تحمل ماندن ندارم از درون در حال سوختنم ، درونم کوره ادم پزی است گوشت تنم در حال سوختن است .

 

 

 

 

بی نیم نگاه به سمت مهبد میروم و در را چنان می کوبم که در،در لولا می لرزد . سر به گریبان می گیرم .

 

 

 

عمق فاجعه اینجاست که اشکی هم دم مشک ندارم که بریزم .

 

 

 

 

از زمان و مکان جدا می شوم گذشته پیش چشمانم جان می گیرد .‌

 

 

 

ستم های که این زن به من روا داشته دلم را مچاله می کند که کسی به در می کوبد .

 

 

 

– توکا جان ؟

 

 

 

– برو راحتم بذار مهبد .

 

 

 

– در رو باز کن حرف بزنیم .

 

 

سر به در می فشارم سرم هم مثل دلم در حال ترکیدن است .

 

– گفتنی ها رو مادرت گفت .

 

 

 

– توکا ….

 

#پارت۱۳۱

 

 

به در می کوبد اعتنا نمی کنم ، خسته می‌شود می رود .

 

 

 

 

کمرم که درد می گیرد قوز کرده بر می می‌خیزم و سلانه سلانه خودم را به تخت آوا می رسانم ، اوای من .

 

 

 

 

 

 

 

دخترکم تنها رشته اتصال من است به این زندگی دنیا که بیاید این رشته را برای همیشه می برم و میروم .

 

 

 

 

این زندگی را می گذارم برای بشرا و زرین تاج خانوم ؛حال که فکر می کنم مفتش هم گران است !

 

 

 

 

خودم را در اتاق محبوس می کنم تا که فشار مثانه وادارم می کند به رفع حصر .

 

 

 

 

از اتاق که بیرون میایم بشرا و مهبد را روبروی هم می بینم خبری از زرین تاج خانوم نیست ولی آن دو سرشان بهم نزدیک است .

 

 

 

 

بشرا که نگاه مرا متوجه خود می بیند زیر زیرکی لبخند کج تحویلم می‌دهد .

 

#پارت۱۳۲

 

 

 

از اتاق که بیرون میایم بشرا و مهبد را روبروی هم می بینم خبری از زرین تاج خانوم نیست ولی آن دو سرشان بهم نزدیک است .

 

 

بشرا که نگاه مرا متوجه خود می بیند زیر زیرکی لبخند کج تحویلم می‌دهد .

 

 

 

 

 

لبخندش به خنجر می ماند . قلبم را نشانه می رود . می بینم که چطور دست به بازوی مردانه اش می سپارد .

 

 

 

 

ذات پلیدش بر بقیه اگرچه پوشیده بود بر من آشکار است .

 

 

 

 

می بینم که لب غنچه و جلو می برد ، توان ماندن و شکستنم نیست حتی جان جنگیدنم ندارم .

 

 

 

 

 

پشت می کنم به انها نمی توانم تماشگر باشم و در خود نشکنم .

 

 

 

 

 

به سرویس بهداشتی پناه می برم .‌اشک در چشمم جمع شده اما نمی ریزمشان .‌به صورتم آب می پاشم خنک نمی شوم اما .

 

#پارت۱۳۳

 

 

گر گرفته تر از آنم که آب چاره باشد ،به داد مثانه ام میرسم پیش از انکه بترکد .

 

 

 

در حال شستشوی دستانم هستم که صدای جیغ بشرا مات و مبهوتم می کند .

 

 

 

 

خیلی اسیر و عبیر بهت نمی مانم از سرویس بیرون می ایم .

 

 

 

 

بشرا را در حالی می بینم که به پهنای صورت اشک می ریزد و دست مقابل دهان گرفته است که صدا خفه کند.

 

انگشت اشاره مهبد پیش چشمان اشکبارش به حالت تهدید بالا و پایین میشود .

نگاه من با اوست ولی اویی که فقط نیم رخش را می بینم حواس و نگاهش با من نیست .

 

پره بینی اش تند تند باز و بسته می شود و سینه اش هیستریک تکان میخورد . و صورتش سرخ است .

 

 

– اینو زدم که دور ور نداری حد و حدود خودتو بدونی دختر عمه …. اگه تن به این ازدواج دادم از سر رضا و رغبتم نبوده ، خودت هم خوب می دونی ! پس دور ور ندار من یه تار موی گندیده توکا رو با هزاری عین تو تاخت نمی زنم که اگه یه روز بزنم اون روز بی شرف عالمم …

 

#پارت۱۳۴

 

جیغ امیرحسام رشته کلام را از دست مهبد در می آورد و من را هم از جا می پراند .

