آلپ‌ارسلان کنار گوشش غرید

_ باز زبونت سمباده کشی میخواد نه؟

_ انقدر بهم گیر نده ببین صدام در میاد اصلا یا نه

_ مثل احمقا شکمتو گرفتی تلو تلو میخوری که چی؟

دلارای سرش را سمت مخالف برگرداند تا او شکستنش را نبیند

ماه پیش در گروه تلگرامی که دکترش داده و مادران باردار در آن بودند از واکنش همسرهایشان خوانده بود

به اینکه چطور مدام با عشق به راه رفتنشان نگاه می‌کنند یا سربه سرشان میگذارند تا استرسشان کم شود

تلاش کرد صدایش نلرزد

_ شکم منو ببین

فکر کن دوتا هندوانه بهت بسته باشن

میتونی عادی راه بری؟

نخیر همش میترسی بیفته

با دستت نگهش میداری

ارسلان پوزخند زد

_ کاش بیفته! مشکل همینه مثل مامانش سگ جونه

احساس کرد کسی خنجر تیزی در قفسه سینه اش فرو کرد

چادر را روی صورتش کشید و همانطور که آرام اشک میریخت تند تر قدم برداشت

قولش را فراموش کرده بود

همان دقایق اول چنان به هق هق افتاد که صدای غرغر ارسلان بلند شد

حال خوبی نداشت

استرس ها ، خونریزی انگشتانش و وحشتی که تجربه کرده بود توانش را می‌گرفت

مثل روزهای اول حالت تهوع داشت و دعا می‌کرد این نگرانی ها کار دستش ندهد

زیر شکمش تیر می‌کشید و سینه هایش درد داشتند

بالاخره میان هق هق ها حالش بهم خورد

دستش را مقابل دهانش گرفت و سمت فضای باز دوید

تنها توانست خودش را به باغچه برساند و با تمام توان عق زد

طوری که حس کرد چشمانش در حال بیرون افتادن است

کسی بازویش را عقب کشید و بعد صدای محکم و دستوری آلپ‌ارسلان

_ بسه ، تمومش کن

چشمانش سیاهی رفت

_ ولم … ولم کن … آخ

_ بس کن میگم

_ اجازه … اجازه بالا آوردنم ندارم؟