سرمو که بالا گرفتم چشمم به صورت ترسیده و جاخورده ی مونایی افتاد که چند ساعت پیش واسه خرید رفته بود بیرون.
وحشت من به اون هم انتقال پیدا کرد.
فورا دستشو از رو شونه ام عقب برد و گفت:

-چته توووو ! جن دیدی مگه!؟

انبوه موهام رو با دو دستم بالا گرفتم و بعد با کشیدن یه نفس عمیق جواب دادم:

-تو خودم بودم ترسیدم…کی اومدی؟

نه! دلیل ترس من دقیقا این نبود.
چیزی که منو از هر تماسی و از هر جنبشی و هر لمسی میترسوند احساس بی هوا پیدا شدن مادرم و اقا رها بود.
چقدر سخت بود مواجه شدن با این دونفر.
چقدر سخت بود!
مونا دسته کلید خونه و پیتزاهایی که خریده بود رو گذاشت روی میز و جواب داد:

-همین چنددقیقه پیش با امیر اومدم…ولی رنگت پریده ها.قشنگ معلوم ترسیدی!

آهسته زمزمه کردم:

-اشکالی نداره…

همونطور که یکی از جعبه هارو به سمتم میگرفت گفت:

-اتفاقا پر اشکاله
از بس عینهو کشتی به گل نشسته ها اینجا نشستی خیالباف و متوهم شدی!
بابا فهمیدن که فهمیدن…به درک! به همون جهنم اسفل سالفین اصغر سالفین چی چی بود!؟

نیشخندی زدم و درست اصطلاح مدنظرشو براش گفتم:

-اسفل سافلین…

دستشو توهوا تکون داد و به نطقش ادامه داد:

-به همون…
اصلا بهتر…حالا دیگه نیازی نیست چیزی رو از کسی پنهون کنین…

موهامو رها کردم و ولگیر گفتم:

-تو هم که همون حرفهای شهرامو میزنی
واسه شما ها راحت…واسه من نیست

یه نوشابه و چندتا سس از نایلون بیرون آورد و گذاشت کنار دستم و بعد هم گفت:

-امیر میگفت یه دادگاه واسش تشکیل دادن در حد المپیک!
از یه طرف ژینوس از یه طرف ننه اش از یه طرف باباش از یه طرف آقا رهام همه بهش میتوپیدن…
همه ی اونا تو یه تیم این شهرام بیچاره هم شد لشکر و ارتش یه نفره!
امیر میگفت خیلی باهاش بحث کردن .خیلی…

نمیدونم چرا یهو حرفهاش بیشتر از قبل محزون و غمزده ام کرد و ته دلم ،منو تبدیل کرد به آدمی که خیلی نگران اونیه که ازش عصبانی و دلگیره…