انقدر خیره و جدی نگاهشان میکنم تا بالاخره شهربانو میگوید:
-آقا بهادر خیلی پسر خوبیه!
سعی می کنم پوزخند نزنم…یا لااقل با صدا نباشد!
-بله به غیر از خیــــلی خوب بودنشون، دیگه چه خصوصیاتی دارن؟
شهربانو با عشق میگوید:
-والا ما که بدی ازش ندیدیم بس که این پسر ماهه! خیلی خوش برخورد و مودب و آقاست…
درموردِ آن موجود وحشی و بی ادب اینطور میگوید؟!
-مودب و آقا بودنش رو که با همون برخورد اول فهمیدم!
زن جوان کنایه ام را می فهمد که با خنده ی پر عشوه ای میگوید:
-پس گربه رو دم حجله کشته!
تیز نگاهش می کنم.
-گربه؟ منظورتون منم؟!
با هول خنده اش را حفظ میکند و میگوید:
-نه منظورم این نبود…امممم راستش…
وقتی نمیتواند جوابی بدهد، شهربانو میگوید:
-راستش فقط یکم حساسه!
سرد و عصبی نگاهش میکنم:
-رو چی حساسن؟!
-رو آدمای جدید…همسایه ی جدید…
خودم ادامه میدهم:
-و کسی که ساکن این واحد میشه! درسته؟!
هردو سکوت میکنند. میخندم…چه خنده ای!
-انقدر حساس که با خروس و تخم مرغ و وحشی بازی و تهدید ازش استقبال میکنه؟!
زنی که فکر میکنم اسمش لادن بود، به نرمی دستش را پشت دست دیگرش میزند :
-اِوا خاک به سرم! باهات چیکار کرده؟!
-با من تا الان هرکاری کرده مهم نیست…اینکه قراره باهام چیکار کنه مهمه…
دو زن نگاه معناداری باهم رد و بدل میکنند. لعنتی این نگاهها دیگر یعنی چه؟! با جدیت میگویم:
-شما بگید قراره باهام چیکار کنه؟!!
هیچکدام حرفی نمیزنند و من با حرص میخندم:
-قراره از اینجا فراریم بده…درسته؟!
سکوت کرده اند…اما نگاهشان که همین را تایید میکند! پس عمومنصور راست گفته بود و این جناب میخواهد این خانه را از چنگم دربیاورد.
تکیه می دهم و نفس عمیقی میکشم. اینطوری که اینها به من زل زده اند، یعنی همین امشب باید فلنگ را ببندم و بزنم به چاک!!
-صادقانه بهم بگید تا چه حد برام خطر سازه؟
شهربانو با مکث نسبتا بلندی، لبخند مصنوعی ای تحویلم می دهد و میگوید:
-به نظرم دنبال یه خونه باش عزیزم.
بسیار عالی!
هنوز سردرگمم و خنده ی احمقانه ای روی لب دارم… که صدای هیجانزده ی پسربچه بلند میشود:
-مامان مامان چنگیز!! چنگیز پریده رو تراس خاله حوری!
حوری؟ هه! نه…اهمیتی ندارد. الان فقط یک اسم میشنوم…چنگیز!
-چی؟!!
پسرک بالا و پایین میپرد و انگار هم ترس دارد، هم ذوق و هیجان!
-چنگیز اومده اینجا! اینجاست…عمو!!
اسم چنگیز برایم فقط یادآور یک چیز است…یک خروس گُنده و با یک نگاه طلبکار و آماده حمله!! با ترس در جا میپرم.
-اینجا؟!
-چرا اومده اینجا؟
این را شهربانو میگوید. اما حواسم تماما به تراس است و از ترس رو در رو شدن با آن خروسی که خودش وحشی تر و طلبکارتر از صاحبش است، نمیتوانم از جایم تکان بخورم!
پسرک میگوید:
-حتما دنبال حوریه ست…اومده حوریه رو پیدا کنه…
بی اراده داد میزنم:
-انقدر نگو حوریه!
پسرکِ احمق همانطور در تراس را باز میگذارد و چند قدمی به سمتم میدود:
-خاله بخدا دنبال حوریه ست!
با حرص و ترس میغرم:
-حوریه اینجا چه غلطی میکنه؟! بهش بگو بره! برو در تراسو ببند…بگو بره!!
-نترس حورا جان الان میره…یا اگه نرفت…
همان لحظه خروسِ گُنده، با هیبتی به اندازه عقااااب پر میزند و داخل میشود! دیدنش همانا و ایست قلبی زدن همانا! یک ثانیه مکث…و بعد جیغِ بنفشی میکشم و مثل فنر به سمتِ اتاق پا تند می کنم.
صداها درهم میشود. من در اتاق را به هم میکوبم و دست روی قلبم میگذارم که چطور میکوبد.
