صدایش ضعیف بود . فرسنگ ها فاصله داشت با آن شهابِ ورزشکار و قوی که عاشقش بودم … اما من هنوز هم او را می پرستیدم ! هنوز جانم به جانش بسته بود !

پیش رفتم تا نزدیک تختخوابش … و بعد روی لبه ی تخت نشستم . نگاهش لحظه ای از من جدا نمی شد !

– دیروز صبح کنارت بودم ! برات یک دسته گل نرگس آوردم ! … ولی تو خواب بودی !

آهی کشید که به نظر به دنده هایش فشار آورد … صورتش از درد درهم مچاله شد و پرسید :

– چند روز گذشته ؟ … اصلاً نمی فهمم !

– چهار روز ! … از وقتی بیدار شدم و در شیشه اتاقم رو باز کردم و دیدم که تو …

بغض به گلویم نیشتر زد … استخوان بینی ام تیر کشید . فکر کردن به آن روز من را می کشت ! …

– حالم بد بود … درد داشتم ! فکر می کردم دارم می میرم ! … می خواستم آخرین آدمی که قبل از مرگم می بینم، تو باشی !

یک لحظه مکث … و باز ادامه داد :

– تا پشت در اتاقت خودم رو کشوندم … اما یادم اومد باهام قهری ! خیلی حرفای کثیفی بهت زدم ! … منو ببخش آیدا !

نگاهش کردم … پرده ی لرزان اشک دیدم را تار کرده بود . داشتم خفه می شدم زیر بار ناراحتی .

– شهاب تو واقعاً … واقعاً خواستی یک آدم رو بکشی ؟! …

و بعد دیگر طاقت نیاوردم . قطرات اشک روی گونه هایم راه باز کردند . در چند لحظه ی کوتاه گریه ی بی صدایم تبدیل به هق هقی بی امان شد … .

#سال_بد ❄️

#پارت_571

– به خاطرش از دستم عصبانی هستی ؟

– نباید باشم ؟!

او سکوت کرد و من … بیشتر هق زدم . در تمام چهار روز گذشته او تقریباً مدام بیهوش بود … آخر چه می فهمید از حال من ؟! … من فکر می کردم واقعاً او را از دست داده ام !

– شهاب، من … من بهت گفتم چیزی بین من و شاهید نیست ! نگفتم ؟! … گفته بودم اون فقط خواسته با روح و روانت بازی کنه ! … حتی یه ذره هم به حرفام اعتماد نداشتی ؟! … باید حتماً ما رو به اینجا می کشوندی ؟ … اگرچه … اگرچه خیلی هم مطمئن نیستم هنوز برای اون تموم شده باشه !

خواست دستش را بالا بیاورد تا اشک هایم را پس بزند … همان دست راست ناتوان را ! اما دردی غیر قابل تصور در تنش دوید و رنگ رخش را سفید کرد . دستم را با نگرانی حائل دستش کردم .

– نکن شهاب ! دستت زخمیه !

– من حتی ذره ای به تو شک ندارم ! اما می دونم اون چه آدمیه ! فکر اینکه اذیتت کرده باشه … منو روانی کرده بود ! … می خواستم بکشمش اما … نتونستم !

باز مکثی دیگر و باز … ادامه داد :

– اون لحظه ی آخر دستم لرزید ! … نتونستم … من این کاره نیستم آیدا !

میان گریه ام لبخند زدم … انگشتانم را نوازش وار روی گچ دستش کشیدم و گفتم :

– اگه این کاره بودی که شهابِ من نبودی !

– حالا دیگه تموم شد ! قسم میخورم دیگه طرفش نمیرم ! اصلاً حرف تو رو انجام می دیم … ازدواج می کنیم و از این شهر می ریم ! …

لبخند دردناکی زد :

– اصلاً همیشه باید به حرف تو گوش بدیم ! … تو از من خیلی عاقل تری !

سری تکان دادم . دستش هنوز توی دست هایم بود . باید از کجا شروع می کردم و با چه زبانی در موردِ دستِ نابود شده اش می گفتم ؟ … می ترسیدم همین اندک امیدی که در قلبش روشن باقی مانده بود را هم بکشم ! …

– شهاب … باید یه چیزی بهت بگم ! تو …

و هنوز جمله ام کامل نشده بود … در اتاق بی هوا باز شد .

#سال_بد ❄️

#پارت_572

هنوز جمله ام کامل تمام نشده بود … در اتاق بی هوا باز شد . سپس صدای شاد و راضیِ سوده را شنیدم :

– الهی شکر پسرم ! … عمه هات هم اومدن و دیدن حالت خوبه، خیالشون راحت شد !

به سرعت اشک هایم را پس زدم و از لبه ی تخت شهاب برخاستم . سوده وارد اتاق شد و چادرش را از سر برداشت و انداخت روی دسته ی صندلی . پشت سرش عمو رضا و بابا اکبر هم وارد اتاق شدند .

بعد از چهار روز برای اولین بار می دیدم که هر دوی آن ها خوشحال بودند و می خندیدند !

