تا قبل از امروز صداهای زیادی شنیده بودم. بعضی هایشان همان لحظه از یادم رفتند… بعضی های دیگر چند روزی در گوشم زمزمه میشدند…   اما دسته ی سومشان، همان صداهایی بودند که تا ابد در ذهنم حک شده اند.   قطعا صدای آوار شدن عامر روی زمین،

            عصبی‌تر مشتی به روی داشبورد کوبید:   _ نمیدونم کجا و چجوری چه حسی به لاله نشون دادی که حورا گول نقشه‌های مامان رو خورد و رفت اون بلا رو سر همه‌مون آورد…فکر کردی من خوشحالم که حورا نیست؟ تنها کسی که نجاتم داد

      با تنی لرزان چشم باریک کرد تا بتواند صورت زن را ببیند و خدا می‌دانست که چقدر تمام وجودش درد گرفته!     -نرگسی من جان… آه بکش برام.     از حالت قالب مرد و حرکات تندش آب در دهانش جمع شده و حالش داشت به

        دخترک سعی کرد سیاست به خرج بدهد. به قول سایه مردها را باید با زبان خوش توی راه آورد نه آنکه لج کنی یا قلدر باشی…!!!   -اونجور که فکر می کنی نیست امیرجان…؟!   امیرجانش را به عمد تنگ اسمش گذاشت تا کمی مرد را

    پلک هام روی هم افتاد و دلم هری ریخت..   پس حرف زده بودن..با اینکه تقریبا مطمئن بودم اما باز هم خشکم زد…   دست هام رو زیر میز مشت کردم و با نگاهی که می لرزید نگاهش کردم…   لبخندش پررنگ تر شد و از جاش بلند

            اهمیتی نداد و با اخم درب کمک راننده را برایش باز گذاشت و سپس خودش هم پشد فرمان نشست، کیمیای دو دل شده، ناچار سوار شد و تشکری کرد.   به راه افتاد و به دستان لرزان کیمیا سعی داشت توجه نکند، مدام موبایلش

        دلارای اما طاقت نیاورد   بغض کرده سر تکان داد   _ میایم حاج بابا … ارسلانم نیاد من و هاوژین میایم   ارسلان با خشم غرید   _ زن و بچه‌ی من بدون خودم تا پایین کلابم نمیرن! چه برسه یک کشور دیگه   دلارای

        باید هم خودش و هم افکارش را جمع و جور می‌کرد و در عین حال هم برای به دست آوردنِ بخشش دنیز تلاش می‌کرد.   اما نباید ضعیف میشد! تا وقتی که قدرت نداشت، نمی‌توانست کوچک ترین فایده‌ای نه برای خودش و نه برای هیچکس دیگر

        گردن رستا سمت نگاه سایه چرخیده شد و با دیدن امیریل ناخودآگاه دستش سمت شالش رفت و ان را روی سرش انداخت.     اخم های امیر ترسناک درهم بودند و نگاهش به رستا بود.   رستا نیم نگاهی سمت سایه انداخت و بعد با لبخندی

        آشفتگی اش دردم را به دست فراموشی سپرد. او از خودم مهم تر شده بود و شاید عشق همین بود… به همین سادگی…   دستش را گرفتم و با فشردن آرامَش، سعی کردم اضطرابش را دور کنم.   _ چیزی نیست که دیوونه، مگه بار اوله

    چهره ی همه در هم رفته بود. همه مانند سراب بودند، چیزی از ماجرا سر در نمی آورد. همه جز یاشا…   خشکش زده بود و گذشته ی دورشان مانند فیلم جلوی چشمانش پخش میشد.   در جوانی مشابه این ماجرا را شنیده بود و حالا قطعات پازل

            صدای کیمیا بود، انگار با تلفن صحبت میکرد.   _ اره، داریا و بردیا رو سپردم به مادرشوهرم…نه جز وحید آدرسو کسی نمیدونه دیگه…نمیگم نترس!   آب دهانش را قورت داد و نزدیک‌تر شد، داشت در اتاق قبلی خود به دنبال چیزی میگشت گویا: