آلپ‌ارسلان حرفی نزد

چقدر سرگذشتشان شبیه بود

پدر مادرهایی با ذهن بسته و حماقتی بی اندازه که خیال می‌کردند هیچکس جز خودشان هیچ چیز نمیفهمد

نتیجه چه شده بود؟

بچه هایی پر از عقده و حسرت با دنیایی از اشتباه…

دلارای برای چه جنین را میخواست؟

تا دنیا این بلا را سرش بیاورد؟

اصلا آن بچه نیامده بدبخت بود

شاید تنها شانسش در زندگی وجود مادری چون دلارای بود

ثانیه ای مکث کرد و بعد حرفش را پس‌گرفت

دلارای هم بچه بود

پر از آسیب هایی که شاید تقصیر خودش نبود اما روحش را از بین برده بودند

حتی او هم نمی توانست مادر خوبی باشد چه برسد به پدرانه های آلپ ارسلان!

روزی که از دخترک خسته می‌شد زمان رفتن میرسید و آن وقت تازه می‌فهمیدند به دنیا آوردنش چقدر اشتباه بوده

نمیخواستش چون می‌ترسید!

از خودش و آینده ای که برایش می ساخت

نمیخواستش و می‌دانست این نخواستن به نفع بچه است

تا زمان خواب هیچ کدام سکوت بین‌شان را نشکستند

هر دو در فکر بچه بودند

هر دو به نجات دادنش فکر میکردند

یکی با کشتنش و دیگری با به دنیا آوردنش!

آلپ‌ارسلان قبل از خواب در مقابل چشمان خیره ی دلارای بدون خجالت در ها را قفل کرد و کلید را برداشت

برای چندمین بار به خودش لعنت فرستاد

کاش می‌شد فردا تمامش میکرد

کاش قول نداده بود!

هرچند قولش به دلارای اهمیتی نداشت

دخترک آنقدر خطا کرده بود که حال حق اعتراض نداشت اما کسی که علیرضا برای سقط معرفی کرده بود برای فردا آماده نبود

پیام علیرضا چند دقیقه قبل به دستش رسیده بود

“چند برابر پول میگیره و انجامش میده ولی میگه با مسئولیت خودتون

بچه بزرگه ممکنه هر اتفاقی بیفته”

سیگاری آتش زد و با اعصابی داغان کام گرفت

اگر دلارای را میکشت…

موهایش را چنگ زد

او نه ، اگر میکشتش هم انتخاب احمقانه‌ی خودش کشته بود