خنده یشان باعث شد قلب من در سینه ام فرو بریزد .

– خیر باشه عمو جان ! خبریه ؟!

عمو رضا با چشم های براقش به من نگاه دوخت … برق متولد شده در مردمک هایش او را جوان تر نشان می داد .

– خیره آیدا جان … عجب خیری !

حالتی داشت … حس می کردم کم مانده از شدت خوشحالی به رقص بیفتد ! گیج پلک زدم … و بابا اکبر گفت :

– میگن خدا گر ز حکمت ببندد دری … ز رحمت گشاید در دیگری !

و سوده هم اضافه کرد :

– بله دیگه ! تا قیامت واسه ی هیچ کسی شب نمیشه ! یه روز هم برای ما خوشه !

عمو رضا به سمت من آمد و با خوشحالی گفت :

– یک دکتر دعوت کردن از تهران … واسه ی سمینار پزشکی ! اسمش دکتر کامران حکیمی فره !

سوده وسط حرفش پرید :

– دکتر نیست که ! بالاتره ! پروفسوره !

و بابا اکبر هم گفت :

– این دکترو تهران هم گیرش نمیارن ! اصلاً ایران پیداش نمیشه ! شانس ما فردا قراره بیاد دانشگاه پزشکی، سمینار شرکت کنه ! بعد هم میاد بیم

#سال_بد ❄️

#پارت_573

عمو رضا با تکبر خاصی تاکید کرد :

– انگار رفیقِ دوران تحصیلِ رئیس این بیمارستانه !

قلبم داشت از حلقم بیرون می زد … وسط این پاس کاری های سر گیجه آوری که داشتند و هنوز به اصل مطلب نرسیده بودند … ! … به تندی پرسیدم :

– خب باشه ! … الان این دکتره چه دخلی به شما داره ؟!

فوران هیجانی در صدای عمو رضا ایجاد شد … گفت :

– فوق تخصص دست و شونه داره ! آیدا … میگن فقط یک نفر باشه بتونه دست شهاب منو خوب کنه، همین دکتره !

چیزی در دلم لرزید … وا رفتم ! … عمو رضا گیج شده، لبخندش را جمع و جور کرد . شاسد انتظار داشت من مثل او از شادی هورا بکشم ! … شهاب پرسید :

– دست من مگه چشه ؟!

او هنوز نمی دانست … و سوده هم از عمق ماجرا خبر نداشت !

– مادر جون دکتر خوب بیاد معاینه ات کنه، مگه عیبی داره ؟!

دیگران سخت و پر حرارت مشغول صحبت بودند و من … ساکت و مبهوت ! می خواستم مثل آنها خوشحال باشم … اما نمی توانستم ! بعد از تمام اتفاقاتی که بر سر ما گذشت، اگر قرار بود تنها یک درس بگیرم … همین بود که هیچ چیزی در زندگی من اتفاقی نیست ! خیلی وقت بود که عماد صحنه گردانِ زندگی من بود … و حالا هم …

نفسم سخت از سینه ام بالا می آمد . بیخودی دلهره گرفتم . به یاد حرف دیشبش افتادم … که گفته بود شاید بتوان کاری کرد !

چه شده بود ؟ باز چه در سرش می گذشت ؟ … نقشه ای داشت … یا واقعاً در پی جبران کارش بود ؟!

هر چه که بود … حالا می دانستم او بیمار روانی است ! شبیه یک دو قطبی … از فاز مانیا خارج شده و وارد فازِ دپرسینگ و پشیمانی شده بود ؟!

#سال_بد ❄️

#پارت_574

– چی شده آیدا جان ؟ … رفتی توی فکر ! حتماً از خوشحالیته !

با صدای عمو رضا … سری تکان دادم و نفسی گرفتم و سعی کردم لبخند بزنم :

– بله ! خوشحالم ! خیلی خوشحالم !

دروغ نمی گفتم ! خوشحال بودم … و در عین حال تا سر حد مرگ، دلهره داشتم . نمی خواستم کسی از آشنایان عماد به شهاب نزدیک شود . این بازیِ جدیدش بود ! حتی اگر واقعاً نظرش این بود که دست شهاب بهبود پیدا کند … یعنی باز او بود که شهاب را به من بخشیده بود ! باز من می رفتم زیر دِین او … زیر سایه اش ! …

می دانستم یک روز سنگینیِ این سایه گردنم را می شکند !

با صدای زنگ موبایلم از آن افکار درهم برهم و ضد و نقیض خارج شدم … شماره ی درج شده روی صفحه ی گوشی را می شناختم . شماره ی مجتبی بود !

به سرعت نگاهی به شهاب و بعد دیگران انداختم . بابا اکبر پرسید :

– چی شده آیدا جان ؟ … تلفنت داره زنگ میخوره !

لبخندی هول و سریع زدم :

– دوستمه ! … برم جوابشو بدم …

نفسی گرفتم و از اتاق خارج شدم . چشم های خیره ی شهاب تا وقتی در را پشت سرم بستم، بدرقه ی راهم بود .

