نزدیکتر شدم:

_ وقتی هم تو اومدی تو زندگیم، یادت رفته دعوای اولی که سر من کردیو؟ اون روز من فقط مقنعه‌مو عقب‌تر زده بودم، یه مانتوی کوتاه‌تر پوشیده بودم قباد، اون روز یه پسر جلوی چشمات خواست بهم شماره بده و اونقدر زدیش و من جیغ زدم که از حال رفتم!

بغضی که از خاطرات گذشته به گلویم هجوم اورده بود را کنترل کردم:

_ از اون روز، بازم شدم همون زن پوشیده که خودشو محدود کرد، که نکنه دعوا کنی، که نکنه بدت بیاد، چرااا؟ چون فقط تو رو داشتم، دیگه اون بدبخت بی کس و کار نبودم، تو رو داشتم و نمیخواستم از دستت بدم و حدس بزن چی!

همانطور شوکه و خیره منتظر ماند:

_ دفعه‌ی بعد بخاطر یه رژلب پررنگ منو دعوا کردی، بدت اومد، پاکش کردی برام، گفتی فقط برا من بزن، گفتی مرد دیگه‌ای نباید ببینه، اونموقع ذوق کردم، خوشم اومد گفتم روم غیرت داره، دوسم نداره…

اب دهانم را با بغضم قورت دادم و تیز در چشمانش خیره شدم:

_ اما الان فهمیدم هیچ دوست داشتنی در کار نبوده، تو فقط رو من مالکیت میکردی، مثل یه وسیله، همین!

چشم بست و رو گرفت:

_ چرا هیچوقت بهم نگفتی؟ چرا باهام حرف نزدی؟

عصبی به پشتی تخت تکیه دادم و پتو را تا گردنم بالا کشیدم:

_ چی میگفتم؟ وقتی خودم اشتباه کردم؟ الان میخوام اشتباهاتمو جبران کنم، تو هم کسی نیستی که بخوای جلومو بگیری!

از جا برخاست، چنگی به موهایش زد، بی اراده پرسیدم:

_ لاله خوب بود؟ دکتر رفتین…

سری تکان داد:

_ اره چیزی نبود، ظاهرا ازین چیزاس، انقباض و انبساط شکمشه، نمیدونم چیه…

پوزخندی زدم:

_ اره حتما!