توی دلم خدا رو صدا زدم و رفتم سمت در ورودی..

وارد راهروی باریک جلوی در که شدم، در از بیرون باز شد و سورن با لبخندی به لب اومد داخل…

بی اراده من هم لبخند زدم و قدمی جلوتر رفتم و اروم گفتم:

-سلام..خوبی؟..

در رو پشت سرش بست و چشمک بامزه ای زد و گفت:

-سلام عزیزم..ممنون تو چطوری؟..

-خوبم..خوش اومدی..

سرش رو تکون داد و مشغول دراوردن کفش هاش شد و بعد خم شد و کفش هارو برداشت و داخل جاکفشی گذاشت….

دمپایی های مخصوص خودش رو از جاکفشی دراوردم و پاش کرد و راه افتاد سمت من…

بهم که رسید، نوازش وار دستی به بازوم کشید و گفت:

-چه خبر؟!..

راه افتادیم سمت سالن و گفتم:

-سلامتی..تو چه خبر؟..چرا اینقدر دیر اومدی؟..

-مریض داشتم..

با تعجب گفتم:

-از مطب میایی؟!..

-اره..حسابی هم خسته ام..اما نتونستم برم خونه..گفتم یه سری بهتون بزنم ببینمتون…

-خوب کاری کردی..

وارد سالن که شدیم سورن بلند و با محبت گفت:

-به به..سلام خوشگله..

مامان هم از روی مبل بلند شد و لبخند زد و همزمان چشم غره ای هم رفت و گفت:

-سلام..خوش اومدی..خوشگله چیه؟..

سورن که به مامان رسیده بود، خم شد گونه ش رو بوسید و با خنده گفت:

-خوشگلی دیگه..

مامان ضربه ای به شونه ی سورن زد و گفت:

-بشین اینقدر زبون نریز..

سورن جای قبلی من، کنار مامان نشست و من هم کنارشون ایستادم…

لبخندی زدم و گفتم:

-برم برات غذا گرم کنم..حتما گرسنه ای..

سورن دست هاش رو بهم مالید و با ذوق گفت:

-اخ اخ نگو..حسابی سر و صدای شکمم دراومده..چی داریم؟…

با همون جمله ی کوتاهِ “چی داریم”ش یه حالی بهم دست داد و دلم براش پر کشید…

از اینکه خودش رو هم جزئی از ما می دونست و جمع میبست، سرذوق اومدم و راه افتادم سمت اشپزخونه…

در همون حال با خنده گفتم:

-کوکو سبزی داریم..الان اماده میکنم..

وارد اشپزخونه شدم و سورن برای اینکه صداش بهم برسه، بلند گفت:

-قربون دست و پنجه ت..فقط سرعت بده که دارم از گشنگی از حال میرم..

با خنده گفتم:

-چشم..الان دو سوته اماده میکنم..

مشغول اماده کردن غذا شدم و مامان و سورن هم شروع کردن به حرف زدن…

یک گوشم اونجا بود که چی میگن اما چیزی نمی شنیدم و داشتن اروم باهم صحبت می کردن…

استرس گرفته بودم که مامان موضوع رو به سورن نگه…

تند تند غذا رو گرم کردم و سبد سبزی و نون و نوشابه هم از داخل یخچال دراوردم و وسط میز گذاشتم….

رفتم پشت کانتر و گفتم:

-سورن غذا اماده س بیا..

چون پشتشون بهم بود صورتشون رو نمیدیدم و سورن که بلند شد، لبخند روی لبم نشوندم و سعی کردم اضطرابم معلوم نشه….

مبل رو دور زد و چرخید طرفم و با دیدن قیافه ش دلم هری ریخت…

اخم های درهم..صورت سخت شده و لب هایی که محکم روی هم میفشرد…

همون لحظه فهمیدم از چیزی که میترسیدم به سرم اومده…

همینطور داشتم نگاهش می کردم که اومد داخل اشپزخونه و پشت میز نشست…

بشقابش رو کمی جلو کشید و بی حرف و با بی میلی تمام مشغول خوردن شد…

دیگه از اون صورت بشاش و سرحالِ موقع ورودش خبری نبود…

کنار میز ایستادم و با تردید گفتم:

-سورن خوبی؟!..چیزی شده؟!..

سرش رو تکون داد و بدون اینکه نگاهم کنه “نه” ارومی زیرلب گفت…