با صدای در اتاق مشترکش با لاله، سریع و ناخواسته دستی به صورتش کشید، نمیخواست کسی بفهمد، نمیخواست فعلا لاله به چیزی شک کند، همینکه بدانند حورا رفته کافی بود، باید واکنش‌ها را میدید!

از جا برخاست، برگه‌ی آزمایش و نامه را تا زد و در جیب گذاشت. به سمت در رفت که همزمان با باز کردنش، لاله هم دست دراز کرده بود برای گشودن.

ناخواسته اخمی کرد:

_ چیکار میکنی؟ مگه دکتر نگفت سر پا نباشی زیاد؟

لاله با افاده‌ی همیشگی لبخندی زده و به اتاق حورا سرکی کشید:

_ وای خسته شدم از بس نشستم خب، نصف شبی اینجا چیکار داری؟ حوراجونو ولش کن بذار بخوابه!

در را کامل گشود. نگاه لاله که به تخت مرتب افتاد لبخند از لبانش پر کشید:

_ کجاس؟

با همان اخم گفت:

_ نیست، لباساشم نیست، رفته…

چشمان لاله متعجب درشت شد، گیج به قباد چشم دوخت:

_ چی میگی؟ یعنی چی کجا رفته؟

پوزخندی زد، نمیدانست چه بگوید، اما نباید وا میداد، نباید لاله میفهمید مشکلی وجود دارد:

_ رفته که رفته، برمیگرده…جز اینجا جایی نداره!

گفت اما در دلش آشوب بود، کجا را داشت برود؟ بی غیرت شده بود، زنش از دستش سر به بیابان میگذاشت، او که فکر میکرد صبر حورایش سقف ندارد، حالا کم اورده بود، رفته بود، کجا؟ حالش خوب است؟ کسی ازارش ندهد؟ مزاحمش نشوند؟ آن مردک خواستگارنما، اذیتش نکند؟

با هر فکر و خیالش، نفس‌هایش تند‌تر میشد، لاله دید اما لب نزد، خوشحال بود از نبودن حورا، از رفتنش، از اینکه دیگر میتوانست بیش از پیش قباد را در دست بگیرد!