دست روی مچ دستش میگذارم

نگاهم را به چشمانش میدوزم

– چرا اینجوری میکنی؟

انگار تازه متوجه فشار بی اندازه اش روی بازویم میشود

فشار دستش را کم میکند

نگاه ما بین چشمانم جا به جا میکند و با صدایی که کنترل میکرد می غرد

– من از مسخره بازی و قیافه گرفتن خوشم نمیاد مانلی

داشت صبرم سر می آمد

الحق که حضور سارا او را به کل عوض کرده بود

– چرا فکر کردی من انقدر کمبود دارم که بیام واسه یکی مثل تو قیافه بگیرم..

دهان باز میکند

میخواهد کلامی به زبان بیاورد که صدای سوفی بلند میشود

– مانی..کجا رفتی؟

بازویم را از حصار انگشتانش بیرون میکشم

در را باز میکنم و بی توجه به او از اتاق خارج میشوم …

#پارت_دویست‌وسی‌ونه

– چرا نمیخوری؟

صدای سوفی بود

پشت میز نشسته بودیم..

سوفی روبرویم بود و او در کنارم

نگاهش نمیکردم

اما سنگینی نگاه او را روی خودم حس میکردم

لبخندی به روی سوفی میزنم

– دارم میخورم دیگه …

– نکنه غذای مامانمو دوست نداری؟

خواهر و برادر لنگه نداشتند

حرف برادرش را تکرار کرده بود

– اتفاقا دستپخت لعیاجوین عالیه ، منم دارم ناهارمو میخورم دیگه ..

– شاید من مثل قحطی زده ها افتادم روی بشقابم …

سر تکان میدهم

– شاید …

– عصر جایی نمیخوای بری مانی؟

با هم بریم بیرون؟

لیوان دوغ را از کنار بشقاب برمیدارم

– باشه فردا ، یکم کار دارم امروز!

دروغ نگفته بودم

میخواستم به خانه برگردم

شاید باید به میرزا میگفتم که طلاق میخوام

.شاید هم باید به گوش جاوید میرساندم که پشیمان شده ام