دلم از شهرام پر بود.
خیلی پر بود و مونا این رو خوب میدونست.
آهی به خاطر حال و روزم کشید و بعد دوباره انگشتاشو لا به لای موهام کشید و گفت:

-میدونی خودش به من زنگ زد و ازم خواست بیام پیشت ؟ بهش گفتم هر چقدر زنگ میزنم تو جوابم نمیدی گفت اونقدر زنگ بزنم تا بالاخره وا بدی!
به امیرهم سپرد خونه اش رو خالی کنه تو بیای اینجا راحت باشی..خیلی به فکرت بود!

دستمو به آرومی از روی چشمهام پایین آوردم و به مونا خیره شدم.
نمیدونم چرا داشت این حرفهارو میزد و چرا تلاش میکرد این احساس من نسبت به اون ادامه پیدانکنه اما من با خشم و نفرت گفتم:

-ازش متنفرم مونا…دیگه اسمشو جلوم نیار…

آهسته و انگار که حتی واسه زدن حرفش ازم خجالت بکشه گفت:

-خب آخه تقصیر اون بیچاره چیه…!؟به اون چه…

تا گفت بیچاره چشمهامو واسش تو کاسه چرخونوم و پرسیدم:

-به اون چه !؟به اون چه؟ هااا؟
اونقدر این بازی مسخره اش رو ادامه داد تا تهش کار رسید به اینجا!
تا آخر عمرم دیگه نمیتونم تو چشمهای مامان و آقا رهام نگاه کنم!
آبروم جلوشون رفت میفهمی؟
بره گمشه…دیگه اسمشو جلوم نیار…
اگه بازم اسمشو بیاری بلند میشم همین حالا از اینجا میرم!

انگشتهاش رو از لا به لای موهام بیرون کشید و گفت:

-باشه بابا…اصلا به من چه! چقدر سگ اخلاق شدی…

تند و وحشی گفتم:

-شهرام سگم کرد…

کله اش رو خاروند و آهسته گفت:

-میرم واست پتو بیارم..

اینو گفت و از کنارم بلند شد.
به پهلو دراز کشیدم ودوباره ساعد دستمو رو چشمهام گذاشتم و آهسته زمزمه کردم:

” گه تو این زندگی…”

«دوستان پارتایی که داشتیم تموم شده دیگه هر وقت نویسنده پارت بده من می‌زارم ،،ولی فایلش بزودی میاد اگه بیاد میزارم ،دست من نیست واقعا من نویسنده نیستم»