– نمی خواستم بچش بی پدر بزرگ بشه .

دلم گر می گیرد . خودم بدتر از دلم گر می گیرم . می نالم :

– به پای هم پیر بشید .

قطع می کنم و سرم را در دستانم می گیرم .

پشت هم زنگ می‌زند . گوشی را با حال خراب خاموش می کنم.

اتاق قفسم می شود . اشک هایم را پاک میکنم و از اتاق بیرون میایم که با او سینه به سینه می شوم.

فکر نمی کردم که خانه باشد . خاله دیشب بین صبحبت هایش گفته بود فردا ناهار با دوستان دوران دبیرستانش قرار دارد .

او هم قرار بود برای سر زدن به زمین شالی به روستاهای اطراف برود همین هم میشود که از دیدنش ‌شوکه می شوم .

دست روی قلبم می گذارم . فاصله امان کم است . یک گام عقب می روم .

می پرسد :

– اتفاقی افتاده ؟

علاقه ای به بازگو کردن مشکلاتم ندارم می گویم :نه.

سرانگشتش مقابل چشمانم متوقف میشود :

– چشمات ؟

– چشام چی ؟

– غم داره .

نگاه می دزدم ، خاله می گفت که در کانادا روانشناسی خوانده است .

سکوتم که دامنه دار میشود می گوید :

– اگه حس کردی به کسی نیاز داری که باهاش حرف بزنی می تونی روی کمک من حساب کنی توکا جان.

زورکی لبخند میزنم و ممنونم زیر لبی هم می گویم .

میلی به حرف زدن ندارم . لااقل با او که از سیزده سالگی در آن ور آب زندگی کرده و هیچ درکی از باور و سنت های غلط جامعه ما ندارد نه ‌ .

از او فاصله می گیرم به باغ میروم، هوا ابری است . دل آشوبه دارم . در دلم رخت می شویند .

می‌نشینم . لحظاتی بعد عصبی قدم رو می روم ‌. از باز شدن قفل زبان ترلان وحشت دارم .

از آن می‌ترسم که قادر به نگهداشتن رازم نباشد .

نمی خواهم پناگاهم لو برد یا دردسری برای خاله پامچال درست شود .

به خود خوری مشغولم .

تا تاریکی شب در باغ قدم رو میروم و درد کمر و لگد پرانی های گاه و بیگاه دخترم را به جان میخرم و حتی ناهار هم نمی خورم .

غلت میزنم و غلت می‌زنم ولی خوابم نمی برد . نمی توانم بخوابم و کابوس نبینم .

شام به کامم زهرهلاهل می شود .

زورکی پیش چشمان خاله چند لقمه فرو می دهم که همان چند لقمه را هم در نهان از چشمان او بالا میاورم .

معده ام بهم ریخته است، از بعد تماس مهبد اب زیپو بالا میاورم .

زیر دلم عصبی تیر می کشد و دخترکم هم غمبرک زده و جنب و جوش ندارد.

نگاهم به ساعت روی دیوار کشیده می‌شود ، باید با خاله در میان بگذارم . باید از این خانه بروم هرچه زودتر .

چه معلوم همین حالایش هم مهبد در راه نباشد ؟

وحشتم دو چندان می‌شود .

خیز بر میدارم ، شنلم را دورم می پیچم و از تخت پایین می خزم ‌.

خاله شب زنده دار است .

برعکس مادرم که سرش را با پیاز داغ و سبزی آش و رتق و فتق آشپزخانه گرم کرده است و او تا نیمه شب کتاب می خواند.

اهل مطالعه است ، افکارش امروزی است .

خودم را پشت در اتاق مطالعه خاله می یابم .

در حقیقت اتاق مطالعه پدربزرگ مرحومم که بعد ها از آن خاله شده است .

به در می کوبم با مکث بفرما می دهد .تو می روم .

بر روی صندلی راک نشسته است . مقابل پنجره .

