اول به صورت جدی و بعد به دستش که به سمتم دراز شده بودنگاه کردم.
اون مصمم بود اما من نه.
با دل و جرات ازم میخواست همراهش برم خونه ی پدرش تا به همه بگیم همدیگرو میخوایم اما…
اما من همچنان فکر رو در رو شدن با اونا آزارم میداد.
یعنی توانشو نداشتم.
سکوتم که طولانی شد با تشر و عصبانیت گفت:

-شیوا…تکلیف منو مشخص کن! با من میای بریم یا میخوای تا آخر عمرت از همه فراری باشی هاااان !؟ کدومش!

مضطرب و هول و دستپاچه گفتم:

-ن…نمی…نمیدونم…

انگار که بخواد به این ماجرا خاتمه بده با جدیت گفت:

-یا با من بیا یا تا آخر عمرت همینجا بشین و زانوی غم بگیر کدومش؟ هان؟
حرف بزن…میای یا می مونی!؟

آب دهنمو قورت دادم و با شک و تردید نگاهش کردم.
احساس پِرس شدن داشتم چون تحت فشار بودم و این تحت فشار بودن مثل این بود که انگار گیر کرده بودم لای منگنه.
یعنی ازم میخواست باهاش بلند بشم و برم خونه پدرش و بگم میخوام باهاش ازدواج کنم!؟

صدای پر تحکم و قویش دوباره تو سکوت پیچید:

-ببین شیوا اگه اومدی که هیچ..من میرم اونجا و قصد و محکم به همه میگم دوست دارم. میگم که میخوامت و دلم میخواد باهات ازدواج کنم.
اگه نیومدی هم دیگه اسمتو نمیارم.
حالا…با من میای یا نه !؟

گرچه ازش عصبانی و دلگیر بودم اما جز خودش هم نمیخواستم خودم رو کنار مرد دیگه ای ببینم برای همین دلمو زدم به دریا و گفتم؛

-میام

تا اینو گفتم لبخند زد و گفت:

-پس پاشو

دستمو توی دستش گذاشتم و از جا بلند شدم…