وارد خونه شدم با دیدن انیسا لحظه ای شک شدم. او با استرسی ک میتوانستم ب راحتی حس کنم ایستاده بود. با خستگی تمام شنلمو در اوردم ک ب لطف سینره گلی شده بود روی کاناپه انداختمش بعد هم با خستگی تمام شد خودمو روی کاناپه انداختم. حال و حوصله
خودمم نداشتم چ برسه ب حرف زدن با ی نگاه سر سری ب خونه متوجه نبود گتی شدم ب زور زبون باز کردم و گفتم
-گتی کجاست
-داداش اون بعد شما رفت اصلا بعدش چیه با شما رفت.
هیچی نگفتم اما ته دلم گواهی میداد افتادن سینره عادی نبود.
-داداش میدونم اصلا ب من ربطی نداره میدونم اصلا نباید ت کارات فضولی کنم ولی سینره ب خاطر بی عقلب من این اتفاق براش افتاد میشه بگی کجاست؟
نگاهی ب صورتش انداختم نگرانی از چشمان پف کرده اش میبارید. بیچاره نمیدونست ک سینره تقریبا امروز و فردا رو کامل ب همراه مادربزرگش میخوابه تا ما از این جنگل کوفتی گورمون رو گم کنیم اما برای اطمینان خواهرمم ک شدع گفتم
-بردمش خونش
نفسی ارام کشید. بعد بلند شدن و ب سمت اشپزخانه رفت چشمانم را بستم. ترس دارم، ترس از مسیری ک انتخاب کردم ترس از کاری که میخوام انجام بدم ترس ترس ترس. چ کلمه مزخرفی
با صدای پاهای انیسا چشمانم را باز کردم خواهرکم پا ب پای من در این چند روز بیدار بود چشمانش متورم بود، لیوانی ب دستم داد. لیوان را ازش گرفتم لیوان خنکتر از اون چیزی بود ک فکرشو میکردم لیوان ابی گوارا. در این چند سال دوری فکر میکردم روزی ک با سینرع صحبت کنم قطعا انقدر بهم نزدیک میشیم ک دوری ازم براش سخت باشه فکر میکردم ب جبران تموم اون اب های گوارایی ک مثل زهر مار بودن برام با وجود سینره با لذت زیادی اونا رو مینوشم
اما اشتباه بود همه فکرا اشتباه بود الان ن تنها من بلکه سینره هم تو دوزخی گیر افتاده بودیم ک من درست کرده بودم دوزخی ک ی طرف عشق بود طرفی دیگر انتقام ک سینره تنها طرف عشق این دوزخ رو دیدیه. اون نه تنها یک طرف این دوزخ رو دیده بلکه از گذشت خودش هم هیچ چیزی نمیدونه یا حداقل چیزایی ک میدونه چیزایی نیست ک باید بدونه
من رئیس وم پایرز ها (خون اشام ها) و رئیس قبلیه بت پایرز ها اکنون تو دوزخی گیر کرده بودم ک خودم با دست هام اونو ساختم.
{دوستان ی نکته خون اشام ها یا وم پایرز ها ب چهار گروه بت پایرز ها، کت پایرزها، اسنیک پایرز ها، ولف پایرزها تقسیم میشن ک هر کدوم بر حسب قرار گیریشون ت این گروها قدرتی دارن مثلا بت پایرز ها مهربون تر از بقیشون هستن یا مثلا اسنیک پایرز ها بی رحم هستن و…. هر کدام خصوصیات مربوط ب قبیله خودشون رو دارن}
مسخرست. باید ب انیسا میگفتم باید میگفتم ک وقت رفتن اما چجوری رو نمیدونستم. انیسا روب روی من نشسته بود و از خستگی چشمانش را بسته بود. چیزی نگفتم من هم باید کمی استراحت میکردم.
سرجایم دراز کشیدم دستمو روی چشمانم گذاشتم و نفهمیدم کی اما ب خواب عمیقی فرو رفتم.

چند ساعتی گذشت. متوجه نشدم چگونه اما با حس سنگین نگاهی چشمانم را باز کردم و با دیدنش نفسم در سینه حبس شد او………