_ وا، حوراجون…اصلا ذوق و شوق نداریا، ناسلامتی عقد خواهرشوهرته!

لبخند کجی زدم:

_ خوشم میاد حتی برات مهم نیست که مدام اسم منو میچسبونی به قباد، البته شاید از درون حرص میخوری و از بیرون داری خوش اخلاق رفتار میکنی!

تک خنده‌ای کرد و موهای لخت و کراتین شده‌اش که این مدت رنگ نکرده بود و رنگ طبیعی‌اش بازگشته بود را پشت گوش داد:

_ چه حرفا میزنی حورا، قباد رو دوستش دارم، اما کور که نیستم میبینم تو هنوز زنشی… انشالله وقتی بچه به دنیا بیاد، برا شناسنامه که مجبور شیم عقد کنیم، تو هم طلاقتو میگیری و میری…

نگاهم را دوباره به کیمیا دادم:

_ دقیقا همینطوره لاله، فقط نمیدونم چرا قباد انقدر لفتش داده عقد کردن تو رو…حامله که شدی، دیگه چی میخواد که هی عقدتو میندازه عقب؟

آهی کشید که انگار از روی دلسوزی باشد:

_ دلش برای تو میسوزه راستش حورا، چندبار بهش گفتما…همش میگه بذار تکلیف حورا معلوم شه بعد، قبادم، بمیرم براش…با تموم رفتارای بد تو، بازم نگرانته که آواره‌ی کوچه خیابون نشی، ادم بی کس و کار همینه دیگه…

بی توجه به او حواسم بیشتر پی کیمیا بود که دست روی شکمش گذاشته و رنگش پریده بود:

_ اهوم…

_ اهوم؟ همین؟ واقعا در جواب خوبی‌های قباد همینقدر بی شرمی؟ جای تاسف داره واقعا حوراجان… یکم قدرشناس باشی بد نیست!

به کل حواسم پرت کیمیا بود، ظاهرا باز هم حالت تهوع داشت، از جا برخاستم و بی توجه به لاله‌ای که نطق میکرد به سمت کیمیا رفتم.