صدای شهربانو را میشنوم :
-بگیرش رادین…بگیر دختره رو سکته دادی…
-من میترسم مامان…منو میزنه…
لادن بلند میگوید:
-طرف من نیا! کیش کیش طرف من نیا! رادین بگیرش دیگه!
-نه میترسم!
-برو به بهادر بگو بیاد بگیردش…بدو رادین!
صدای بال زدنش می آید. به در چسبیده ام و ای خدا گرفتاری شده ام!
-الان میرم…
در خانه ام باز میشود. صدای شکستن چیزی به گوشم میرسد. وحشی چیزی را شکست حتما!
لادن ترسیده میگوید:
-من برم تا منو نخورده!
و چند ثانیه ی بعد، وقتی که پشتِ در اتاقم میلرزم و جرئت بیرون رفتن ندارم، صدای آقا بهادُرِشان را میشنوم!
-عه پسّر اینجا چیکار میکنی؟
آب گلویم را فرو میدهم. لعنتیِ خونسردِ مسخره!
صدای شهربانو را میشنوم:
-اومده بود رو تراس حوری آقا بهادر…
-حوری؟!!
کف دستم را محکم به پیشانی ام میزنم. شانست را بگازَم حورا!!
رادین سریع میگوید:
-خاله حورا!
و بلافاصله شهربانو:
-نه منظورم حوراست…اسمِ دختر همسایه…خروست اومده بود رو تراسِ حورا جون که رادین دید…
-عا قربون قد و بالاش…خوشم میاد مَرده مَرد! شامه ش خوب کار میکنه…
چه میگوید؟! بگیرد و برود دیگر اَه!
نمیدانم میگیردش، یا نه…اما خیز برداشتنش را میفهمم که همراهش میگوید:
-پس دنبال حور و پری میگردی پسر؟
دست مشت میکنم…چقدر باید گوشت تنم بریزد!
– بوی حور و پری به مشامت خورده؟
چقدر دیگر از بیشعوری اش بگویم؟!
دستگیره را میکشم و با ترس و تردید از لای در نگاهی به بیرون می کنم.
-بیا اینجا بینَم! خانوم خانوما رو با حوریه اشتباه گرفتی…هر حوری که حوریه ی خودت نمیشه…
میبینمش! مردک جلف رکابی به تن دارد. و از آن قیافه و خنده ی شیطانی اش، پدرسوختگی چکه می کند.
-الان میگیرمش!
بالاخره خروس یاغی اش را با خیز بلندی میگیرد. و من بالاخره یک نفس آسوده میکشم و…مردک مریضِ بی ادب!
وقتی خیالم راحت میشود که آن حیوانِ ترسناک در بندِ صاحبِ بی تربیتش است، در را باز میکنم و دست به کمر و با عصبانیت نگاهش میکنم:
-این چه وضعشه؟!
به ثانیه نمیکشد که نگاهش را به من میدهد. همراهِ او، نگاهِ شهربانو و رادین! اما من نگاهم فقط به اویی ست که رو به من ابرویی بالا میدهد:
-بَه! همسایه خانوم…شرمنده بی دعوت تشریف فرما شدیم داخل…یاالله یاالله!
مسخره!
دست به کمر میزنم و با اخم میگویم:
-شما واقعا دیگه با این خروستون دارید مزاحمت ایجاد میکنید…لطفا اگر نمیتونید کنترلش کنید، از اینجا ببرید… کم کم دارید با این کاراتون آرامش رو از من سلب میکنید!
-حورا جان…
نگاهی به شهربانو میکنم که لبخند مصنوعی و ترسیده ای تحویلم می دهد. اما…بهادر خان، با آن رکابی و آن موهای یکی اینور یکی آنور و…بدتر از همه، آن نگاه تیز، قدمی به سمتم برمی دارد و در کمال آرامش میگوید:
-چشمش تو رو گرفته… من چیکاره ام؟
این دیگر چه دلیل مسخره ایست؟!
-لطفا رو طرز حرف زدنتون بیشتر کار کنید… و رو نزاکتتون!
با تک خنده ای تمسخرآمیز میگوید:
-رو چِشَم آبجی…امرِ دیگه؟
خودم را از تک و تا نمی اندازم و جدی تر میگویم:
-این خروسِ بی ادبتونم جمع کنید!
صدای آرام و پر از ذوق و هیجانِ رادین را میشنوم:
-آخجون دعوا!
وای لعنت به این بهادر،چرا انقدر بد حرف میزنه از الپ ارسلان رسیدیم به این،بقیه رمانارو خدا بخیر کنه
فقط منم رو بهادر کراشم؟ :))
😂😂
تنها نیستی گلم 😂🙂
فقط اخرین جمله ی رمان 🤣🤣🤣
وای من بودم همونجا ترکش میکردم خونه ی نحسو