اومدن مامان و آقا رهام اونقدر طول کشید که تقریبا مطمئن شده بودم راضی نیست و نمیشه و نخواهد شد!
اصلا این تئوری اینجا اومدن از بیخ و بن اشتباه بود.
مگه ممکن بود که اون به این زودی راضی به پیوند ما بشه.اون هم وقتی نا سر حد مرگ ازمون عصبانی شده بود.
بیخودی اینجا اومده بودیم.
بیخود و بیجهت…!

نفسم رو آه مانند بیرون فرستادم و خطاب به شهرام که برخلاف من اصلا نمیشد آثار خستگی ناشی از انتظار رو تو صورتش نمیشد دید گفتم:

-نمیاد…مطمئنم که نمیاد!

خیره به رو به رو زمزمه کنان گفت:

-میاد!

دستشو گرفتم و با تاکید گفتم:

-نمیاااااد…پاشو بریم و خودمونو کوچیکتر از این نکنیم!

من نشیمن گاهم رو به نیت بلند شدن از جایی که روش نشسته بودم فاصله دادم اما اون نه تنها بلند نشد بلکه دست برد تو جیب شلوارش و با بیرون آوردن پاکت سیگارش، یه نخ سیگار بیرون آورد و درحالی که در جست و جوی فندک جیب هاش رو میگشت گفت:

-میاد ! مادرت راضیش میکنه!

دوباره نشستم سرجام.کلافه بودم از شهرام که اینقدر ریلکس همچین حرفی میزد اونم هم بعد از دوساعت انتظار!
مونده بودم بر چه اساسی آخه این جوابهارو تحویلم میداد.
سر انگشتمو به شیشه ی ساعت مچیم زدم و پرسیدم:

-میدونی از کی تاحالا اینجاییم؟ مامان من اگه قرار بود بتونه راضیش کنه خب حتما تاحالا کرده بود.
پاشو بریم شهرام…خواهش میکنم!

خیلی خونسرد سیگارش رو گذاشت لای لبهاش و فندک رو زیرش گرفت.
روشنش که کرد نخ سیگارو بین انگشتهاش گرفت و یه کام عمیق ازش گرفت و حرف نزد تا وقتی که دود اون سیگارو بیرون فرستاد:

-میاد ! یا میاد و میگه موافق یا میاد و میگه موافق نیست…اینکه بمونیم و حتی مخالفتش رو بشنویم بهتر از اینکه بدون شنیدن هیچ حرفی از اینجا بزنیم بیرون پس صبر کن !

با عصبانیت ازش رو برگردوندم.
این ریلکس بودنش خیلی رو مخ بود….