پناهی با دیدن کبودی های بازوی گندمی که رو به سیاهی سوق پیدا کرده بود ، ابروانش را درهم کشید :

ـ چی کار کردید با دست این دختر ؟ …………. این دست که ناکار شده .

یزدان هم با دیدن سیاهی بازوی او که انگار بیشتر از ساعت پیش شده بود ، ابروانش را بیشتر از قبل درهم فرو برد ……….. سیروس با این گندی که بالا آورده بود ، باید خدا را شاکر می شد که هنوز سری بر تنش نشسته و نفسی رفت و آمد می کند .

ـ آوردمش اینجا که شما بهم بگی دستش چی شده …………. به نظرت ممکنه شکسته باشه ؟ آخه وسعت کبودیشم حس می کنم حتی از ساعت پیش هم خیلی زیادتر شده .

ـ من که ارتوپد یا شکسته بند نیستم که بخوام نظر بدم . من جراح داخلیم ………… اما الان حتی اگه پیش ارتوپد هم برید تا عکس از این دست نگیره ، هیچ جوابی به شما نمیده ……. پس باید اول از این دست عکس گرفته بشه تا بشه نظر قطعی داد .

گندم ترسیده و هول کرده از لفظ شکستگی ، خودش را بیشتر از قبل از پشت به یزدان فشرد ………… انگار قصد داشت درون یزدان برود و خودش را میان تن او پنهان کند ………….. چهار پنج سال پیشش را به خوبی به یاد می آورد ………… وقتی که شست دست راستش ، نه تنها در رفت ، بلکه ترک هم برداشت …………. و هرگز فراموش نمی کرد برای جا انداختن شست و آتل بستن انگشتش چه درد جان فرسایی را که متحمل نشد .

یزدان که ترس نشسته در جان او را به خوبی حس کرده بود ، آرام و نامحسوس بدون آنکه نگاهش را سمت گندم پایین بکشد و یا نظر پناهی را به خود جلب کند ، دستش را آرام همچون ماری خزنده ، روی کمر او خزاند و پهلوی او را میان دستش گرفت و آرام فشرد .
ـ پس بگو بیان همین الان از دستش عکس بگیرن .

ـ اینجا که نمیشه ، باید برید طبقه بالا قسمت رادیولوژی ………….. الان زنگ می زنم به بالا و میگم خود دکتر زاهدی شخصاً از دست دخترت عکس بگیره و معاینش کنه .

ـ باشه ، فقط می خوام هر کاری که لازمه در سریع ترین حالت انجام داده بشه .

ـ هیچ مشکلی نیست ، تا شما برید سمت رادیولوژی ، منم با بالا هماهنگ کردم .

و یزدان سری تکان داد و همراه با گندمِ نالان از دفتر پناهی بیرون زد .

گندم با آشوبی که بر دلش افتاده بود ، با همان چشمان لرز افتاده ، سرش را سمت یزدان بالا گرفت و نگاهش نمود ………. الان دیگر نه ذره ای سلام علیک کردن های خاص کارکنان و نه احترام گذاشتن های بی حد و حصرشان به یزدان ، برایش ذره ای اهمیت نداشت ……… الان تنها چیزی که دوست داشت بشنود ، این بود که بگویند دستش تنها دچار یک کوفتگی ساده شده و لاغیر .

ـ یزدان .

یزدان بدون آنکه نگاهش را از تابلوی سفید مقابلش که مسیر رادیولوژی را نشان می داد ، بگیرد ، جواب او را داد :

– بله .

ـ یعنی میگی ممکنه دستم شکسته باشه ؟

ـ شنیدی که پناهی چی گفت ؟ تا عکسی از دستت گرفته نشه ، نمیشه نظر دقیقی داد .

ـ اگه شکسته باشه چی ؟ اگه عکس بندازیم و بعد بگن دستم شکسته چی ؟

یزدان دندان برهم فشرد و انگار که بخواهد خط و نشانی بکشد ، گفت :

ـ گردن اون مرتیکه رو می شکونم .

و در آسانسور را برای گندم باز کرد و اجازه داد ابتدا او داخل شود .

ـ نمیشه بی خیال شیم برگردیم عمارتت ؟ این دستمم مطمئناً خودش خود به خود خوب میشه .

یزدان اینبار نگاهش را سمت او پایین کشید و سمتش چرخید و کاملا مقابلش ایستاد و دستانش را روی شانه های او قرار داد و سر سمت او پایین کشید و در نی نی چشمان نگران و مشوش و ترسیده او نگاه کرد ……….. درون آسانسور تنها بودند و جز خودشان دو نفر کس دیگری حضور نداشت .

ـ به یزدان اعتماد داری ؟ مثل همون گذشته ها .

گندم از همان فاصله نزدیک در چشمان سیاه و جدی شده او نگاه کرد ………… همیشه به یزدان اعتماد داشت ………. اصلا اعتماد به یزدان انگار تنها چیزی بود که هیچ وقت هیچ خللی در آن به وجود نمی آمد .

بدون ذره ای تردید و شک جوابش را داد :

ـ معلومه که دارم .

ـ پس وقتی یزدان کنارت ایستاده احتیاج نیست از چیزی بترسی یا واهمه داشته باشی ………… چون یزدان حاضره رگ گردنش و وسط بذاره اما نذاره گندمش ذره ای حس تنهایی و آزار و اذیت پیدا کنه .