بعد از نطق استاد زرین ، نفس هایی که در سینه حبس شده بود آزاد شد و دانشجویان کاملا متوجه شدند که این استاد جوان با کسی شوخی ندارد

غزال بر خلاف اکثریت اعتراضی نداشت چون این نکات ، خط قرمز های خودش هم بود ‌

بعد از اتمام کلاس یکنواخت و خشک استاد ، اصلا متوجه نشد کی به خانه رسید . امروز به قدری خسته و‌ درگیر انجام کارهایش بود که حتی فرصت خوردن نهار را پیدا نکرد

با شانه هایی افتاده و قدم هایی آهسته ، وارد سالن پذیرایی شد

با دیدن ماهان و مارال ، به سمتشان رفت و سلام احوال پرسی کوتاهی کرد و با گفتن جمله ی :

ببخشید من واقعا خسته ام

وارد اتاقش شد و‌ روی تخت دراز کشید ‌. حتی زنگ خوردن های پی در پی موبایلش هم باعث نشد از خواب ناز بیدار شود .

ماکان بی حرف به تلویزیون زل زده بود ، به ظاهر در حال تماشا بود اما در حقیقت چیزی از تصاویر روبه رویش نمیفهمید

نازنین خانوم ، مادر ماکان فنجان قهوه را رو به رویش گذاشت :

کم حرف شدی پسرم

– نه مامان جون ، فقط کارام زیاد شده اینروزا

با صدای پدرش ، به سمتش برگشت

نه بابا جون ، اینا بهونس . جریان چیز دیگه ایه

با خنده گفت : جریان چیه حاج احمد؟ چرا جناییش میکنی ؟

– جریان اینه که سنی ازت گذشته پسر . فکر نمیکنی باید یه سر و سامونی به زندگیت بدی ؟؟

مگه زندگیم چشه باباجون ؟

حاج احمد ، نگاه عاقل اندر سفیهی به پسرش انداخت :

منظورم زن و زندگیه . میخوام عروس و نوه امو ببینم بالاخره بعد از مرگم کارخونه رو تو باید اداره کنی

باید‌ وقتی خسته میای خونه ، یکی منتظرت باشه ؟

– چشم بابا ، زنم میگیرم . دیگه چی؟

فردا هم اگه تونستی یه سر بیا کارخونه . قرارداد ها رو یه بررسی بکن .

– چشم ، کارای شرکت که تموم‌ شد میام

چشمت بی بلا

فکر ماکان به حرف های پدرش کشیده شد .

بچه ای از او و غزال ..

خانه ای که وقتی در باز شود ، غزالی در انتظارش باشد

غزالی با نگاه عاشق

آخ که چقدر تصور این ها زیبا بود و به همان اندازه دست نیافتنی و دور از ذهن به نظر میرسید

زیر لب زمزمه کرد :

صنما با غم عشق تو چه تدبیر کنم

تا به کی در غم تو ناله شبگیر کنم

– ماکان شام حاضره بیا دیگه

اومدم مامان

💋 غزال گریز پا 💋

پـارتـ ۵۶

غزال با صدای آلارم گوشی از جا بلند شد و دست و صورتش را شست

شلوار و مقنعه کرم ، همراه با مانتوی نارنجی پوشید

رو به روی میز آرایش ایستاد و کمی کرم ضد آفتاب زد

خط چشم کوتاه و باریکی پشت چشم کشید .

لپ تاپش را توی کیف گذاشت و سوییچ ماشین را برداشت

وارد آشپزخانه شد و با دیدن نغمه خانم گفت :

سلام مامان ، صبح بخیر

– سلام عزیزم ، صبح توهم بخیر

راستی دیشب ماهان و مارال اومده بودن یادم رفت بپرسم .

کارت چطوره ؟ راضی هستی ازش ؟

آره مامان ، عالیه .

– خب خداروشکر ، بشین صبحانه تو بخور . واست شیر کاکائو‌ هم درست کردم ‌

قربون مامان مهربونم برم

نغمه خانم لبخندی زد و از آشپزخانه بیرون رفت

غزال با عجله چند لقمه ای خورد و ظرف هایش را در سینک ظرفشویی گذاشت .

با عجله کفش های ورنی پاشنه دارم کرمی رنگش را پوشید و سوار ماشینش شد .

با روشن کردن ماشین ، ظبط هم روشن شد و غزال هم با داشتن حس و حال خوب اول صبح ، با صدای بلند با آهنگ همخوانی کرد :

نگین قلبمی واسه دلم مرهمی حالمو تو میکنی خوب♬♫

فاصلت ازم نشه دور دلم قرصه که پشتمی مثل یه کوه

کاش بشه زود بیای پیشم هی دلم میخواد تورو زود به زود تنگ میشه دلم یهو♬♫

آروم میشم میای پیشم وقتی که هستی جلوم …

ببین پرتته حواس من ببین حرفته هرجا برم تو که موهاتو میریزی رو صورتت♬♫

شیشه را تا آخر پایین کشید و اجازه داد نسیم خنک ، گونه هایش را نوازش کند . چقدر خوب میشد زندگی همینطور میماند

پر از همین لحظه های خوب

ماشین را جلوی شرکت پارک کرد و پیاده شد

همزمان ماکان هم از سانتافه مشکی رنگش پیاده شد

غزال در سلام کردن پیشدستی کرد

ماکان هم با خوشرویی جوابش را داد و دوشادوش یکدیگر وارد شرکت شدند

قبل از اینکه غزال وارد اتاقش شود ماکان پرسید :

غزال خانوم ، کارت ویزیتی که قرار بود طراحی کنید چقدر دیگه طول میکشه ؟

غزال متعجب گفت : من کارمو تموم کردم ، فلش رو هم دادم به خانوم جلالی که بهتون بده

– خانوم ، من از روز اول تاکید کردم که شخصا به خودم تحویل بدید که اگر اشکالی داشت همون لحظه بهتون بگم

غزال با دیدن لحن کمی تند ماکان گفت :

عذر می خوام ، دیگه تکرار نمیشه

ماکان با شنیدن این حرف خلع سلاح شد . فکر نمیکرد آن دختر قد ، یک دنده و لجباز سه سال پیش حالا اینقدر راحت از وی عذر خواهی کند

انگار کلمات را گم کرده بود ، اصلا در برابر آن نگاه معصوم کم آورده بود تنها چیزی که توانست بگوید این بود :

اوکی ، امیدوارم

غزال وارد اتاق شد و زیر لب گفت

خاک تو سر این منشیه

اِ اِ اِ دیدی چجوری جلو این پسره خیط شدم ؟

خوبه بهش گفتم فلشمو بده بهش

البته خودم مقصر بودم باید به خود ماکان تحویل میدادم

خود را توجیه کرد : خب هرچی در زدم جواب نداد

خب باید منتظرش وایمیستادم …. خب داشگاهم دیر میشد . دستانش را دو طرف سرش گذاشت :

اه ، اصن غلط کردم خوبه ؟؟؟؟

درسته  انسان جایز الخطا نیست ، ولی خب ممکن الخطاست . به سمت میزش رفت و صندلی را کمی جلو‌ کشید و رویش نشست .