_ بیا بخور جون بگیری!

با پشد دست اشک‌هایم را پاک کرده لقمه را از دستش گرفتم:

_ من هیچی نمیدونم کیمیا…بخدا قبول نمیشم، بدبخت میشم، بعدش باید بشینم منتظر یه شوهر جدید باشم، از قباد بدتر…

خندید و رو به محمد که از صبح به حال و روزم میخندید گفت:

_ تو چرا هی اذیتش میکنی، جای این حرکتا بیا بهش دلداری بده!

با چشمان اشک‌آلودم خیره‌ی محمد شدم که شانه بالا انداخت:

_ به من چه، میخواست کنکور نده با این وضعش…دارم میگم بشین همین‌جا زندگیتو کن، همه چی اورگانیک، کار هم نمیکنی، خاله حلیمه هم که خدا رحمتش کنه دیگه نیستش که بگیم سربار کسی باشی…درس و دانشگاه میخوای چیکار؟

بالش کنار دستم را برداشتم و به سمتش پرت کردم:

_ خیلی بیشعوری…فقط به فکر خودتی که بشینی با بچه‌م بازی کنی اره؟ عقده‌ای بچه ندیده!

بلندتر خندید و کیمیا هم لقمه‌ای برای خود گرفت، روزهای اخر بارداری‌اش بود، همین هفته قرار بود زایمان کند:

_ بذار بچه من دنیا میاد هفته دیگه بیا براش دایی بازی دربیار، این حورا رو ول کن این روزا حساس شده!

کیمیا کمی زیادی بیخیال و خونسرد بود، من اگر نزدیک زایمانم بود که از ترس و نگرانی خوراک نداشتم:

_ نمیشه، اون بچه خودش یه دایی داره ندیده شده دشمن جونیم، همین بچه حورا رو میچسبم دایی بازی درمیارم!