*شیدا*

کنار پنجره ایسناده بودم و بیرون رو تماشا میکردم.
روزهام به حدی تکراری بودن که گاهی احساس میکردم چیزی عقب و جلو نمیشه و ساعتها نمیگذرن یا حتی شبها صبح نمیشن!
انگشتهام رو به دور فنجون داغ قهوه حلقه کردم و با بالا آوردن دستم کمی از اون قهوه ی تلخ رو چشیدم.
تلفن همراهم چندین مرتبه پشت سرهم ویبره خورد اما من اشتیاقی برای خوندن پیامهایی که واسم اومده بود نداشتم.
اونقدر همونجا موندم تا وقتی که حس کردم پاهام نیاز به استراحت دارن برای همین از پنجره فاصله گرفتم و برگشتم سمت تک مبل راحتی ای که یه میز کوچیک کنارش بود و جای دراز کردن پاها رو هم داشت.
لم دادم و فنجون رو گذاشتم رو همون میز و بجاش همراهم رو برداشتم.
چند پیام داشتم که همه از طرف شیوا بود.
مشتاقانه عکسهایی که واسم ارسال کرده بود رو وا کردم.
چند سلفی دونفره با شهرام بود و زیرشون هم نوشته بود:

“شیدااااا”

“بالاخره پدر شهرام با ازدواجمون موافقت کرد”

“همش حس میکنم خوابم”

با دیدن اون عکسها و اون خبر خوب چشمهام گریه کردن و لبهام خندیدن.
چه خوب که لااقل بین ما دونفر یکیمون به مراد دلش رسید!
کلی ایموجی که شدت خوشحالیم رو نشون بده واسش فرستادم و پشتبندشون نوشتم:

“بهترین خبر عمرمو ازت شنیدم”

پیام رو ارسال کردم و به سلفی های دونفرشون خیره شدم.
ترکیب صورتهاشون کنارهم اونقدر ستودنی بود که بیشتر به کارت پستال می موند تا یه سلفی!
چند لحظه یعد یه پیام برام فرستاد که نوشته بود:

“خیلی بهم میایم نه؟”

شوخ طبعانه واسش نوشتم:

“خیلی! ولی داشتن همچین مرد جذابی یکم دردسر سازه.از ما گفتن بود”

پیام رو ارسال کردم و تلفن همراهم رو گذاشتم کنار.