.

دیگه حرف نمی‌زد

راست می‌گفت سختی زیاد کشیده بود..

از خالش میفهمیدم که پی در پی داره درس میخونه

اما کی می‌تونه عشقشو ول کنه که من دومیش باشم؟

مگه میشه بهش فکر نکرد؟

دنده ی ماشینو عوض کردم و سرعتمو زیاد

نمیشه..بخدا که نمیشه

اون شبایی که به عشق دلوین تو کوچه خیابونای کانادا قدم میزدم‌ رو یادم نرفته بود

اون موقع هایی که قلبم درد می‌گرفت و برام رنج بزرگی بود تصویرای صورت دلوین بود که جون دوباره بهم میداد

دوتا از رگای قلبم بسته شده بود دیگه امیدی نبود

مادرم هی این در و اون در میزد که برام پیوند قلب جور کنه

خودم‌ امیدی برای زنده موندن نداشتم

اما فکر به دلوین و فکر به عشق دلوین میتونست برام امید بیاره

کل ایران رو زیر پا گذاشته بودم هیچ دکتری نبود که درد منو درمون کنه الا خود دلوین که نمیخواستم مزاحم درسش بشم!

در اخر هم به پیشنهاد دکترا راهی کانادا شدیم

اون موقع ها احساس میکردم دیگه قرار نیست زنده به ایران و به شهرم برگردم

از کل فامیل حلالیت طلبیده بودم و معذرت خواستم برای غروری که داشتم

حتی کارت اهدای عضو هم گرفتم

اما با رفتن به کانادا و مراجعه به دکتراشون امید زنده بودن رو به زندگیم برگردوندن

حالا دیگه هم امید داشتم و هم میخواستم دلوینو به دست بیارم

 دلوین ۱۸ سالش شده بود و منتظر بودم که کنکورش رو بده و پا پیش بذارم

اما توی مدتی که جوابای کنکور میومد مادر بزرگمو از دست دادمو شد باعث خرابی حالم

شد وقتی که از خالش فهمیدم دانشگاه تهرون قبول شده و خوشحال از اینکه به ارزوش رسیده منتظر عید نوروز بودم که برگرده و ازش خواستگاری کنم که مائده زنگ زد و بهم گفت که دلوین حالش بده

فقط خدا میدونست اون شب چقدر حالم بد بود و با چه زوری تونستم بلیط گیر بیارم.!

(دلوین)

وقتی که محبوبه اینا سوار هواپیما شدن و رفتن وقتی برگشتیم خونه مائده گفت که یه بسته دارم و یادش رفته که بهم بگه

نمیدونستم این بسته از طرف کیه و انگاری پیک هم شخصی بوده و اسمی نداده

با خودم کلی کلنجار رفتم و بالاخره در اون بسته رو باز کردم

توش پر بود از آزمایش و کلی چیزای دیگه

به اسماشون دقت نکرده بودم

اما وقتی نگاه کردم و دیدم مال آریا بوده روح از بدنم جدا شد.

یعنی انقدر حالش بد بوده؟