پوزخندی زد تا بتواند بغض و حال بدش را کنترل کند:

_ اونقدر تو تربیتت کم گذاشتی که الان وضعم اینه، یه ماهه نرفتم شرکت، چند هفته‌س عید شده‌ و من انگار عزادارم…

با درد خندید و پر بغض نالید:

_ زندگیمو دو دستی خراب کردم، از خودخواهی و حماقتم خراب کردم، بد کردم، با حورا، با خودم، با زندگیم…

سر روی زانوی مادرش گذاشت و عمیق هق زد:

_ ری..دم تو زندگیم…چرا منو مثل ادم حسابیا بزرگ کردی وقتی نیستم، چرا کاری کردی طمع و حرص و خشم دامنمو بگیره و گند بزنم به زندگیم…چرا، چراااا؟

هق هق گریه‌های مردانه‌اش بلند شد و در سکوت خانه طنین انداخت، زنی که اشک‌ از چشمانش شره میکرد اما توان حرف زدن نداشت، توان دست کشیدن بر سر پسرش را نداشت.

زنی که بد کرده بود و داشت با دیدن حال و روز جگر گوشه‌اش از درون کباب میشد، نه توان دلداری داشت، نه تواند محبت، بدن سرد و بی روحش که دیگر تکان نمیخورد، انگار که مرده باشد مرده‌ای که میبیند، میشنود، میفهمد، اما قادر به ابراز احساساتش نیست.

که در دل ای کاش میگفت، برای تمام لحظاتی که احساساتش را بی اجازه و بی تفکر ابراز کرده بود، زندگی‌ای که با خودخواهی پیش برد به فلاکت رسید و حالا سهمی جز نگاه کردن و محتاج دیگران بودن نداشت.

####

صدای زنگ در، مجبورش کرد بی حوصله از جا برخیزد تا در را باز کند، طبق این روزهای سکوت خانه، یا کیمیا بود و وحید، یا نگهبان مجتمع که قبض و پاکت‌های پستی را بیاورد.

پاکت‌های پستی که شامل کار‌های شرکت بود، حتی توانایی رفتن به سر کار را هم نداشت، در خانه روبه‌روی مادرش مینشست و هربار چیزی به لب میراند:

_ بشین اونجا و اونقدر زندگی فلاکت‌باری که برا جفتمون ساختی رو ببین که مرگ بیاد سراغت!