زشته … چرا بگم نمیام ؟ … آریا بره به درک … اونقدری شاکی هستم که محل نمیدم به اینکه آریا بفهمه چی ؟ ..‌ هیچی ! ..‌
*
(رها)
اینکه خط چشم و سایه ای که زدم بی نهایت ساده س مهم نیست … من عاشقه این سادگی ام … از اولش بودم ! …
من حتی نمیدونم این مهمونی چطوریه … بهترین لباسم همون کت و شلوار مشکی و شیک با آستین سه ربعه …. همونی که آریا میگفت توی این شبیه خودم نیستم … شبیه یه دختر آروم و سر به زیر اما شیک و به روزم ! …
اخم میکنم به خودم و موهای لخت و شلاقی که خودم اتو زدم رو یه وری روی سرم می ذارم …. قابل تحملم ! …
چشمای توسی رنگم با این مداد و ریمل و سایه ی مشکی رنگ اونقدری تو چشم هست که خودم خوشم میاد !… از خود راضی ام …
صدای آیفون بلند میشه …. استرس میگیرم … اومد ؟
ساعت رو نگاه میکنم … ساعت ۷ عصر … چه به موقع و وقت شناس …
بارونی بلندم رو تن میزنم … حتی دکمه هاش رو نمیبندم و کمی شالم رو آزاد می ندازم روی سرم و کیف دستی و کوچیکم رو چنگ میزنم از روی مبل !
بیرون میزنم و در حیاط رو باز میکنم … جا می خورم …
تارخ موهاش رو ساده بالا زده … شیک ! برق میزنه زیر چراغ پایه بلند توی خیابون ..‌. کت و شلوار مشکی و شیکی که خوب تو تنش نشسته ! … چه نا خواسته سِت شدیم …
با دیدنم تکیه ش رو از ماشین میگیره و دست به سینه ای که بوده رو باز میکنه …
نگاهش سر تا پام رو برانداز میکنه و لبخند کج و مردونه ای میزنه :
_ براوو …

_براوو …
نگاهش شیفته س … برق رضایت رو می تونم توی چشماش ببینم … خجالت زده میشم … تارخ اما لبخند به لب با آرامش در سمت شاگرد رو باز میکنه و با دست دیگه ش تعارف میزنه به من برای سوار شدن ….
لبخند کج و خجولی میزنم …. آروم قدم برمی دارم سمت ماشین و میگم : زود نیست ؟
یه چیزی میگم که فقط یه چیزی گفته باشم … وگرنه زود کجا بود آخه ؟ … راستش هول شدم خیلی …
روی صندلی شاگرد که میشینم خم میشه و میگه : خیلی هم دیره !
تا می خوام سمتش نگاهی بندازم در ماشین رو می بنده و من جا می خورم … چی دیره ؟ … مهمونی یا … یا ….
گوشیم می لرزه … توی کیف دستیم گذاشتمش روی سایلنت …. نگاه نمیکنم … حتی بر نمی دارم …
می خوام امشب رو برای خودم باشم بعد از … بعد از … نمیدونم دقیقا بعد از چه مدت اما دلم می خواد امشب سر خود باشم … می دونم پارتیه …
می دونم آدمی مثل تارخ نمیتونه مهمونی بسته و سنگینی برگزار کنه اما بازم میرم و تارخ استارت میزنه ….
راه می افته و میشنوم که میگه : مدارک رو دادم دست بچه ها تا کاراش انجام بشه …. تموم شد خبرت میکنم ….
دیروز فرستاده بودم براش … دیروز غروب وقتی برگشته بودم از بیمارستات … لب میزنم : ممنونم … شماره شباتون رو لطف کنین تا براتون مبلغ رو …
تند بین گفته هام میگه : مهمونه من باش !
جا می خورم و سمتش نگاهی می کنم … چی رو مهمونش باشم ؟ … ماشین رو ؟ … تند میگم : همین که .. همین که زحمت شد رفتین کاراشو …
باز نمی ذاره جمله م تموم بشه و میگه : همه ش یه ماشینه … کوتاه بیا … بیشتر از اینا دارم !

خیره می مونم به همون نیمرخ جذاب و مردونه که بد جور دلم رو بازی داده با این داشتناش … با این جنتلمن بودناش … لبخند روی لبم میشینه و من دوست دارم جای خالی آریا رو با کسی غیر از آریا پر میکنم …
دوست داشتن دلیل نمیشه بد اخمی ها رو تحمل کرد و دم نزد …
تارخ نیم نگاهی به من می ندازه و لبخند جذابی میشینه روی لباش … باز به رو به رو … به خیابونی که داریم ازش می گذریم زل میزنه و میشنوم که میگه : چی شد؟ … چرا ماتت برده ؟
خجالت زده میشم ‌.‌ خاک تو سرت رها … الان با خودش میگه من بنده ی پولم … اما نمیدونه که بیشتر محتاجه توجهم …
نگاهم رو ازش میگیرم و منم به رو به رو زل میزنم و میگم : به نظرت پول چقدر می تونه روی من تاثیر داشته باشه ؟
انتظار دارم جدی در مورده سوالم فکر نکنه … اما با مکث جواب میده : برای یه جراح به زیبایی تو … فکر نکنم خیلی تاثیر داشته باشه …
لبخند میشینه روی لبام و قطعا تارخ دختر بازه ماهریه که بلده چی بگه و چی رو چه موقع بگه !
سری تکون میدم و میگم : مرسی که حواستون هست …
ماشین جلوی یه در فلزی مشکی رنگ نگه می داره … در بزرگ و مشکی رنگی که تارخ شکله یه علامت … یه رمز بوق میزنه … استرس دارم … کجا داریم میریم اصلا ؟
برای این جور فکر کردن خیلی دیره … در خونه باز میشه ..‌

