– خانوم تشریف بیارید..

با صدای سرگرد به خودم اومدم و جلو رفتم.. حین امضا کردن برگه ای که جلوی دستم گذاشته بود شنیدم که آروم پرسید:

– این آقا چه نسبتی باهات داره؟

ترسیده و هراسون سرم و بلند کردم و زل زدم بهش.. از ترس اینکه نکنه نسبتش تاثیری داشته باشه توی رفتن یا موندنم بدون فکر لب زدم:

– نامزدمه!

نگاه عاقل اندر سفیهش نشون می داد که باورش نشده و من با عجز بیشتری ادامه دادم:

– من کسی و ندارم.. فقط یه مادر دارم که تو آسایشگاهه.. اون که نمی تونست برام سند بیاره.

– خیله خب امضا کن..

کارم که تموم شد صاف وایستادم و با استرسی که انگار قصد پاک شدن از وجودم و نداشت لب زدم:

– می تونم برم؟

– برو ولی هر وقت لازم شد باید بیای.

– چشم!

روم و چرخوندم سمت میران و شعبانی که به طرز عجیبی توی سکوت فرو رفته بود.. انگار از وقتی فهمیده بود من کسی و دارم که پشتم دربیاد پر و بالش چیده شده بود و نمی تونست مثل قبل صداش و بندازه تو سرش..

با این حال انگار از رفتن من احساس خطر کرد که با لحن به مراتب آروم تری گفت:

– جناب سرگرد.. یه درصد احتمال بدید قایم کردن خانوم من کار خودش باشه.. به همین راحتی ولش می کنید بره.. اونم تو این فاصله می تونه خیلی راحت زنم و فراری بده.

سرگرد که دیگه کاملاً خسته و بی حوصله شده بود از این بحث های بی نتیجه گفت:

– بخوایم احتمالات و در نظر بگیریم خیلی چیزای دیگه هست که باید بهش فکر کنیم و حتی سرخود حکممونم صادر کنیم. ما بر اساس مدرک و شواهد موجود باید پیش بریم.. نه حدس و گمان. فعلاً هم این آقا.. به عنوان نامزد این خانوم شهادت داده تو چند ماه گذشته همچین کسی.. با مشخصات همسر شما نه تو خونه این خانوم دیده.. نه تو محل کار و دور و بر محیط زندگیشون.

برگه ای از روی میز برداشت و رو به شعبانی اضافه کرد:

– زیر اظهاراتشم امضا کرده و اگه بعداً مشخص بشه شهادتش دروغ بوده پای خودشم گیره. سندشم که گرو گذاشته تا حسن نیتش و ثابت کنه و به شما بفهمونه قصد فرار ندارن.. پس دیگه حرفی نمی مونه.. شما هم دیگه برو.. تا چند روز دیگه مشخص می شه این خانوم دست داشته تو گم شدن همسرت یا نه.. اگه آره که دستگیر می شه و مراحل خودش و طی می کنه.. اگرم نه.. برو از یه راه های دیگه دنبال زنت بگرد.

مکثی کرد و با طعنه ادامه داد:

– اینم بدون که خیلی دیر اومدی.. اگه انقدر به فکر آبروت بودی باید زودتر از اینا اقدام می کردی. الآن دیگه جز همین راهی که پیش پات گذاشتم کار دیگه ای نه از دست تو برمیاد نه ما.. به سلامت!

تمام مدتی که گوشم به حرفای سرگرد بود.. نگاهم داشت اون برگه ای که میران به عنوان شاهد امضاش کرده بود و دنبال می کرد.

یعنی به همین راحتی همچین چیزی رو قبول کرده بود.. حتی اگه.. حتی اگه تهش پای خودشم به قضیه باز بشه و گیر بیفته؟

انقدر من و می شناخت که مطمئن بود همچین کاری ازم سر نزده و صد در صد بی گناهم؟ این در صورتی بود که شک نداشتم.. اگه قضیه برعکس بود.. من هیچ وقت حاضر نمی شدم همچین شهادتی بدم.

*

پامون و که از کلانتری بیرون گذاشتیم.. میران شعبانی و که داشت از سر عصبانیت و کلافگی جلو جلو می رفت صدا زد که مجبور شد برگرده و وقتی بهش رسید کارتش و از جیبش درآورد و بهش داد:

– این شماره منه.. کاری داشتی به خودم زنگ بزن.. چون دیگه نمی خوام شماره ات و رو گوشی خانومم ببینم.

– طرف حساب من شما نیستی.. مشکل و باید با همون کسی حل کنم که این آش و برام پخته..

– اونی که این آش و برات پخته.. خانوم خودته! فقط نمی خوای قبولش کنی.. البته حق داری.. منم جای تو بودم.. خودم و به در و دیوار می زدم واسه پیدا کردن زنم ولی.. اینکه واسه پوشوندن گناه و تعلل و دست رو دست گذاشتن خودت.. بخوای به زور یکی دیگه رو مقصر نشون بدی.. تا حالا عذاب وجدانت کم بشه یا هر چیز دیگه ای.. اصلاً درست نیست.. پس اول بمون همه چیز از راه قانونی حل بشه و جلو بره.. بعدش فقط با خودم در ارتباط باش.. قول می دم تا جایی که بتونم کمکت کنم.

شعبانی که خودش و آماده کرده بود تا بازم با عصبانیت جواب میران و بده.. با شنیدن جمله های آخرش به وضوح حالت نگاهش تغییر کرد..

کارت میران و گذاشت تو جیبش و با سر زیر افتاده و یه تشکر زیر لب رفت..