_ مامان…مامان……

چشم میچرخونم ولی بازم بی فایدست و فقط صداش رو میشنوم….

_ کجایی دخترم؟….بیا پیش مامان دورت بگردم….

جلوتر میرم ولی زمین زیر پاهام مثل تردمیل عمل میکنه و هر چی میرم انگار نمی‌رسم….

خوب که دقت میکنم میبینم لباس قرمزی از پشت بوته ها تکون میخوره….

_ مامان….مامان….

اینبار صداش رو همراه با گریه میشنوم….

هر چه تلاش میکنم برا رسیدن به بوته ها بی فایده ست و هر بار زمین میخورم….به یکباره آسمون پر میشه از ابرهای تیره و بارون شروع میکنه به باریدن….تند و بی مهابا….طولی نمیکشه که دشت پر میشه از آب….دستهام رو به زانو میگیرم و میخوام بلند شم که پاهام انگار گیر کردن تو باتلاق….دست و پا که میزنم  بیشتر فرو میرم….

نگاهم کشیده میشه سمت بوته ها…جایی که دیگه دخترم رو نمیبینم….

چشم چشم کردنم بی فایده ست….دیگه نه صدایی رو میشنوم و نه لباس قرمزی که تکون بخوره رو میبینم…..

صدای عجیبی رو تو آسمون میشنوم…سرم بالا میاد و پرنده ی ترسناکی رو میبینم که چیزی تو چنگالش هست و در حال پروازه…..

خوب که دقت میکنم دختر لباس قرمزی رو میبینم که تو چنگالش بی جون گیر افتاده و تکون نمیخوره…..

میفهمم که دختر منه…حتما خودشه….میخوام دنبالش برم ولی پاهام گیر کرده تو باتلاق….از ته وجودم شروع میکنم به جیغ زدن ولی بی فایده ست….پرنده دور میشه و اینبار به جای بارون آسمون خون میباره…..

با تکون خوردن شونه هام تند چشمامو باز میکنم…..

حس میکنم قلبم تو دهنم میتپه…..دندونام میلرزه و نفس هام به شدت و تند از سینم خارج میشه….

گیج گیجم و محیط بالا سرم برام ناآشناست….

_ طلوع…..

سرم میچرخه سمت صدایی که اسمم رو گفته….

با دیدن بارمان گیج و منگ بهش نگاه میکنم…درکی از زمان و مکان ندارم و نمیدونم اصن کجام….

میخوام بلند شم که دستای بارمان رو شونه هام قرار میگیرن و این اجازه رو بهم نمیدن….

_ نباید بلند شی ….الان از اتاق عمل بیرون اومدی….

با شنیدن اتاق عملی که به زبون میاره گیج تر نگاش میکنم و کم کم همه چیز مثل یه فیلم از جلو چشمام عبور میکنه….

اصلان….کامران…اون اتاق لعنتی….درد بی حد و مرزی که افتاده بود به جونم….بچه ای که میخواست به دنیا بیاد و…..

با یادآوری بچه م تند دستامو سمت شکمم میبرم…ولی….نیست…..

تند طرف بارمان میچرخم و میگم: بچم…بچم کو…بارمان بچم کو….تو رو خدا…..

_ آروم باش عزیزم…آروم باش…حالش خوبه…زودتر به دنیا اومد و برا همین تو دستگاهه الان….

با یادآوری خوابی که دیدم میخوام بلند شم که باز اجازه نمیده…

_ نمیتونی بلند شی طلوع‌….تازه عمل کردی…اصن نباید سرت هم تکون بدی…..

نمیدونم چرا نمیتونم حرفاش رو باور کنم….با این وجود سرم رو رو تخت میذارم و بی صدا شروع میکنم به گریه کردن….

صدای کشیده شدن صندلی رو میشنوم و دستی که رو سرم میشینه…..

_ میتونی حرف بزنی؟….

سکوتم رو که میبینه باز میگه: با توام طلوع….میتونی حرف بزنی؟….هااان؟…ولی باید بتونی…کجا رفته بودی؟….کی این بلا رو سرت آورد؟…حرف بزن طلوع….پذیرش و حراست بیمارستان میگن یه آقایی آوردت و بعدش هم یهو غیبش زد…..حرف بزن قربونت برم….میترسم دیر بشه….

با یادآوری چند روز لعنتی که پشت سر گذاشتم هق هقم اوج میگیره…..خیال میکردم میمیرم و و دیگه هیچوقت نمیتونم بیرون از اون اتاق رو‌ ببینم…..

چشمام بسته ست ولی سایه ش رو از پشت پلک هام حس میکنم و طولی نمیکشه که لب های گرمش رو پیشونیم میشینه……

*

در رو با صدای بلندی میبنده و مستقیم سمت کمد میره….

همه ی وسایل رو بیرون میریزه و شروع میکنه به گشتن مدارکش…..

_ چی شد کامران؟…..

با صدای داریوش برمیگرده و بی حرف میچرخه و به کارش ادامه میده…..

داریوش اما کوتاه نمیاد….جلوتر میاد و خیره به چهره ی آشفته ش لب میزنه: آروم باش کامران..بیا یکم بخواب….اینجوری از بین میری….اتفاقی هست که افتاده….

کامران اما انبار باروته و حرفای داریوش کبریت میشه و آتیشش میزنه…

بلند میشه و با پرت کردن کیف مدارک گوشه ی اتاق محکم تخت سینه ی داریوش میکوبه…..

_ اتفاق….اتفاق….به چی میگی اتفاق…هاان؟….شبی که تو اتاق ساره افتادم به جونش اگه فرار نمیکرد الان چه غلطی میکردم….اون شوهر داشت و من کشوندمش تو پارک….اگه قبول میکرد بیاد پیشم چی؟…..

دستاشو به سرش میگیره و تکیه به کمد سر میخوره و با صدای آرومتری ادامه میده: دارم دیوونه میشم داریوش…دارم دق میکنم…..وااای از اون روزی که باهاش آزمایش بدم و بفهمم واقعا خواهرم بوده….دیگه چه جوری جمعش کنم…اگه بلایی سر بچه ش و خودش بیاد چه خاکی بریزم تو سرم….طلوع مگه یادش میره من با ساره چیکار کردم…..مگه یادش میره!….

سرش رو رو زانوهاش میذاره و داریوش برای اولین بار شکستن و درموندگی پسر عموش رو میبینه….

کنارش میشینه و دست میذاره و رو شونه ش…..

_اتاق و آتیش زدم و عکس فرستادم برا اصلان….از جنازه عکس میخواست که پیچوندمش….ولی خب همین امروز فرداست که میفهمن طلوع زنده ست….بهتره هر چه زودتر از اینجا بریم…بریم یه جایی که نتونن پیدامون کنن….اوضاع که نرمال شد برمیگردیم….

سر کامران بالا میاد و خیره به دیوار رو به روش لب میزنه: برمیگردیم….یه برگشتن طوفانی….