با نور مهتاب کتاب می خواند . سلام می دهم . لای کتاب نشان می گذارد و می بنددش ..

– جانم ؟

دست درهم قلاب می کنم و رک می گویم :

– من باید برم از اینجا .

ابروی بورش بالا می پرد :

– بری ؟ کجا ؟

زبان باز میکنم . از تبعات شکستن قفل زبان ترلان می گویم .

از اینکه نمی خواهم هیچ رقمه به آن خانه برگردم .

تمام مدت ساکت است .

چینی که میان دو ابرویش می افتد نشان از این دارد که در حال فکر است .

اشاره می کند که بشینم . بر روی مبلمان لهستانی مقابل میز کارش می نشینم .

به دست هایم نگاه می دوزم . جای حلقه میان انگشتم خالی است .

حلقه ام را شب آخر روبروی میز آرایش گذاشتم و اویی که اگر یکبار سهواً یادم می رفت حلقه بیاندازم بلوا بپا می کرد متوجه نشد .

خاله بالاخره لب باز می کند ،می گوید حق با من است با این تفاسیر ماندنم آنجا به صلاح نیست .

می گوید صبح مرا با یعقوب راننده می فرستد به بیرون شهر .

جایی که دست هیچ احدی به من و فرزندم نرسد و تا هروقت که بخواهم می توانم انجا بمانم .

ممنونشم ، قدردان نگاهش می کنم .

آفتاب نزده خاله راهیم می کند .

بی سرو صدا سوار ماشین یعقوب می شوم . پیرمرد با دستمال یزدی آینه را پاک می کند و زیر لب ترانه گلیکی می خواند .

یعقوب گیله مرد است .

ماشین به حرکت در میاید . به عقب می چرخم .

خاله پامچال را می بینم با لبخند برایم دست بلند می کند .

خداحافظم از آن فاصله شنیده نمی شود ولی به تقلید از خودش دست بلند می کنم .

به جلو خیره می شوم .‌ هوا هنوز تاریک است . مه غلیظ است و هوا هم بی نهاست سرد .

یعقوب بخاری را روشن می کند . گرما در رگ هایم جاری میشود .

در عمارت که پشت سرمان بسته می شود دلم هری می ریزد .

حس می کنم از بلندی پرت میشوم‌ و با کله زمین می خورم .

چشمانم را می مالم . دلم میخواهد از سر بی خوابی توهم زده باشم ولی کسی که مقابل ماشین یعقوب قد علم کرده است و با چشمانی برزخی مرا می نگرد او نباشد .

ولی وقتی که یعقوب از او می خواهد که از سر راهمان کنار برود می فهمم که توهم نزده ام تصویر مقابلم حقیقی است .

مهبد آمده است ، از مسیر که کنار نمی رود. یعقوب پیاده می شود‌.

دست به یقه که می شوند. جر و بحث که بالا می گیرد تازه به خود جرئت می دهم و با تنی لرزان پیاده می شوم.

احساس می کنم زیر پایم خالی است .

– مرتیکه زن منو سپیده نزده کجا داشتی می بردی ؟

چشمانم پر است. حماقت است ولی در آن حال با خود می گویم شنیدن صدایش از نزدیک لطف دیگری دارد .

از پشت خط ، با وجود مسافت . فاصله صدا زمخت شنیده می‌شود . کلفت نابهنجار .

مشتش که پای چشمان مرده بیچاره پایین می آید جیغ می‌زنم :

– مهبد .

از مرد بیچاره که به ناله افتاده است دست می کشد .

ریش در آورده است . پریشان است . چشمانش دلتنگ است .

– گفتم زیر سنگ هم باشی پیدات می کنم .

– چرا دست از سرم برنمی‌داری ؟

با مشت چنان به سینه اش می کوبد که من دردم می گیرد .

– دست بردارم کی جواب این لاکردار رو می ده که تو سینه بی تابته بی انصاف ؟

– بُشرا!

