خب انگار راست میگفت. شراره بسته است، ولی انقدر بندِ قلاده اش بلند است که به بهادر نزدیک میشود و برایش دُم تکان میدهد.
-آ قربونِ هیکلت شراره…حوری ببین چه دخترِ خوشگلیه؟ از چیِ این بچه میترسی؟
ترسناک نیست… حداقل نه به اندازه ی چنگیز! ولی هیبت عظیمی دارد.
-گاز نمیگیره؟!
بهادر بدون توجه به من، رهایم میکند و خم میشود. بیشعور!
درحالیکه قربان صدقه ی دخترِ لوسش میرود، میگوید:
-صدبار به اتابک گفتم که این بچه رو نبند… از چی نگهبانی بده وقتی بسته ست؟ مرتیکه از من لج داره، سر این دختر خالی میکنه… انگار بچه ی دوساله ست…
و با این حرف قلاده ی شراره را باز میکند! شراره خوشحال از آزاد شدنش، دور بهادر میچرخد. نمیدانم بترسم، یا نه! فرار کنم، یا همانطور کنار بهادر بمانم. و یا به حرفهای بهادر درمورد اتابک فکر کنم؟!
شراره که به سمتم می آید، قلبم هری میریزد و از ترس نمیدانم چه بگویم.
-بگو نیاد… بهادر بگو بره… هیع بغلم کن… وای برو عقب سگ!
بهادر با خنده دستم را میگیرد و میکشد و میگوید:
-برو بازی کن شراره، این مالِ منه!
ربزش قلبم شدیدتر میشود! او پا تند میکند و من هم همراهش کشیده میشوم. من را گفت که… مالِ او هستم؟!
درِ سوله باز میشود و صدای گوسفندها بلند میشود. حواس من پرتِ بهادر و این لحظه ها و… بهادر میگوید:
-وایسا همینجا، بزغاله ها رو بیارم…
رهایم میکند و داخل میرود. آب گلویم را فرو میدهم. پلک میزنم. نفس عمیق میکشم. نباید فراموش کنم که این یک بازی و یک قرار است. این واکنش های احمقانه دیگر چرا؟!
انگار حتی ترسم از این مکان و حیوانات هم کمتر شده و این حواس پرتی اصلا خوب نیست.
گوسفندان با دیدن بهادری که انگار کاملا او را میشناسند، سر و صدا میکنند. بهادر پر شر و شور است. میخندد، حرف میزند، نازشان را میکشد. واقعا اینها برای اوست؟! شغلش این است؟ مثلا شغل دومش…یا از سر علاقه؟
گیج و کنجکاو به حرکاتش نگاه میکنم.
-بشینید سرِ جاتون، تازه اومدید بیرون… جاتون هم که تمیزه، غذا هم که دارید…
درحال حرف زدن به سمتی میرود و با هیجان میگوید:
– بدو بیا اینجا بینَم!
سرَک میکشم تا بهتر ببینم. دو بزغاله ی گوش دراز را می بینم که بالا و پایین میپرند و صدایشان همه جا را برداشته!
بهادر به سمتم می آید و دو بزغاله هم به دنبالش! امممم الان بترسم دیگر؟!
-بهادر بگیر بغلت، نیان سمتِ من!
بهادر هم که چقدر توجه میکند به ترسِ من!
-پس عمهم میخواد بهشون شیر بده که نیان سمتت؟ خودتو آماده کن که این بچه ها گشنه شونه!
با این کلامش، منحرف نباشم چه کنم؟
هرچقدر نزدیکتر میشوند، بیشتر عقب میروم. و در عین حال دقیق تر نگاه میکنم. گوشهایشان چقدر دراز و بامزه است! و چقدر هم بپر بپر میکنند. یکی سفید و سیاه، و آن یکی حناییِ یک دست.
بهادر با پررویی میگوید:
-بریم که دایه حوری منتظره بهتون شیر بده!
بازهم ذهنِ منحرفم را کنترل میکنم و او که حرف بدی نزد!
هرچقدر سعی میکنم آرام بمانم، نمیشود. نزدیک که میشوند، با ترس عقب میروم و عصبی میشوم.
-من ازشون میترسم…
میخندد.
-نترسی که حال نمیده! پس واسه چی قبول کردم همسایه ی خوبی باشم؟
آه درست است دیگر…
-صحیح!
-پس وا بده حوری…
بترسم، یا وا بدهم؟!
-دارم سعیمو میکنم… اما من وا بدم، دیگه به تو حال نمیده…
روبرویم می ایستد و با لحن خاصی میگوید:
-تو وا بده، ببین من چطوری حال میکنم!
گوشهایم داغ میشود.
-تو بی ادبی! نمیخوام وا بدم…
-پس بترس!
و بلافاصله بزغاله ها را تشویق میکند:
-بدویید میمی اونجاست!
لعنت!
-قصدت اذیت کردنه…
صادقانه سر تکان میدهد.
-اَرِع!
بزغاله ها که به سمتم می آیند، تنم به شدت جمع میشود. نباید فرار کنم… نباید فرار کنم…
-اذیت نمیشم… آخی… چه نازید شما دوتا! ای جونم… همون جا وایسید… وایسید…
بهادر دست به کمر میزند و با لذت نگاهم میکند. قصدش زجرکش کردن است!
بزغاله ها دورم میچرخند و بالا و پایین میپرند. واقعا من را با مادرشان اشتباه گرفته اند؟! پاهایم شروع به لرزیدن میکنند و خنده ی هولی تحویل بزغاله ها میدهم.
-باشه باشه… یکم برید عقب… برید بازی کنید… الان من شیر ندارم…
