تند میگم : شما … شما خودتون زحمتش رو بکشین … اگه زحمتی نیست ! …
اون می دونه … حالاکه همه چیز رو می دونه چرا باید به روی خودم نیارم ….. با مکث … خیره به خیابونه جلوی روش لب میزنه :
ـ اینطوری بهتره … دوست ندارم تنهایی بیفتی دنباله کاراش … یه سِری کارا رو مَردا باید انجام بدن ! …
بهش خیره می مونم که سمتم نگاهی میندازه … لبخند کجی می زنه و باز به رو به رو خیره میشه … مَردا ؟ … من هیچ مَردی رو برای این جور کارا سراغ ندارم …. بعد از بابام …. که اونم چند سالی هست شمال خونه گرفته چون مامان اونجا رو دوست داره ! …
جوابی بهش نمیدم … اون مَردِ زندگی من نیست … اما دوست ندارم از این به بعد هم نباشه … دلم تکیه کردن می خواد … من با همه ی ایستادگیم روی پای خودم ، گاهی لازم دارم که کسی بغلم کنه … که با پاهای کسی دیگه راه برم و نگران نباشم … شاید تارخ همون تکیه گاه باشه …
پلک میزنم … طولانی … آدرس رو میدم و سر خیابون ازش می خوام نگه داره … می ترسم مامان جلوی در باشه و اونو ببینه … نمی خوام کار از محکم کاری عیب کنه و پیاده میشم … خم میشم و از پنجره باز مونده بهش نگاه میکنم … لبخند خجالت زده ای میزنم و میگم : زحمت شد ! …
انتظار دارم بگه رحمتی …. یا بگه زحمتی نیست .. اما لبخند کجی میزنه و میگه : راه برای جبرانش زیاد سراغ دارم … بهم بدهکاری … راه جبرانش رو خودم بهت میگم … بعدا …
جا می خورم … اما نمی تونم جلوی لبخندی که روی لبام جا خوش میکنه رو بگیرم … منم دوست ندارم این اتصال قطع بشه …. دوست ندارم آخرین دیدارمون باشه ….
دستش رو توی جیب کتش فرو میبره و سمتم میگیره : مدارکت رو اینجا پیک کن … باقیش با من … آشنا دارم … نمی خواد بیای ! … شماره مم داخلش هست …
دست دراز میکنم و کارت رو میگیرم …

راضی ام …. دنده عوض میکنه و سر خم میکنه به معنی خداحافظی … منم سری تکون میدم و سر جام می ایستم … دور میشه … ماشینش که محو میشه عقب برمیگردم و از راه کوچه میرم …. کوچه ی عریضی که آریا به انتخاب خودم خرید تا توش راحت باشم ، بدون خودش ! …
جلو میرم … مامان رو نمی بینم … رو به روی ساختمون میرسم و کلید رو توی قفل میندازم … با دست دیگه م گوشیم رو نگه می دارم و شماره ی مامان رو میگیرم …
در خونه رو باز میکنم و همزمان مامان گوشی رو برمی داره … کمی آروم تره …. یعنی گریه نمیکنه وگرنه که صداش گرفته س …. خیلی بدتر …
ـ الو … رها جان …
ـ مامان کوشی تو ؟ … نگفتم وایسا تا بیـ ..
ـ بیا مامان … من تو خونه م …
چشمام درشت میشن و به ساختمون خونه نگاه میکنم … خونه ی ویلایی که شیک درست شده … با آجرهای قهوه ای سوخته که چند تا پله می خوره تا بهش برسی …. در شیشه ای خونه نیمه باز مونده … جا می خورم … گوشی هنوزم دستمه و میگم : کدوم خونه !؟ ….