– صوریه! زبون نفهم نبودی توکا .

به سختی جلو ریزش اشک هایم را می گیرم .‌ در سینه ستبرش در میایم . که مدیون خودم نشوم .

– من به اون خونه برنمی‌ گردم فکرکن توکا مرد .

– می برمت خونه جدا.

دغدغه من خانه جدا نبود .

-من به اون زندگی بر نمی گردم . طلاق می‌خوام .

– طلاقت نمیدم .

صندلی عقب می نشینم . اشکی در بساط ندارم او اما لبخند به لب دارد . راضی به نظر می رسد .

سر به شیشه می چسبانم . سرد است و من تب کرده داغم ‌ تنم گوله اتش است ‌

می گوید :

– توکا خانوم ؟ خانوم خانما ؟

جوابش را نمی دهم . اگر تهدید به اقدام قانونی نمی کرد .

اگر پای خاله‌ام در میان نبودو اگر که نمی خواستم گربه کوره به نظر برسم هرگز تن به اجبار نمی دادم .

جاده لغزنده است، تا چشم کار می کند برف است و برف . سفیدی دلم را میزند .

– قناری مهبد ؟ توله بابا گشنش نیست ؟

جواب نمی دهم ، توله بابا بی قرار است . هی به شکم مادرش مشت و لگد می کوبد هی ولولول می خورد .

حالم خراب اندر خراب است .

ماشین را به حاشیه جاده می کشد .

پیاده میشود و از ترس اینکه ماهی بشوم و از دستش لیز بخورم در را برویم قفل می کند و سوئیچ را هم از روی ماشین بر می دارد .

کمی بعد دست پر برمی گردد ، از شیر مرغ تا جان آدمیزاد گرفته است .

گرسنه هستم ولی خودم را بی رغبت نشان می دهم و به نایلونی که روی زانویم می گذارد دست نمی زنم.

– از بابای بچه شاکی درست چرا به بچه ظلم می کنی ؟

جواب نمی دهم . دست به سینه به جلو خیره میشوم اما حرکت نمی کند .

– با من قهری با بچمونم قهری ؟

ساکت می مانم که در سمت خودم باز می‌شود و بغل دستم جا می گیرد.

با مردمکی گشاد نگاهش می کنم که کنج لبش بالا میاید و می گوید :

– قهری قهر باش ولی حق نداری به بچم گشنگی بدی .

لیوان کاغذی که در آن چای داغ غوطه ور است را جلو صورتم می گیرد .‌رو بر می گردانم .

از پنجره به منظره سفید پوش بیرون خیره میشوم .

دستش که زیر چانه ام می نشیند حس می کنم گرما از همان ناحیه از صورتم بالا می خزد .

– زبونتو موش خورده خاله سوسکه ؟

با او همکلام نمی شوم

. حتی مستقیم به مشکی تخس نگاهش هم چشم نمی دوزم .

نفسش را پر و خالی می کند ، به من نزدیک تر میشود که خودم را عقب می کشم .

به در ماشین پهلو می چسبانم . بن بست است و او هم انگار بدش نمی آید که من را میان خورش و در ماشین پرس کند .

کماکان نگاه کنترل می کنم . ‌

صدای خش خش می آید و کمی بعد کروسانی مقابل صورتم قرار می گیرد.

از این صنعتی هاست که بسته بندی شرکتی دارد .

داغ و تازه لطفی دیگر دارد ولی همین هم معده ام را مالش می دهد .‌

حواسش به هوسانه ام هست . می داند که دلم میرود برای شکلات اب شده میانش .

شب نبود که با یک بسته چندتایی پچ پچ به خانه نیاید و فردایش باز من طلب نکنم .

پک شش تایی‌اش خوراک یک شب تا صبحم بود. آن پک دوازده تایی که کروسان هایش فسقلی است هم همینطور .

– نگو که از این هم می گذری ؟