سرم رو به تایید تکون دادم و البرز گفت:

-خب پس با خواهرشوهر کنار اومدی..

چشم غره ای بهش رفتم:

-خفه شو..

دوتایی با دنیز زدن زیر خنده و همدست شدن و شروع کردن به اذیت کردن من…

جیغم رو دراورده بودن که سورن و کیان چرخیدن سمتمون…

سورن با اخم نگاهمون کرد و کیان گفت:

-چیکار میکنین؟..

با نامردی تمام چغولیشون رو کردم:

-کیان..اینا منو اذیت میکنن..یه چیزی بهشون بگو..

من به عنوان ته تغاری گروهمون، چون از همشون کوچک تر بودم بیشتر بهم اهمیت میدادن و همشون حواسشون بهم بود و خیلی وقتها ازم مراقبت می کردن..حتی دنیز که فقط چند ماه از من بزرگ تر بود……

کیان چشم غره ای به جفتشون رفت و دستش رو سمت من دراز کرد:

-بیا اینجا پیش ما..

زبونم رو برای دنیز و البرز دراوردم و رفتم کنار کیان و دستم رو دور بازوش حلقه کردم و به خط و نشون های دنیز هم توجه ای نکردم و فقط ریز ریز می خندیدم……

بالاخره به سفره خونه ای که مدنظر البرز بود رسیدیم و با توافق همگی تصمیم گرفتیم بیرون بشینیم….

تخت های چوبی که با گلیم مفروش شده بود، بیرون گذاشته بودن و وسطشون ابشار زیبا و بزرگی به چشم میخورد….

ما سه تا خانوم، کفش هامون رو دراوردیم و رفتیم روی یک تخت بزرگ نشستیم…

پسرها پایین تخت ایستاده بودن و باهم حرف میزدن و از فضای رستوران تعریف می کردن…

نگاهی به سوگل کردم و خنده ام گرفت..چنان باحرص به شوهرش نگاه می کرد که هرلحظه منتظر بودم حمله کنه بهش یا جیغش بره هوا….

قبل از هر اتفاقی بلند گفتم:

-اقایون ما گرسنه ایم..تا کی می خواهین حرف بزنین..برین سفارش بدین بعد به ادامه ی حرفاتون برسین….

سوگل هم در ادامه حرف من با حرص سامیار رو صدا کرد:

-جناب سلطانی..

سامیار ابروهاش رو بالا انداخت و جدی و با تعجب سرش رو چرخوند:

-جان..

خنده ام گرفت و سرم رو انداختم تا معلوم نشه و سوگل گفت:

-من گشنمه..

البرز پرید وسط و گفت:

-من سفارش میدم..یکی یکی بگین چی میخورین…

نگاه البرز به سوگل بود و اونم متوجه شد و با خجالت گفت:

-من جوجه..

نگاه البرز چرخید سمت ما و من و دنیز هم سفارشمون رو دادیم و بعد از اینکه مردا هم گفتن، البرز رفت سمت صندوق و بقیه دوباره مشغول حرف زدن شدن…..

سری تکون دادم و با نگاهی به اطرافم گفتم:

-چقدر اینجا خوشگله..چرا تا حالا نیومده بودیم..

دنیز هم تایید کرد و سوگل گفت:

-اوهوم..امیدوارم غذاشم خوب باشه..

-جایی که البرز تایید کنه بد نیست..خیالت راحت..

لبخندی زد و قبل از اینکه فرصت کنه حرفی بزنه صدای گوشیش بلند شد…

کیفش رو از کنارش برداشت و گوشیش رو دراورد و سامیار که صدارو شنیده بود گفت:

-کیه؟..

سوگل نگاه از صفحه ی گوشیش گرفت و با ابروهای بالا انداخته به سامیار نگاه کرد و گفت:

-عسل..مزاحمم دیگه پیدا شده..لازم نیست نگران باشی..

خنده ام گرفت و لبم رو محکم گزیدم..معلوم بود بخاطره تماس های گاه و بیگاه سورن حسابی به دردسر افتادن….

سامیار چشم غره ای به سورن رفت و چیزی نگفت..

به شدت مرد درون گرایی به نظر میرسید و انگار به این راحتیها یخش اب نمیشد…

سوگل گوشی رو جواب داد و صدای گریه و فحش های پشت خط رو حتی من هم که کنارش نشسته بودم شنیدم:

-بیشعور عوضی..مثلا قرار بود زنگ بزنی..من از نگرانی مردم نامرد..خودش بود؟..سورن بود؟..دیدیش؟….

سوگل هم بغض کرد و اروم گفت:

-ببخشید عزیزم فراموش کردم..اره خودش بود..می خواهی باهاش حرف بزنی؟…

با تایید دختری که عسل نام داشت، سوگل گفت:

-باشه عزیزم..

بعد گوشی رو سمت سورن گرفت و گفت:

-سورن..عسل میخواد باهات حرف بزنه..

اب دهنم رو قورت دادم و بی اختیار اخم هام کمی تو هم رفته بود..عسل کی بود دیگه…

نگاهم خیره به سورن بود که گوشی رو گرفت و با لبخند کنار گوشش گذاشت:

-عسل جان..

مکثی کرد و با مهربونی گفت:

-اِ دختر خوب..چرا گریه میکنی..خوبم..به خدا خوبم..نگران نباش..ببخش..شرمندتون شدم…

دست ازادش رو تو جیبش فرو کرد و قدم زنان و درحالی که حرف میزد، ازمون دور شد…

کی بود که سورن انقدر باهاش صمیمی بود و از اینکه نگرانشون کرده طلب بخشش می کرد؟…

با همون اخم های درهم سرم رو پایین انداختم که دستی روی زانوم قرار گرفت…

سرم رو بالا اوردم و سوگل رو دیدم که لبخنده عمیقی روی لبش نشسته بود و شیطون داشت نگاهم می کرد….