_ حتی اگر منم زنده نگه داری بازم قاتلی ارسلان

مجبوری اونجا بمونی به تیکه تیکه شدن بچه‌ات نگاه کنی

اون صحنه تا آخر عمر یادت نمیره بهت قول میدم

ارسلان داخل آسانسور هلش داد و هم زمان چانه اش را گرفت

سرش را بالا کشید و آرام لب های خشکش را بوسید

کنار گوشش پچ زد

_ هرچی دلت میخواد بگو ، امروز ازت عصبی نمی‌شم

و دوباره بوسیدش

حتی به چهره جمع شده از خشم و نفرت دخترک هم توجهی نکرد

دلارای نالید

_ ولم کن

ارسلان اینبار گوشه لبش را بوسید و زمزمه کرد

_ هیش

هیچی نمیشه

من کنارتم

در آسانسور باز شد

خواست ساک را از دست دخترک بگیرد که او خودش را کنار کشید

اصرار نکرد

تمام مدت در ماشین سکوت برقرار بود

احساس می‌کرد استرس او از دلارای بیشتر است!

با انگشت پشت سرهم روی فرمان می کوبید

دلارای اما آرام سرش را به پنجره تکیه داده و شکمش را در آغوش کشیده بود

خیابان هارا پشت سر گذاشتند

هرچه می‌گذشت کوچه ها تنگ تر میشد

بالاخره در کوچه ای بن بست ایستاد و ماشین را خاموش کرد

_ پیاده شو

دخترک واکنشی نشان نداد

خودش پیاده شد و در سمت او را باز کرد

بازویش را با احتیاط کشید

_ بیا پایین

دلارای با بدن منقبض شده پیاده شد

صدایش از بغض می‌لرزید

_ پشیمون میشی

_ ساک رو بده من سنگینه

دلارای محکم تر نگهش داشت

_ نمی‌خوام

آلپ‌ارسلان آب دهنش را فرو داد

چرا همه چیز انقدر سخت بود؟

بقیه در این مواقع چه می‌کردند؟

دعا؟!