یه نگهبان اونو باز میکنه و کنار می ایسته تا ماشین داخل بره ….
تارخ بازم ماشین رو راه می ندازه و وارد باغ میشیم … جا می خورم بابت ریسه های رنگی لا به لای درخت ها و چراغ های پایه بلند دو طرف مسیری که داریم ازش رد میشیم …
نگاهم کنجکاوانه داره اطراف رو طی می کنه … درخت های بلند و تک و توک آدم های لا به لای همون درخت ها و لیوان های توی دستشون … دخترا با موهای شینیون کرده و لباس های دکلته ای که زیادی بازه ! …
اونقدری حواسم به اطراف پرت هست که وقتی ماشین ترمز می زنه تازه به خودم میام …
تارخ ماشین رو کنار بقیه ی ماشین های مدل بالا پارک میکنه و خودش پیاده میشه … دور میزنه ماشین رو … در سمت من رو باز میکنه … برای دو دل بودن و پیاده نشدن …. برای دست دست کردن زیادی دیره …
پیاده میشم و تارخ در ماشین رو می بنده … همین بین صدای کسی رو از پشت سر تارخ میشنوم : به به … آقای فرامرزی … داشتیم نا امید می شدیم از اومدنتون ….
تارخ عقب بر میگرده و من میبینم مرد میانسالی رو که دست به جیب زیر نظر داره تارخ رو … تارخی که بی میل لبخند میزنه و میگه : یادم نمیاد بدقولی کرده باشم ….
مرد این بار نگاهش منو میپاد و میگه : پارتنر جدیده ؟
جدید ؟ …. اخم میکنم و با خودم فکر میکنم چندمی به حساب میام ؟ … لبخند کجه تارخ رو میبینم …
نگاهه من اما دلخوره … اینو تارخم می فهمه که لبخند به لب کمی خم میشه طرفم … کمی تا نزدیک شدنش و حلقه شدنه دستش دور شونه م … من ماته این نزدیکی ام … تارخ اما لبخند به لب میگه : سوگلی … این یکی فرق داره … با قبلیا فریبرز ! …
فریبرز ابرو بالا می ندازه و من ملایم تکون می خورم … می خوام ازش فاصله بگیرم … ما دخترا حسودیم … خیلی ….
حتی اگه حسی نباشی … اما دوست داریم اونی که با ما هستش فقط با ما باشه … فقط !

کمی ازش فاصله میگیرم … اما تارخ فاصله ای که من گرفته م رو جبران میکنه و بیخ گوشم لب میزنه : با ما به از این باش جانا ! …
لحنش با همیشه فرق میکنه … پیشه خودم به غلط کردن می افتم … من این جا چه غلطی میکنم آخه …
انتظار دارم این نزدیکی تهش به بوسیدن ختم بشه من ذهنم منحرف نیست فقط نا خود آگاه ذهنم نمی تونه به چیزای مثبت فکر کنه ! … اما … اما تارخ فاصله میگیره و دستش رو از دور شونه هام ول میکنه … فضا برای نفش کشیدن بیشتر میشه و تارخ غیر قابل پیش بینیه …
من اما هنوزم حسود موندم و لب میزنم : اشکلش چیه ؟ … انگاری هستن خیلیا که پارتنر بمونن …
تارخ ابرو بالا می ندازه و من نمی دونم این همه جسارت از کجا میاد که از کنار تارخ می گذرم و آروم قدم بر می دارم سمت ساختمونی که حتی نمی دونم چی انتظارم رو میکشه … فقط همین که ما دو تا نیستیم و آدمای دیگه ای هم هستن خیالم رو راحت میکنه … کمی !
به در چوبی میرسم و هلش میدم … در باز شدمم همانا و صدای بیس موزیکی که پخش میشه همانا … بوی دود … رقص نور … تاریک و روشنه سالنی که اون وسط میزنن و می رقصن ….
جا می خورم … حتی برای چند لحظه حجوم این دود اذیتم می کنه و مکث میکنم ‌…
تارخ کنارم می رسه و در نیمه باز مونده رو هل میده تا کامل باز شدنش و باز بیخ گوشم آروم میگه :
_ کنارم بمون … شغال زیاده ! …
نیم نگاهی بهش می ندازم که ازم فاصله میگیره و در عوض دستش رو بین دو کتفم حس میکنم …. حس میکنم که ملایم هلم میده برای جلو رفتن …
شغال زیاده ؟ … خودش چیه ؟ …
داخل سالن میریم … دی جِی که روی سِن ایستاده و با هر بار بِیس موزیک بالا پایین میره … همون پسرک جوونی که پشت یه دنیا دستگاه ایستاده و یه دستش روی صفحه ی دیجیتالشه و دست دیگه ش روی یکی از گوشی های هدفونش به محض ورود ما و دیدن تارخ لبخند گل و گشادی میزنه … موزیک رو قطع میکنه و اشاره میزنه به نمی دونم کجا که برقا روشن میشن … حجوم تابشه نور چشمام رو میزنه … پوست همه شون برق میزنه از عرق … از جنبشه زیاد و از این همه هیجان … دخترایی که شاکی عععع میگن و پسرایی که با نگاهشون دخترا رو قورت میدن …
پسرک اما لبخند به لب میکروفون رو میگیره و صدا بلند میکنه :
_ سلام تارخ خانه بزرگ … خیلی چاکریم مشتی … یه پیک برا سلامتی سالار …
خودش لیوان جلوی خودش رو تا نیمه پر میکنه و تا ته سر میکشه … بی وقفه …
دختر پسرا جیغ میزنن و پر میکنن لیوان های پایه بلند رو تا نیمه ! ..
تارخ لبخند به لب صدا بلند میکنه : جمع کن بچه … بساطه عیش رو خراب نکن ….
پسر لبخند با مزه ای میزنه و باز آهنگ پخش میشه … بازم دختر پسرا توی هم می لولن و من سمت تارخ برمیگردم … نگام میکنه … زیر بار این تاریکی و این جهشه نور از یه جایی به جای دیگه منو میپاد و من با خودم میگم جذابیت چه شکلیه ؟ … شکله تارخ … اسم آریا به زور خودشو هل میده توی ذهنم و من پسش میزنم … نا خود آگاه لبخند میزنم …
من خسته م از زندگی … از این زندگی ..‌ از دویدن و صبح تا شب سر و کله زدن با این و اون … از نبودنه آریا و زندگی بی نظمی که دلم می خواد نظم بگیره …. تارخ فاصله مون رو کم میکنه ..‌ دست های توی جیباش مونده رو در میاره … ژسته خاصی که باهاش به من خیره س ..‌ اونقدری جلو میاد تا ..‌

تا نگه داشتنه دستاش روی سر شونه م … تا گرفتنه شونه های مانتوی ‌‌‌جلو بازم و تهش حرکت ملایمی که درمیاره مانتوم رو … همینجا … کمی جلوتر از ورودی …
نگاه چند نفر رو حس میکنم …. مانع نمیشم …. حس میکنم نگاه تارخ داره کنترلم میکنه … نگاهی که مردمک هاش زل زدن به مردمک های سردرگمم … تهش در میاره مانتوم رو ….
باد ملایم سالن پوست ساعدم رو نوازش میکنه ….
این بار دستش نرم … با ناز … لابه لای این شلوغی … سمت شالم میره … هلش میده … سر میخوره از روی موهام و تهش گردنم … آخرش حسش نمیکنم … دست تارخ مونده ؟ … تارخی که بهم نزدیکه … که قفسه ی سینه ش جایی چند سانتی با صورتمه و فاصله که میگیره آزادم …
تارخ لبخند کجی میزنه و مانتو و شال … کیف دستیم روسمت مردی که کنارش ایستاده میگیره و مرد با مکث اونارو ازش میگیره …
مردی که با این کت و شلوار … با این ژست و ظاهر شبیه بادیگارده …
لباسای منو … کیف دستیم رو بهش میده ….

با همون لبخند لعنتی جلو میاد و مچ دستم رو میگیره … میکشه … جایی دقیقا وسط جمعیت … شونه به شونه ی بقیه می خوریم … تارخ از حرکت نمی مونه … منم نمی مونم ‌‌‌… میکشه و جلو میریم …
بین جمعیت دستم رو ول میکنه و جلو میاد … بیخ گوشم لب میزنه : خالی کن خودتو …
جا خورده مونده م … کفشای پاشنه بلندم … این استایلی که برای خودم ساختم به این جنگولک بازیا نمیاد … به این بیخیال بودنم … من خانومانه پوشیدم .‌‌
صدای موزیک می کوبه ..‌ تارخ بی حرکت نگاهم میکنه … من صدای آریا تو مغزم میکوبه … من دمه دستی ام ..‌
چشمام رو اشک پر می کنه … کسی بهم می خوره … دختری لبخند به لب دستم رو بلند میکنه ..‌ تاب میده … مسته … من مست نیستم ..‌ اما تاب میدم خودمو …
می پرم …. به درک که بهم نمیاد … به درک که معذبم ‌.. که نگاه ها اذیتم میکنن ‌..