دستم را گذاشتم روی تخت سینه ام و نفسی کشیدم … ضربان قلبم تند شده و اضطرابم به بی نهایت رسیده بود ‌‌.

– الو ؟

– قضیه ی دکتر رو فهمیدی ؟

مجتبی پرسید … خیلی بی مقدمه ! دیگر مطمئن شدم تمام این چیزهای تصادفی کار عماد است !

– کارِ رئیسته ؟!

#سال_بد ❄️

#پارت_575

– اوهوم ! مرگ و زندگی دست رئیسه ! … مفهوم شد براتون بلاخره یا نه ؟!

نفس عمیقی کشیدم … و نفس عمیق دیگری . لحن مجتبی با اینکه آرام بود … اما داشت من را به گریه می انداخت ! سکوتم طولانی شد که مجتبی باز پرسید :

– حالا خوشت اومد ؟ … حال کردی با سوپرایزش ؟!

– فکر نمی کردم عذاب وجدان بگیره …

صدای خنده ی کوتاه و عصبی اش در گوشم پیچید :

– عذاب وجدان ؟ … چه ک..سشرایی !

– پس چرا خواسته جبران کنه ؟

این بار با لحنی کاملاً جدی پاسخم را داد :

– واسه اینکه خودشو پیش تو لوس کنه ! واسه اینکه تو خوشت بیاد … یه روز بلاخره وا بدی ! … واسه اینکه الان براش مهمی دلش میخواد در موردش فکرای بدی نکنی ! … ولی وای به روزی که براش مهم نباشی آیدا ! … وای به اون روز !

این رگباری حرف زدنش … جمله های تند و تیزی که به زبان می آورد … من را به نفس نفس انداخته بود ! …

– چی داری میگی مجتبی ؟ … این حرفا چیه ؟!

– آیدا تو دختر باهوشی هستی … مگه نه ؟ … از شهاب خیلی باهوش تری !

پاسخش را ندادم … مجتبی ادامه داد :

– ببین الان شاهید خیلی عصبانیه ! … قبلاً هم عصبانی بود … اما از اون شبی که تو رفتی دیدنش دیگه بدتر شده ! همه ی اونایی که روز حمله ی شهاب دور و برش بودن رو به صف کرده … سر شیلنگ رو گرفته طرفشون ! آباء و اجدادشون رو از قبر کشیده بیرون …

– اینا تقصیر من نیست !

– تقصیر توئه آیدا ! تقصیر توئه که خون جلوی چشمای شاهیدو گرفته ! … امروز که به پر و پای ما پیچیده … دو روز دیگه باز خراب میشه روی سر خودت !

#سال_بد ❄️

#پارت_576

باز مکثی میان کلماتش افتاد … صدای نفس غمبارش را شنیدم .

– فکر نکن نارفیقم برای شهاب ! … به خدا گفتن این حرفا از مرگ برام بدتره !

پلک هایم را روی هم فشردم . احساس سرگیجه می کردم … می خواستم بالا بیاورم آن همه بدبختی را .

– میخوای چیکار کنم مجتبی ؟ … من باید چیکار کنم ؟!

لحظه ای سکوت شد … و بعد مجتبی پاسخ داد :

– همون کاری که شاهید ازت میخواد ! … عاشقش باش و ازش بترس !

لرزی به بدنم افتاد … حس می کردم با پاهای عریان وسط برف قدم می زنم ! صدای بوق آزاد که در گوشم پیچید، موبایل را از کنار گوشم پایین آوردم و نفس بریده به دیوار تکیه زدم .

تازه متوجه شدم دندان هایم چطور چیلیک چیلیک بهم می خورد … .

***

تازه از آب تنی فارغ شده بود و به جز یک حوله ی استخری پیچیده دور کمرش و یک جفت دمپایی، چیزی به تن نداشت . سیگاریِ نصفه نیمه باقیمانده لب زیر سیگاری را برداشت و روشن کرد و پکی به آن زد .

در حیاط، همه ی آدم هایش جمع شده بودند . می توانست صدای همهمه ی بحث کردن هایشان را بشنود … توده ای از کلمات که لحظه به لحظه غلیظ تر می شد و مغز او را مسموم می کرد . خوب می دانست دلیل بحث آنها چیست ! …

باز کامی گرفت از سیگاری اش و بعد راه افتاد به طرفشان .

ورودش به حیاط باعث شد کم کم هیاهو بخوابد .

عماد آرام و با وقار قدم برداشت … نگاهش به دیگران سرد و سر بالا بود . پسرها از مسیر راهش کنار می رفتند … .

آنقدر رفت تا به صندلی های استخریِ لیمویی رنگ رسید . روی یکی از صندلی ها نشست و پاهای بلندش را روی هم انداخت .

آفتاب گرم روی پوست خیسش می تابید . روی میزِ کنار دستش یک زیر سیگاری تمیز و یک جام مارگاریتا بود . پایین صندلی هم ساکی پر از دلارهای دسته شده قرار داشت .

عماد آخرین کام را از سیگاری اش گرفت و ته مانده ی آن را درون زیر سیگاری رها کرد .

🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥🔥