… .

– سلام، صبح بخیر !

عمو رضا و سوده در اتاق حضور داشتند و هر دو … آن چنان مغموم و در هم فرو رفته … که برای لحظاتی از امیدی که در دلم جوانه زده بود، شرم زده شدم !

لبخند روی لبم ماسید :

– شهاب … من اومدم دیدن شهاب ! فکر کردم امروز دیگه بیدار میشه ! …

– آیدا !

صدای ضعیف شهاب … نگاه سرگردانم را به سمت تختخواب او جلب کرد . چشم های شهاب را دیدم که نیمه باز بود و نگاهی گیج و نیمه هوشیار در مردمک هایش سوسو می زد … .

از شدت خوشحالی … انگار جریان برق از تنم عبور کرد ! …

– شهاب ! … شهاب جان ! … بیدار شدی ؟!

🔤🔤🔤