نمیخواستم توضیح بدم چه اتفاقی برام افتاده.همه که نباید از بدبختی های من باخبر میشدن آخه!
اما اون انگار تا جواب سوالش رو نمیگرفت حاضر نبود بیخیال بشه برای همین بود که گفت:

-ببین من وقتی میخوام جواب یه چیزی رو بدونم از دو روش استفاده میکنم…روش اول اینکه از خود طرف سوال میپرسم روش دوم اینکه از زیر زبون طرفو حرفو میکشم بیرون که البته اون دومی با کتک همراه…حالا دیگه میل خودت!

سرمو بالا گرفتم و با صورتی که حالت غمگینش دست خودم نبود پرسیدم:

-چی میخوای بدونی!؟

به بینی و دهنم اشاره کرد و گفت:

-کی این بلارو سرت آورده!؟

مظفر همیشه منو میزد اما هیچوقت کسی ازم نپرسیده بود کی کتکت زده…یا بهتره بگم من کسی رو نداشتم که جواب این سوالو بهش بدم بجز ننجون که اون خودش نپرسیده میدونست و هیچ کاری جز ناله و نفرین ازش برنمیومد.
با بغض و چشمهای آماده ی اشک ریختن جواب دادم:

-مظفر…

چشماش خیره موند رو چشمهای لباب از اشکم.دوباره پرسید:

-مظفر کیه!؟

اینبار دیگه بی اختیار اشک از چشمم چکید روی گونه ام. به هر بدبختی ای بود اون بغض لعنتی رو قورت دادم اما با صدایی لرزون جواب دادم:

-عموم…شوهر مادرمم هست…

عین بازرسها به سوال به سوالهای بعدیش اضافه کرد:

-چرا کتکت زد!؟

دماغمو بالا کشیدم و جواب دادم:

-رفتم دیدن مامانم…کتکش زده بود.سرو کله اش پیدا ش سر اینکه رفتم دیدن مامان و ازش خواستم از خونه اش بزنه بیرون این بلارو سرم آورد…

خسته از توضیح دادن در مورد این موضوع که فکر کردن بهش اعصابمو خرد میکرد گفتم:

-باهام چیکار داشتی!؟

دفت سمت چوف لباسی.شبوارش رو برداشت و همونطور که می پوشیدش گفت:

-جواب این سوال بمونه واسه بعداز تلافی کار مظفر

شلوارش رو برداشت و همونطور که می پوشیدش گفت:

-جواب این سوال بمونه واسه بعداز تلافی کار مظفر

من اصلا متوجه منظورش نشدم.همینطور بی حرکت ایستادم و مشغول تماشای کارها و حرکاتش شدم.کلاه کاسکت و سوئیچ موتورش رو برداشت و اومد سمتم و گفت:

-آدرس خونه اش رو که بلدی!؟

گیج و گنگ نگاهش کردم و پرسیدم:

-هان!؟ چی؟ آدرس کجا؟ آدرس کی!؟

اومد سمتم درحالی که اخم پررنگ روی صورتش که در ترکیب با هیبت بلندبالاش آدم رو به خُف مینداخت و جواب داد:

-آدرس خونه ی عمه ام! خب آدرس همونی که این بلارو سر دک و پوزت آورد!

باتعجب نگاش کردمو پرسیدم:

-مظفرو میگی!؟

رفت سمت درو همونطور که کفشهای اسپورت مشکی رنگش رو میپوشید گفت:

-پدری ازش دربیارم که دیگه تا آخر عمرش جرات نکنه چپ نگاهت بکنه چه برسه به اینکه دست روت بلند بکنه…

من خشکم زد چون این اولینبار بود یه نفر برام غیرتی میشد. با بهتره بگم چون تاحالا هیچکس سعی نکرد اینجوری ازم دفاع کنه و پشتم دربیاد.
همینطور داشتم خیره خیره نگاه میکردم که گفت:

-معطل چی هستی؟ یالا بیا…

به خودم اومدم و دویدم سمت در و با پوشیدن کفشهام راه افتادم دنبالش و پرسیدم:

-کجا میخوای بری ؟ مبخوای بری با مظفر دعوا کنی!؟

از پله ها پایین رفت و بعد یه نیمچه نگاه بهم انداخت و گفت:

-میرم حقشو بزارم کف دستش.فکر کرده تو بی سرو صاحابی اینجوری کتکت زده!

ماتم برد.آره…مات بردن من ساده ترین واکنش در مقابل شنیدن این حرفها بود.
آخه من از مظفر زیاد کتک خوردم و هیچوقت نشد کسی اینجوری پشتم درآد و قرص و محکم ازم دفاع کنه..
ولی…ولی من نمیخواستم اتفاقی برای اون بیفته.
مظفر آدم گنده لاتی بود برای همین دویدم سمتش و گفتم:

-نه من نمیام!

ایستاد و خیلی آروم به سمتم برگشت و گفت:

-نمیای!؟ یعنی چی که نمیای!؟

درست که اگه همچین اتفاقی میفتاد دلم خنک میشد ولی درست واقعا همه چیز لذت بخش بود اما اصلا نمیخواستم برای خوشحالی و خنک شدن دل خودم اونو توی دردسر بندازم برای همین با اضطراب آب دهنمو قورت دادم و جواب دادم:

-مظفر اولین بارش نیست همچین کارایی میکنه..آدن خطرناک و دم کلفتیه

نشست روی موتورش و گفت:

-بار اولش نیست کتکت میزنه!؟ پس دیگه الان واقعا لازم شد ابن مظفرخانو یکم ادبش کن…برو درو باز کن زودباش…