صدای مامان حواس برام نمی ذاره : وا … یعنی که چی کدوم خونه ؟ … مگه چند تا خونه داری مامان جان ؟ …
جلو میرم و به پله ها که میرسم در نیمه باز مونده کامل باز میشه … مامان گوشی به دست بیرون میاد … بیخیال چشمای سرخ شده ش میشم … بیخیاله صورته آرایش نکرده ش که از محالاته … میگم :
ـ وا … چطور اومدی خونه ؟…
اونقدر جا خوردم که هنوزم گوشی دستمه … مامان اما لبخند به لب گوشی کنار گوشش مونده رو پایین میاره و میگه : به آریا زحمت دادم … بیار پایین گوشیت رو … کجاش اینقدر تعجب داره ؟! …

هول شده گوشی رو پایین میارم … مامان حرف میزنه … غر میزنه … من ذهنم کنار همون آریا گفتنش جا مونده که خود آریا از پشت سر مامان بیرون میاد و کنارش می ایسته … اخم داره و میگه :
ـ می ذاشتی شب می اومدی … تا شب باید منتظر می موند ؟ ..
سمت مامانم برمیگرده و میگه : شما برو داخل..
مامان لبخند مهربونی بهش میزنه و میگه : زیاد دعواش نکن … خسته س دخترم ! …
خسته ؟ … کجا خسته م ؟ …. بیشتر وا رفته م … مامان با همون لبخند از کنار آریا می گذره و داخل میره … آریا شاکی و پا برهنه دو سه تا پله رو پایین میاد … من هنوزم بی پلک بهش نگاه میکنم که میگه :
ـ خونه س یا طویله ؟ … سگ با صاحابش گم میشه … کپک نزدی این لا به لا ها ؟ ..
محل نمیدم و عوضش میگم : تو اینجا چیکار میکنی ؟ …
ـ می رقصم ! …. نکنه توقع داری پای بی مسئولیتی تو مامانت رو بذارم پشت در وایسه تا بیای !! …
ـ بهت زنگ زده ؟ …
آریا پوف کلافه ای میکشه و باز از پله ها بالا میره … همزمان به مسخره میگه : نه …. پرم رو آتیش زد ظاهر شدم ! …
اخم می کنم … دلخورم … اما به روی خودم نمیارم … امروز رو بهش احتیاج دارم … می تونه ازم سواری بگیره … راستش تا حد زیادی هم ازش ممنونم و از پله ها بالا میرم … وارد خونه میشم … لبم رو گاز میگیرم … دو سه جفت کفش
م کنار کمد جا کفشی پراکنده موندن … یکی شرق و یکی غرب … کفشی که پام مونده رو در میارم … جفت میکنم و کنار جا کفشی میذارم که تشر آریا رو میشنوم لا به لای دندون غروچه ای که از حرص میکنه :
ـ عزیزم … کمد کفش داریم … چرا کنارش ؟ …
ابرو بالا می ندازم و نگاش میکنم … حس میکنم رو به انفجاره … کفش های جفت شده رو داخل کمد می ذارم … حتی اونایی که زمین موندن و شلخته ن … آریا بی محل داخل میره و صدای مامانم رو میشنوم :
ـ همیشه اینقدر شلخته س ؟ …
جا می خورم … مامانه خودم داره این حرفا رو میزنه!! … کمی بعد صدای آریا میاد : از خونه مشخص نیست !؟ …

جا می خورم … مامانه خودم داره این حرفا رو میزنه!! … کمی بعد صدای آریا : از خونه مشخص نیست !؟ …
خم راهرو رو رد میکنم و میگم : خسته بودم فقط یه مدت … بهتری مامان ؟ …
روی مبل نشسته و پا روی پا انداخته … لیوان آب قندی که دستشه رو روی میز میذاره … بغض داره چشماش … من میبینم …
آریا سمت اتاقی که پشت سره مامانه میره و اشاره میکنه دنبالش برم … اگه بخوام حساب کتاب کنم که چقدر دلیل برای غر زدن داره از دستم در میره این حساب کتابا …. پوفی میکشم و بلند میشم :
ـ برم لباس عوض کنم میام ..