 

 

 

 

صدا از آشپزخانه است ، مهبد بشرا را کنار میزند و با سرعت به سمت آشپزخانه می دود .

 

 

بشرا هم مبهوت پشت سرش روان میشود . گریه بچه یک دم قطع نمی‌شود .

 

 

من هم دست روی سینه می گذارم و نفس عمیق می کشم .

 

 

 

طپش قلبم بی امان است .

 

 

 

 

 

دیری نمی پاید سروکله مهبد با امیر حسام پیدا میشود .

 

خونی جهنده که از دست کوچکش شره می کند دلم را ریش می کند .

 

 

 

 

 

 

 

کسی متوجه من نیست ، رو برمی گردانم که نبینم. گریه‌اش بلند است دلخراش است .

 

با همان نیم‌نگاه هم میشد فهمید که پنجه‌اش را عمیق بریده است .

 

 

 

 

 

 

مهبد منتظر بشرا نمی ماند همانطور که سر امیرحسام را به سینه کشیده است سمت در روان میشود .

 

#پارت۱۳۵

 

 

 

در باز است ، و ده دقیقه میشود که انها رفته اند و من هنوز سرپام و بی پلک زدن به در باز خیره‌ام .

 

 

 

با خودم در تردیدم ،ولی نمی توانم نسبت به این دری که به رویم باز مانده بی‌تفاوت بمانم .

 

 

 

احتمال اینکه دیگر چنین موقعیتی پیش بیاید نزدیک به صفر است !

 

 

 

به خودم می جنبم پیش از اینکه دیر شود ، به اتاق میروم ، همانجایی که دیشب خوابیدیم لباس هایش را ولو کرده است .

 

 

 

به پول احتیاج دارم ، ترجیحاً نقد ، جیب شلوارش را می گردم . معمولاً پول نقد زیاد نگه نمیدارد ولی همین دویست تومان هم غنیمت است .

 

 

 

برش میدارم . جیب سمت دیگر دیگرش را می گردم آن روز چشم گرفته و دیده بودم گوشی موبایلم را در جبب شلوارش گذاشت .

 

 

 

با دیدن گوشی موبایلم چشمم برق میزند .‌

 

 

 

در این خانه چند تکه لباس دارم . به اتاق خودمان که حال آن زن صاحبش شده میروم .

 

 

به لباس احتیاج دارم . کمد را باز می کنم .

 

آن زن با فراغ بال لباس های خودش را در کمد آویزان کرده و لباس های مرا در نایلونی آن ته چپانده است .

 

#پارت۱۳۶

 

 

در دلم نفرت می جوشد با این حال سعی میکنم ارام بمانم .

 

 

در نهایت هم پالتوی گرمی به تن می کنم و از فرصت استفاده‌ و فرار می کنم .

 

 

 

 

موقع فرار به بعدش فکر نکرده بودم . زیادی بلاتکلیفم اما از تصمیمی که گرفته ام پشیمان نیستم .

 

 

 

 

 

برف روی سر و شانه ام می نشیند . از خانه ای که یک روز خیال میکردم خانه امیدم است و حالا خلاف این بود دور شده ام . خیلی دور .

 

 

 

پاهای کم رمقم زوق زوق می کند . در مسیر به یک ساندویچی برمی خورم و قار و قور معده ام یادم می آورد که صبحانه نخورده ام .

 

 

 

 

بی تعلل اضافی داخل ساندویچی میشوم و سفارش فلافل میدهم

 

 

 

بوی فلافلی که در بینی ام رسوخ کرده مانع از این می‌شود که به چیز دیگری فکر کنم .

 

#پارت۱۳۷

 

ساندویچم را به نیمه رسانده‌ام که گوشی موبایلم در جیب پالتویم زنگ می‌خورد .

 

 

 

دور دهانم را پاک می کنم .‌ ساندویچ فلافل بسی چسبید، از انهایی است که تندی اش دود از کله بلند می کند .

 

 

 

مکث می کنم . نگاهی به صفحه می اندازم شماره نا آشنا است . برای جواب دادن گوشی در تردیدم .

 

 

 

 

انقدر به صفحه خیره می مانم تا تماس قطع میشود .

