#از زبان غزال

درد پهلوم کمتر شده بود ، موهامو شونه کردم و از اتاق بیرون رفتم

بابا اومده بود و روی مبل در حال مطالعه بود

پریدم بغلش و اونقدری اذیتش کردم که مجبور شد کتابش رو ببنده

صدای مامان بلند شد : کشتی شوهرمو .

– نترس مامان نمیدزدمش که ، اصن همش مال خودت .

بابا با جدیت گفت : غزال بیا تو اتاق کارت دارم

اونقدری محکم گفت که جلوی هر سئوالی از طرف من رو بگیره

بی حرف ، پشت سرش به اتاق رفتم : جونم بابا ؟ چیزی شده ؟!

– یه خواسته ای ازت دارم و اینکه قبولش کنی ، به اختیار خودته

منتظر بهش خیره شدم و با چیزی که گفت خشک شدم :

ازت میخوام چند وقتی رو خونه ی آقای مهرزاد بمونی .

این درخواست آقا محمد بود و من به تو ارجاعش دادم .

با تردید پرسیدم : مجبورم این پیشنهاد رو قبول کنم ؟

– معلومه که نه … همون اول صحبتم گفتم که همه چیز به تو بستگی داره

ولی به این فکر کن که اون بنده خدا ، فکر کرده اونقدری برات ارزش دارم که خواسته مو رد نکنی .

طی یه تصمیم ناگهانی گفتم : قبول میکنم بابا ، ولی نه بخاطر اونا

فقط بخاطر اینکه شما گفتین

من فقط یه مدت کوتاه اونجا میمونم

بعدش هم برمیگردم و دیگه دلم نمیخواد هیچ اسمی ازشون تو زندگیم باشه ، میخوام بعد از این مدت

اونا به طور کامل حذف شن

باشه؟

بابا ، با آرامش سر تکون داد و من هم رفتم بیرون ‌.

جلوی تلویزیون نشسته بودم ، در ظاهر به تصویر نگاه میکردم اما همه ی ذهنم پیش حرفم بود ؟

چرا همچین چیزی گفتم ؟

بخاطر بابا بود؟

البته که فقط بخاطر بابا بود .. ولی … خب .. چیزه ..

یعنی بدمم نمیاد بدونم اینا کین ؟

اون پسر ژیگوله که اسمش ماهان بود

یا اون خانومه که مهربون به نظر میومد و مردی که تو اون دیدار اصلا درکش نکردم ، خونسردی و خشم

هر دوی این حس ها رو تو چشمش میدیدم .

دو تا احساس متناقض در یک زمان .

زمزمه کردم :

مثل کبریت کشیدن در باد زندگی دشوار است .

من خلاف جهت آب شنا کردن را ، مثل یک معجزه باور دارم .

آخرین دانه کبریتم را میکشم در این باد… هر چه باداباد!

این شعر ، عجیب وصف حالم بود

با نشستن دستی روی شونم ، هین بلندی کشیدم و وقتی مهراد رو کنارم دیدم ، دوباره به صفحه تلویزیون خیره شدم . حرفی برای گفتن نداشتم ، خودش شروع کرد :

پیشنهاد بابا رو قبول کردی ؟

– آره

همونطور که با غیض و غضب از کنارم بلند میشد گفت : موفق باشی‌

قبل از اینکه بره ، دستش رو گرفتم :

نمیرم که بمونم ، یه مدت خیلی کوتاه میرم تا همه چیز تموم شه

که دست از سرم بردارن ، که از زندگیم حذف بشن

این تنها راهیه که میتونم از شرشون خلاص بشم .

::::::::::::::#سه روز بعد :

غزال مطمئنی میخوای این کارو انجام بدی؟

با صدای مامان ، نگاهم رو به چشمای نگرانش دوختم و با اطمینان گفتم :

آره مامان ، لازمه تنها برم و اطمینان دارم از درستی کارم .

میدونستم راضی نشده ولی چیزی نگفت . بابا و مهراد سرکار بودن

میدونستم چرا نموندن ، خداحافظی رو دوست نداشتن

در ثانی ، منم قرار بود هفته ای دوشب بیام و بمونم .

تو مسیر رفتن به اون خونه نحس ، به مسئله ای فکر میکردم که هیچوقت نتونستم حلش کنم …

محمد متین ؟ کسی که خواهرزاده ی خودش رو فروخت ؟

کدوم دایی همچین کاری میکنه ؟

اینهمه قساوت قلب برای چی بود ؟

مقصر او بود یا برادری که بعد از ۱۵ سال زندگی ام را به تلاطم کشیده بود ؟

کسی که فقط به آرامش و حال مادرش اندیشید .

کسی که خودخواهانه ، باعث بی خوابی ام شده بود .‌

چه حسی نسبت بهشان داشتم ؟

آدم هایی که جدیدترین قدیمی های زندگی ام بودند .

از اول بودند ، ولی هیچوقت نبودند .

نفهمیدم قطره اشکم ، کی افسار پاره کرد و روانه ی گونه ام شد

گریه ، آرامم نمیکرد

باعث خشمم میشد ، نشانگر ضعفم بود .

چیزی که سالها مخفی اش کردم …

اما هیچ رازی مخفی نمی‌ماند

میماند ؟

آری نمی‌ماند . پس وحشت دارم از روزی که به دست کسی یا چیزی فاش شود .

ولی حق گریه کردن ندارم

حقی که خودم با بیرحمی از خودم دریغ کردم

اعتقادم به این جمله ، به قدری بود که اشک هایم را مانع شود :

بغضتو قورت بده ، اشکاتو تف کن

این جماعت احساس حالیشون نیست

– آبجی رسیدیما ، پیاده نمیشی ؟

به خود آمده و پیاده شدم .

ساک دستی ام را به زحمت بلند کردم و راننده تاکسی ، یکی از مردان غیور سرزمینم ، حتی تعارفی نزد برای کمک . قدم های آهسته بر میداشتم ، به امید نرسیدن به این آینده ی نامعلوم .

سر انجام زنگ را فشردم : هرچه بادا بادا

نویسنده: ترنج