خشم در نگاهم شره میکرد، چشم ریز کرده گفت:

_ حالت خوبه؟

بی اراده بود که از دهنم پرید:

_ اره، یکم فقط حالت تهوع دارم، فکر کنم مسموم شدم…الان توالت بودم هول کردم، درو تند بستم ببخشید اگه ترسوندمت!

ابروهایش بالا پرید:

_ نه بابا خواهش میکنم، مطمئنی خوبی؟ دمنوش بذارم برات؟

حتما میخواهی در ان سم هم بریزی و کارم را تمام کنی دیگر…

من احمق، من خام و نادان که گول تو و کارهایت را خوردم، زندگی‌ام را دو دستی تقدیمت کردم، لعنتی!

_ نه خوبم ممنون!

سری تکان داد، موبایل را در مشتم فشردم و منتظر ماندم تا بیرون برود، معده‌ام میجوشید و استرس در جانم پیچیده بود…

سری جنباند و همینکه در را بست نفسم را محکم بیرون دادم، به موبایلم که روی شماره‌ی کیمیا مانده بود نگاه کردم اگر میگفتم زیاده‌روی بود؟ چه میکردم؟

عصبی چشم بستم:

_ باید بگم، اصن مستقیم به قباد میگم، ای خدا چجوری باور کنه اصن…

با خودم زیرلبی حرف میزدم و مدام فکر میکردم، چطور می‌گذاشتم او جای من بنشیند؟ چگونه بگذارم ذات کثیفش اینگونه ادامه یابد؟

همه را گول زده بود…با خراب کردن نام من؟

عوضی، خوشبختی من را گرفت…زندگی‌ام را ویرانه کرد…

محال است بگذارم خوش خوشان زندگی کند! محال است اجازه دهم اینگونه پشت سرم به من و بقیه بخندد!