 

جرعه ای از نوشابه ام می نوشم که دوبار گوشی موبایلم زنگ می‌خورد .

 

 

 

باز هم همان شماره. تماس را برقرار میکنم این‌بار اما هیچی نمی گویم میخواهم هرکه پشت خط است ابتدا خود حرف بزند .

 

 

 

 

صدای نفس هایش را میشنوم .

 

 

– توکا …‌

 

 

 

____

 

دوستان گل کسانی که برای وی ای پی واریز داشتید ایام عید، مشکلی برای ادمین عزیزمون پیش اومد و نتونستن که به موقع پاسخگو باشند اگه چنانچه لینک دریافت نکردید یا درخواست عضوییتون تایید نشده لطفاً مجدد یه پیام بذارید که بیاید بالا و رسیدگی بشه مرسی از صبر و حوصله اتون

 

#پارت۱۳۸

 

 

امید به من برمی گردد . توقع نداشتم او پشت خط باشد به خیالم از من دست شسته است .

 

 

– خاله …

 

 

– خوبی تی بلا میسر ؟ اذیتت نکرد ؟

 

 

– من شرمنده ام خاله اسباب زحمت شدم دردسرم درست کردم ….

 

 

– توکا خجالت بکش ؛ این چه حرفیه ؟ کجایی الان عزیزم ؟

 

 

 

ناچاری به صداقت وادارم می کند .

 

 

– یه ساندویچی …فرار کردم….

 

– فرارررر؟

 

#پارت۱۳۹

 

 

مجبور میشوم مختصراً توضیحی به او بدهم . از چند و چون آنچه به من گذشته است .

 

 

 

 

و در کمال ناباوری میشنوم که او تهران است ! بخاطر من آمده است .

 

 

 

 

می گوید همان‌جایی که هستم بمانم . ادرس می خواهد طفره میروم .

 

 

می گوید خودش را می رساند می گویم نمی خواهم اسباب زحمت باشم .

 

 

 

عاقبت مجبورم می کند که ادرس بدهم .

 

 

 

 

ته دلم خودم هم راغبم و همین هم می‌شود که آدرس میدهم من با دویست هزارتومان یک شبانه روز هم در این شهر دوام نمی اورم .

 

#پارت۱۴۰

 

دست و پا گم کرده ترینم ، اضطرابم را نمی توانم پشت هیچ نقابی پنهان کنم .

 

 

 

گوشی میان دستم می لرزد . نمی توانم نگاهم را از صفحه گوشی جدا کنم .

 

 

خاله پامچال هم انگار متوجه غیرعادی بودن احوالم میشود .

 

 

 

– توکا جان ؟ خوبی خاله ؟ رنگت چرا پریده دخترم؟

 

 

اب دهانم را به زور می بلعم . هنوز پشت میز فست فودی نشسته‌ام با این تفاوت که خاله پامچال را کنار خود دارم .

 

 

 

دستی که رعشه دارد را میان دست می گیرد ؛ سخت نگاه بالا می کشم .

 

 

 

پشیمانم ! حتم دارم او هم در نگاهم پشیمانی را می بیند .

 

 

– عزیزم ؟

 

 

بینی بالا می کشم . اشک در چشمانم متولد میشود در این دوساعتی که چشم به راه خاله پامچال بودم بالای بیست بار تماس گرفته بود و هربارش را ریجکت کرده بودم و حالا .‌….

 

#پارت۱۴۱

 

به جان دخترمان قسمم داده بود . که بگویم کجا هستم !

 

 

گفته بود این تو بمیری ها دیگر از ان تو بمیری ها نیست، گفته بود رودربایستی را کنار می گذارد می رود در خانه پدریم به معرکه گیری .

 

 

 

 

 

می داند پای فلک زده ام پیش جان دخترم لنگ میزند که اینگونه مرا گیم اور می کند.

 

 

 

 

می داند که همین یک معرکه کافی است تا پدرم که یک گوشه روی تخت افتاده است و سکته کنترل ادرار و مدفوعش را هم از او گرفته است فرو بپاشد و این طور رذیلانه تهدیدم کند .

 

 

 

راه پس و پیشی ندارم . سر بسته به خاله می گویم که بی پس و پیشم .

 

 

معذرت میخواهم از اینکه او را تا به اینجا کشانده ام و او می گوید :

 

 

کوتاه نیا نقطه ضعف نشون نده .