مامان سری تکون میده و من سمت اتاق میرم … داخل میرم و آریا از چپ به راست و برعکس قدم رو میره و با اومدنم تند سمتم میاد …
جا می خورم … آریا در اتاق رو می بنده و با صدایی که سعی داره نلرزه از عصبانیت لب میزنه : هوا می خوری تو این خونه ؟ … خونه س یا زباله دونی ؟ …. تو چای خشک هم نداری آدم پذیرایی کنه …. چطور زنده ای اصلا ؟ ..
اخم دارم و میگم : فرق داره مگه ؟ … زندگیه خودمه … تو چرا جوشش رو میزنی ؟ …
شالم رو میکشم و زمین می ندازم … لا به لای لباسای روی زمین مونده و آریا اخم میکنه :
ـ جوشش رو میزنم چون آبرو دارم … تو آبرو داری بلد نیستی …. نمیگی یکی بیاد خونه ت چه کوفتی می خوای بذاری جلوش ؟ ..
محلش نمیدم و سمت کمد میرم … آریا بدش میاد از بی محلی …. مثله همیشه … من عادت هایی که داره رو از بَرَم … از حفظ ! …
صدای پاش رو میشنوم و تهش بازوم که کشیده میشه … عقب میکِشه منو … رو به روش قد علم میکنم … رو به روش یعنی سینه به سینه شدن باهاش … هول میشم … آریا اما با اخم بهم زل میزنه …
خیلی وقته این همه بهش نزدیک نشدم…

خیلی وقت ! … همه ش دو سال … چینای دور چشمش بیشتر از قبله ، جا افتادگی خاصی داره چهره ش …. سبزه و چشم ابرو مشکی … اما زُمُخت و مردونه … اخمو … ابرو های پر پشتی که هشتی بودنش ترسناک ترش کرده ! ….
اخم کرده لب میزنه : وقتی باهات حرف میزنم ، بهم پشت نکـ …
جمله ش رو می خوره ! … ادامه نمیده .. دلیل این تعلل و مکثی که میکنه رو نمی فهمم … تهش میگه : مردونه س ! …
ابرو هام درهم میشه .. چی مردونه س ؟ … گیج میشم و گیج تر بهش زل میزنم که ول میکنه بازوم رو … نیم قدمی عقب پرت میشم و لب میزنه : بوی عطر مردونه میدی ! …
رنگم میپره … خودم حسش میکنم … یخ میزنم .. چرا ترس برم داشته ؟ .. چی هست بینمون مگه ؟ … آریا ریز بین نگاهم میکنه … مگه میشه این رنگه پریده رو ندیده باشه ؟ …
صدای پوزخندش بلنده و میگه : چقدر زود جمع و جور کردی خودت رو ! …
جا می خورم … آریا بیرون میره … وقت نمیکنم بترسم از آبرو بَری و احتمالا داد و بیدادش جلوی مامان اینا … چون میشنوم صداش رو : با اجازه میرم بیرون … برمیگردم ! …
برمیگردم گفتنش چند باری تو گوشم تکرار میشه و من انگار خیالم راحت میشه که نفسی تازه میکنم … که لبه ی تخت میشینم و مامانه از همه جا بیخبر به اتاق میاد و انگاری درد و غم خودش رو یادش رفته که میگه :
ـ چطور تحملت میکنه اخه ؟ … اصلا چطور شپش نزده موهات رو ؟ … این چه وضعه خونه داریه ؟ …
شاکی ام خودم از خودم … از آریا … شاکی ام و اخم میکنم : وقت گیر اوردی مامان ؟ ..
اخم دارم … غصه هم دارم … زود ؟ … زود خودمو جمع و جور کردم ؟ .. دوساله ! … بی انصافه آریا … دلم خوش باشه که مهمه براش ؟ … مهم بود سر نمیزد ؟ … به من .. به خونه حداقل …. فکرا توی سرم بالا و پایین میرن و صدای مامان باز حواسم رو پرت میکنه :