 

 

 

 

 

تلخ لبخند میزنم . نمی خواهم مسبب یتیمی ترلان باشم . نمی خواهم باعث مرگ پدرم شوم .

 

 

 

می بوسمش می گویم : یک دنیا شرمنده ام.

 

 

می گوید نگو من همیشه هستم . هر موقع احساس کردی به کمک نیاز داری کافیه با من تماس بگیری و من هی رنگ به رنگ میشوم از خجالت .

 

 

#پارت۱۴۲

 

به خیابان به آدم ها نگاه میدوزم . ساکت است ساکتم .

 

 

 

فقط در را برایم باز کرده بود و غیر این هیچ نگفته بود . اخمش زیادی غلظت دارد .

 

 

برف نم نم می بارد . برف پاکن ماشین به کار مشغول است .

 

 

مجری رادیو چرت و پرت می گوید و من نمی دانم چرا دلم این همه پر است . انقدر پر که اضافه اش از چشمانم بیرون می ریزد .

 

 

 

 

مقابل خانه‌امان می ایستد . احساس تعلق خاطر ندارم به این خانه . به قفس می ماند .

 

 

 

 

پیاده میشوم . نمی دانم چه می‌شود که سکندری میخورم .

 

 

دست دور بازویم می پیچید از افتادنم جلوگیری می کند :

 

– حواست کجاست ؟

 

 

جوابش را نمی دهم میخواهم از حصار دستش بگریزم که اجازه نمی دهد .

 

#پارت۱۴۳

 

– لاکردار چشاتو بدوز به من !

 

 

 

ناخن در بازوی سنگی‌اش فرو می برم که ولم کند ولی دریغ از خط اخمی که بیاید وسط پیشانی اش بیافتد .

 

 

 

– ولم کن‌.

 

 

– ولت کنم که باس برم سینه قبرستون بخوابم زن.

 

لب می گزم .

 

 

 

 

میخواهم بگویم زبونت را گاز بگیر اما نمی گویم ولی در عوضش لب خودم را آن قدر محکم گاز می گیرم که خون بیافتد .

 

 

 

 

– حق نداشتی منو با بابام تهدید کنی ‌‌مهبد….

 

– راه دیگه ای پیش پام نذاشتی ‌؛ گذاشتی ؟

 

 

– اون مریضه می فهمی ؟ استرس و اضطراب براش سمه . میخوای به کشتنش بدی ؟

 

 

 

 

دست مردانه‌اش را به نوازش پشتم بالا و پایین می کند و خود نمی داند با همین لمس شدن‌ها چگونه با امیال زنانه ام بازی می کند .

 

 

 

– منم مریضم ، مریض تو …. بی‌خبر می‌ذاری میری میزنه به سرم …. فاز و نولم قاطی میشه ….

 

 

 

پیشانی به پیشانی‌ام می چسباند . میخواهم با عطرش مست نشوم ، مسخ نشوم ولی قادر نیستم ‌.

 

 

 

 

لعنت به این منی که هنوزم عطر تنش را طالب است .

 

لعنت به این منی که دست از دوست داشتنش نمی کشد .

 

#پارت۱۴۴

 

 

 

آن بیرون باران می بارد .‌بارانِ نم نم . سر به شیشه می چسبانم خنک است ولی با سر به شیشه چسباند حق مطلب ادا نمیشود .

 

 

 

 

دلم قدم زدن میخواهد . دلم راه رفتن لبهٔ جدول میخواهد آن هم درحالی که باران بی وقفه می بارد.

 

 

 

کمی خنده دار است دلم گذشته را می‌خواهد . گذشته‌ای که بشرا در آن نقش پررنگی نداشت .

 

 

همان روزهای که فازغ از تمام دنیا روزهای بارانی دست در دست هم خیابان ها را متر می کردیم .

 

 

 

آن روزها چقدر دور به نظر می رسد آن‌قدر دور که انگار هرگز آن روزها را نزیسته ام و رویای دست نیافتنی بیش نیست .

 

 

 

 

دو هفته می‌شود که طبق قراری نانوشته اتش بسیم . نه جنگ و مرافعه‌ای نه جدالی .

 

 

بشرا را همان روز مستقیم از بیمارستان به خانه ‌اش برگردانده بود ولی با این همه فرقی در اصل ماجرا نمی کرد .

 

 

 

من هنوز هم هوو دارم .شوهرم یدک کش نام دو زن در شناسنامه خود است . شخص سومی این وسط است و من دل چرکینم .